Het woord “apocalyps” verwijst meestal naar het einde der tijden, de dag des oordeels of de verrijzenis uit de doden. De werkelijke betekenis van dit woord ligt echter niet zozeer in de verwoestende ondergang van de mensheid, maar is eerder synoniem aan “openbaring”: een profetie van de eindtijd. In die zin verwijst het dan weer ondubbelzinnig naar de Openbaring van Johannes, het laatste boek van het Nieuwe Testament. Dit werk beschrijft onder andere de laatste strijd tussen Goed en Kwaad. Het zijn de vier Ruiters van de Apocalyps die hier optreden als boodschappers van dit naderende inferno. Zij brengen dood en verderf door middel van oorlog, slachting, hongersnood en ziekte. Ik heb het zelf nog niet gelezen, maar het boek Openbaring wordt beschouwd als één van de boeiendste in de reeks, als ik het zo mag stellen. Gezien zijn thematiek is het ook zeer populair als inspiratiebron voor musici allerhande en behoorlijk wat metalbands hebben er zich al aan gewaagd. Meestal gaat het dan om één enkel nummer (zoals Metallica’s The Four Horsemen) of een album dat er losjes op gebaseerd is. Voor sommige bands is het boek echter meer dan een interessant motief of een coole gimmick: het is de allesomvattende essentie van hun muziek, de kern van de boodschap die ze willen overbrengen. Het Italiaanse H is zo een band.
H is een nog vrij jonge band uit Trieste die opgericht is in 2015, maar nu pas met een eerste album op de proppen komt. Het gaat hier om een duo, C. en R, die voor de drums en de basgitaar gebruik maken van sessiemuzikanten, aangezien beiden gitarist zijn. Ze brengen naar eigen zeggen een black/deathmetalamalgaam met teksten die rechtstreeks uit het boek Openbaring van Johannes zijn gehaald. Deze worden door zanger R in het Italiaans ingezongen, maar het gaat hier wel degelijk om letterlijke vertalingen. De tracktitels worden om die reden dan ook voorafgegaan door het nummer van het desbetreffende hoofdstuk en de desbetreffende paragraaf.
Het album Dominus Draconis werd in 2020 en 2021 opgenomen en hoewel het om een debuut gaat, presenteert het zich wel bijzonder professioneel, met prachtig artwork op de cover én (maar dat heb ik enkel van horen zeggen) voor elk nummer ook nog eens een apart kunstwerkje, geïnspireerd op middeleeuwse meesters. Fijn detail: Dominus Draconis wordt uitgebracht via het Belgische label Sounds of Hell (uit Diest).
Begin en einde, alfa en omega, van genesis tot de dag des oordeels, van geboorte tot de dood. En met de dood is alles opgelost. Mors Omnia Solvit. Laten we dan ook maar starten met het begin, en dat klinkt perfect zoals het is aangekondigd: black/death metal in de stijl van Behemoth. Heel bombastisch allemaal, maar het komt bijzonder overtuigend en mooi uitgebalanceerd over: een vol geluid op beide gitaren, organisch maar toch secuur klinkende drums (bijna analytisch hoe ze hun “dikte” behouden zonder op één moment slordig te worden) en toch nog ruimte om het vocale compartiment voldoende tot zijn recht te laten komen. Een pluim voor zo’n bekwame productie! Het geheel is op zich redelijk ruig, maar net niet te veel. Door het hese, wat rasperige stemgeluid doet H wat denken aan bepaalde Franse of Poolse bands. Dat de teksten in het Italiaans worden gezongen, zorgt op zich namelijk niet voor die typisch mediterraanse sfeer. Het vocale compartiment is door zijn ruwe hezigheid wel heel herkenbaar, maar tegelijkertijd is het ook verstaanbaar, waardoor je als luisteraar makkelijker aan de teksten blijft kleven. Daarnaast is de instrumentale wisselwerking tussen log/zwaar en gesofisticeerd/fijnzinnig hier meesterlijk in balans. Er wordt gegoocheld met somber, omineus snarenwerk, met zware snaaraanslagen, met een melancholische gitaardialoog en met occulte zang, maar ook met modern klinkende snaredrumsalvo’s. De viriele maar uitgesproken melodische leads zijn tot in de perfectie uitgedacht en uitgewerkt, en roepen op een meesterlijke manier de juiste (apocalyptische) sfeer op. Er zit hier meer dan een beetje doom in en dat is logisch vanuit een thematisch oogpunt. Doom is de muziek van de dood, en de dood lost alles op.
Elk stukje muziek is afkomstig van een ander hoofdstuk uit het boek Openbaring. En elk (hoofd)stuk lijkt ook zijn eigen sfeer en muziekstijl te etaleren. Het titelnummer klinkt alsof het hoofdthema van Lunar Still van Moonspell gecoverd werd door Mephorash. Lekker cryptisch, lekker duister, lekker satanisch en dus ook met een zeer kleverige, repetitieve centrale riff. De harmonieën komen zo natuurlijk bij deze band en de sublieme variaties duwen ook deze track weer enkele treden hoger op de kwaliteitsladder. Na twee nummers weet ik nu al dat ik deze twee heren heel graag eens live wil aan het werk zien met dit materiaal (misschien eens in Diest?). Als het ooit zo ver komt zal ik dan ook tijdens dit nummer vol overgave Dominus Draconis meekrijsen. Onweerstaanbaar, onontkoombaar en bijzonder smaakvol.
Bruciata Dal Fuoco is Italiaans voor “Door Vuur Verbrand”. Het verwijst blijkbaar naar de teloorgang van Babylon. Opnieuw wordt er stilistisch uit een ander vaatje getapt. Nee, Dominus Draconis is absoluut niet éénvormig qua stijl, maar dat is eerder een meerwaarde dan een bezwaar in dit geval. Bruciata Dal Fuoco mikt meer op sfeer en mystiek door het gebruik van gefluisterde tekst die over de koortsachtige, sludgy black metal gedrapeerd ligt. De lead echoot verdriet en eenzaamheid, het ritmedeel bestookt ons continu met angst en dreiging. In het laatste deel komen een aantal Gorgoroth-achtige thema’s terug (in de lijn van Ad Majorem Sathanas Gloriam), maar de sfeer blijft onveranderd.
Een nieuw nummer, een nieuwe stijl, zo zijn we het ondertussen gewend. Locuste Dall’Abisso zijn de sprinkhanen uit de diepte: ze vreten je op met huid en haar wanneer ze massaal uit de dieperik omhoog komen gevlogen. Een ontzagwekkende, energieke massa van druk zoemende insecten. Een groot dynamiekverschil met Bruciata Dal Fuoco dus. Mijn favoriete momentje is de Gregoriaans-achtige zang die gecombineerd wordt met pompende drums en venijnig snarenwerk: een geslaagde wisselwerking tussen twee totaal verschillende muzikale sporen. En we brullen lekker mee: ABADDON!
Het einde van Locuste Dall’Abisso is er onverwachts één in mineur: een ingetogen maar tegelijk beangstigend stukje op akoestische gitaar. De overgang naar het dronende begin van Il Silenzio Nel Cielo is heel subtiel, maar die (schijnbare) sereniteit blijft geenszins behouden. De Stilte van de Nacht is heel sterk geïnspireerd op het nummer De Mysteriis Dom Sathanas van Mayhem, maar gelukkig werden er nog genoeg andere occulte thema’s toegevoegd om het gevoel te kunnen afschudden dat het hier om een vorm van plagiaat gaat. Duistere mystiek is hier duidelijk de centrale insteek, waardoor het nummer propvol atmosfeer zit. Als tegengewicht zitten er ook een aantal thrashelementen in het geleverde spel. Desalniettemin vullen de riffs van de verschillende passages elkaar perfect aan. Een heel consistent nummer dus, en eigenlijk geldt dat voor elke track op dit album: consistentie, passende riffs en een meesterlijk equilibrium zijn de grote pluspunten van dit werk.
Waar het album start met de premisse dat de dood alles oplost, eindigt het met een wederopstanding in de dood: een tweede dood, La Seconda Morte. Geen verrassingen meer deze keer: dit tweede heengaan is een veilige afsluiter. Wat atmosferischer, wat langer uitgesponnen, wat minder punch en wat meer reflectie. Mét een geraffineerd slot.
Geraffineerd: ik denk dat je met dat woord dit totaalpakket het best kan omschrijven. Maar het is meer dan dat. Het is solide, het is consistent, het is perfect uitgebalanceerd maar klinkt toch het volledige halfuur lang (of kort, dat kan u zelf desgewenst aanpassen) donker en extreem. Een release die van begin tot eind professionalisme ademt. Vernieuwend is het dan weer niet, maar binnen het genre is dit wel gewoon een topwerk. Deze komt zeker in mijn jaarlijst. In Diest hebben ze mensen met verstand van metal, dat is duidelijk!
Score:
88/100
Label:
Sounds of Hell, 2022
Tracklisting:
- XVI, II – Mors Omnia Solvit
- XVII, III – Dominus Draconis
- VI, XII – Il Sesto Sigillo
- XVIII, VIII – Bruciata Dal Fuoco
- IX, VII – Locuste Dall’Abisso
- VIII, I – Il Silenzio Nel Cielo
- XXI, VIII – La Seconda Morte
Line-up:
- C. – Gitaar
- R – Stem, gitaar
Links: