Tja, wat moet je ermee, het zoveelste op het eerste oog pretentieus (debuut)album van een New Yorkse band die beweert post-metal met avant-garde te mixen tot een Regeneration. Het album welteverstaan, dat tekstueel gezien draait om groei en creativiteit, een gevolg van diezelfde regeneratie, aldus gitarist Scott. Vocalist Amber is de stichter van het geheel door het kanaliseren van haar emoties, waarbij de inspiratiebron ontegenzeggelijk materie is die verworven werd uit boeken die handelen over diezelfde regeneratie. Volgt u het nog?
GUHTS werd opgericht als een passieproject aan het begin van de pandemie in 2019 en bestaat uit getalenteerde muzikanten van Witchkiss, Black Mountain Hunger, Sleaping Dreaming en Nefariant. GUHTS begon zijn draai pas echt te vinden in 2022 toen de definitieve line-up compleet was, en heeft al menig publiek in de regio gebiologeerd met unieke, spookachtig donkere en emotionele muziek. Verder lees ik in het bijgeleverde promopraatje nog dat er al een debuut-EP is uitgebracht met de titel Blood Feather. Gedurende die periode heeft de band een aantal succesvolle tournees gedaan en het podium gedeeld met acts als YOB, Cave In, The Otolith, Marissa Nadler, Mizmor, Without Waves. En dan beginnen mijn oortjes zich toch wat te spitsen, want als YOB je band op sleeptouw heeft genomen dan kun je ofwel goed muziek maken, of je bent er in opdracht van het label gewoon aan toegevoegd. Laten we hopen op het eerste, al is het tweede nog geen indicatie voor een teleurstelling.
Gewaagd is de keuze om te doen alsof je iets nieuws brengt in het metalen spectrum. Dat beweert het vierkoppige gezelschap ook niet, al heeft het er zoals eerder gezegd wel een beetje de schijn van. Dit zijn gewoon vier Amerikanen die muziek willen maken, die zij graag willen maken. Schijt aan conventies en opgelegde stempels zeg ik u. Gooi die opgelegde troep maar in de dichtstbijzijnde prullenbak. Maar doe dit verdomme niet met dit debuutalbum. Leg de plaat op en laat alles eens even los. U bent niet in voor post-metal? Avant-garde of andere toeters en bellen? Nee? Ook geen sludgy kader vol heftige dreunende gitaren, patserige drums en heftige vocalen die van zacht en geknepen tot uitbarstingen van jewelste gaan? Stiekem zal u na het beluisteren van dit album vermoedelijk willen dat u anders was dan de doorsnee metalliefhebber. Zonder een al te negatieve connotatie op te leggen aan uitdrukkingen als “gemiddeld” en “doorsnee” is het echter wellicht een belemmering om open te staan voor de regeneratie die dit album te bieden heeft.
De slopende cadans krijgt een vervolg in de vorm van het nummer Till Death. Het lijkt nu warempel of de Schotse zangeres Shirley Manson (Garbage) op de spreekwoordelijke bühne is verschenen, maar van een gastbijdrage is hier echt geen sprake. Hoe verder het nummer vordert, hoe schrikbarender de gelijkenis lijkt te zijn. De muziek zelf weet met toegevoegd toetsenwerk, spannend drumwerk en donker riffgeweld een fijne vorm van dramatiek neer te zetten, zoals al meteen te horen is tijdens de eerste luisterbeurt van het verhalende The Mirror. Mooi is dat er daadwerkelijk is nagedacht over een goede opbouw, een momentum, rustfases en zinderende climaxen. Geen gemakkelijke songwriting, maar wel uitermate effectief in dit geval! Al schreeuwend komt dame Gardner meerstemmig tot aan het einde. Niet vanuit een seksueel geladen geilheid, maar van pure ellende, drama en beleving, wanneer de fakkel na ruim zes minuten uitdooft. En daar word ik dan weer geil van.
Het schreeuwende Handless Maiden is evenmin een doorsnee nummer, maar lijkt meer als tussenfase te fungeren om dit album in twee delen op te breken. Dat blijkt ook wanneer het eigenzinnige, gestoorde Eyes Open u tot waanzin drijft. Het dramatisch klinkende instrumentarium, waarbij vooral de toetsenpartij een beslissende rol speelt, krijgt bijval van een stukje tremolo, donkere gitaarriffs en de door merg en been striemende vocale erupties. Tegen het einde lijkt er op de achtergrond wat demonisch uitgesponnen geschreeuw aan de oppervlakte te komen. Daar zat ik nou net op te wachten! De track Generate is dan weer van een wat andere orde, al blijft het gevoel voor tremolo- gitaarmasturbatie ook hier intact. De vocalen klinken wederom weer alsof Amber Gardner in een totaal ander persoon is getransformeerd. Van warm, rustig, lang uitgesponnen en wat zeurend naar de bekende grillige schreeuwgeluiden. En natuurlijk kennen we dit kunstje al van een band als Everson Poe, maar de wijze waarop het hier tot stand is gekomen dwingt op zijn minst behoorlijk veel respect af.
En dan eindigt de plaat ook nog eens met het ruim tien minuten durende The Wounded Healer, waaraan ik al in het begin van mijn beschrijving refereerde. Alle eerder beschreven invloeden komen hier nog eens samen met als toevoeging dat de waanzinnige vocalen hier nog meer bezeten en getormenteerd klinken. De emotie heeft tegen het einde echter de overhand wanneer een etherische mantra in verschillende vocale structuren uw gemoed tot rust brengt, al blijft het geschreeuw op de achtergrond aanwezig. Een zalving voor uw geroerde ziel is aanstaande.
Geen disrespect voor medemetalheads die dit niet vatten of begrijpen, maar dit moet simpelweg gehoord worden, al is het maar eenmalig. Welkom in de regeneratieve wereld van GUHTS, waar dreigende, bezwerende en obstinate crescendo’s uw deel worden.
Score:
95/100
Label:
Seeing Red Records, 2024
Tracklisting:
- White Noise
- Till Death
- The Mirror
- Handless Maiden
- Eyes Open
- Generate
- The Wounded Healer
Line-up:
- Amber Gardner – Vocalen
- Scott Prater – Gitaar
- Daniel Martinez – Bas
- Brian Clemens – Drums
Links: