Green Carnation – The Quiet Offspring
Season Of Mist 2005
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Een klassieker zoals “Light Of Day, Day of Darkness” zal Green carnation wel nooit meer maken. Dat was
zo’n geweldig album, zoiets maak je maar 1 keer als band. Het album dat het licht zag voor deze klassieker was het majesteuze “A Journey To The End Of Night” dat alle facetten van een
klassieker al bezat maar die facetten werden pas geperfectioneerd op “Light Of Day, Day Of Darkness”. Dit zijn beide albums die ik zeer met plezier draai. Terwijl het uit 2003 stammende oersaaie “Blessing In Disguise” nauwelijks de laser van mijn cd speler ziet. Deze schijf had het
o zo fantastische vervolg op “Light Of Day, Day Of Darkness” moeten zijn. Maar wat kwamen we daar bedrogen uit. Argwanend begon ik het onheil te zien dat het wel eens over kon zijn met de kwaliteit van deze band.
Een gloortje van hoop doemde op aan de horizon toen de geruchten de rondde deden dat meneer Tchort zich weer de pen in handen had genomen en bezig zou zijn met een album dat in het verlengde zou liggen van de eerste 2 albums. En nu, nu “The Quiet Offspring” zijn rondjes aan het draaien is in mijn cd speler kan ik u vertellen dat Tchort daar niet in geslaagd is.
Niet dat dit een slecht album is, integendeel, maar de kwaliteit, de uitgesponnenheid, het epische en het o zo melancholieke sfeertje van de eerste 2 albums is gewoonweg niet aanwezig. Wel is dit album duizendmaal beter dan “A Blessing In Disguise”. Een echt metal album is het overigens niet. Ik vind dit meer een stevig rock album. Zeker als we luisteren naar de 3 openingsnummers.
Lekkere riffs, leuk melodietje en een aardig doorstomend tempo. En dan met de zo karakteristieke stem van Kjetil Nordhus wat dit echt Green Carnation nummers maakt.
Het album herinnert me soms wel eens aan de dagen van weleer. Zeker in het nummer “Childs Play Part I” herken ik het sfeertje weer terug. Een heerlijk rustig en gevoelig nummer wat prachtig uitgevoerd is. Hetzelfde geld voor “When I Was You” wat ook weer een melancholieke stemming kent. Maar daar waar “Light Of Day, Day Of Darkness” deze sfeer een uur lang vasthoud bekruipt me dit gevoel op deze nummers maar voor enige korte momenten. Helaas doet dat me misschien minder deze plaat waarderen en doe ik er
niet goed aan om dit album met “de klassieker” te vergelijken. Maar wat zou ik toch graag nog eens zo’n album op mijn pad willen vinden. Voor de mensen die vergelijkingen willen horen weet ik me maar een band in gedachten te nemen. En dat is Dead Soul Tribe die een zelfde soort muziek maken.
Het nummer “Pile Of Doubt” is wel briljant gevonden. Dat heerlijke gitaarloopje met die ondersteunende snelle riff is werkelijk waar schitterend gevonden. Voor mij is dit nummer de klapper van het album. We hebben hier te maken met een goed album wat helaas in het licht van voorgaand materiaal wat jammerlijk uitvalt. Boeit dit je niet of wil je met dit album bekend gemaakt worden met Green Carnation dan zult u daar geen spijt van krijgen. Dit album zal ik weldegelijk vaker draaien in tegenstelling tot zijn voorganger.
Tracklist:
- The Quiet Offspring
- Between The Gentle Small And The Standing Tall
- Just When You Think Its Safe
- A Place For Me
- The Everlasting Moment
- Purple Door, Pitch Black
- Childs Play Part I
- Dead But Dreaming
- Pile Of Doubt
- When I Was You
- Childs Play Part II
Links: