Graupel – Am Pranger…
Ván Records, 2010
Zonder overdrijven kan gesteld worden dat sommigen al jaren zitten te wachten op deze plaat. Na de noodlottige vertragingen die de nieuwssectie haalden is het eindelijk zover. Langspeler nummer twee is een feit.
Het is wel degelijk een tweede album geworden. Dat betekent dat het geen Auf Alten Wegen… II is geworden, zeker niet. De bijna Lunar Aurora-achtige songwriting is verdwenen, net als de obscure sfeer en de neurotische hoofdstukken. In plaats daarvan krijg je furieuze black die van begin tot einde in een stroomversnelling zit. Voor vele liefhebbers van het eerste album zal het een teleurstelling zijn om te moeten vaststellen dat de “magie” verdwenen is en vervangen werd door een razende soort black die eerder liefhebbers van landgenoten Negator of Ewiges Reich zal charmeren. Gitaargewijs hoor je nog wel de Graupel-touch terug (Schwarze Feder), maar het staat ontegensprekelijk vast dat het karakter van de band is gewijzigd. Het blijkt herkenbaar, mede dankzij de typische raspvocalen en het timbre van de strot, maar de essentie van de muziek is veranderd.
Op zich is het zeker geen slechte plaat geworden, al zal Am Pranger… door velen afgewogen worden ten opzichte van Auf Alten Wegen… en faliekant falen in zijn doelstelling. Een dubbel gevoel blijft achter, daarom ook een middenwegscore. Kleine tip voor wie de band niet kent.
Tracklisting:
- Daemonicum
- Das blutende Mal
- Schwarze Feder
- Herkünfte Schatten
- Kalte Fessel
- Ekel
- Entgeistert (Outro)
Line-up:
- Zingultus – Vocals
- Gnarl – Guitar
- Hiemos – Bass
Links: