Iedereen weet nog waar hij was in april 2017 toen de wereld vernietigd werd… door gitaren. Mocht deze catastrofale gebeurtenis je toch ontgaan zijn, dan brengt dit audioverslag je weer helemaal op de hoogte. Zo, genoeg de spot gedreven met de ietwat pompeuze titel van deze release. Over naar het serieuze werk. En serieus kunnen we het te berde gebrachte toch zeker wel noemen. Generation Axe is namelijk een door Steve Vai samengestelde groep (hij noemt het uitdrukkelijk geen project of tour) gitaristen bestaande uit Yngwie Malmsteen, Nuno Bettencourt (Extreme), Tosin Abasi (Animals As Leaders), Zakk Wylde (Black Label Society en live gitarist van ons aller Ozzy) en de heer Vai zelve. In april 2017 deed de groep een rondje Azië en een aantal live-performances van die tour hebben nu hun weg gevonden naar cd, lp en digitale release.
De optredens zelf werden strak geregisseerd door Vai. Zo schreef hij zelfs delen van de groepsjams uit om te voorkomen dat deze, zoals in de praktijk nog wel eens het geval, te vrijblijvend zouden klinken. Nog maar eens een bewijs dat de man oog voor detail heeft. Dezelfde aandacht zit in de opbouw van de set. Zo heeft elke gitarist een solo-optreden, waarbij hij volgens estafettestijl zich aansluit bij de gitarist die al op het podium staat voor een duel/duet om vervolgens zelf verder te gaan, waarna enkele nummers later de volgende gitarist na wat samenspel het stokje overneemt. Omdat Live In China geen registratie is van een volledig optreden horen we deze opbouw slechts gedeeltelijk terug. We hadden dan ook liever een heel optreden gekregen, maar deze duren in het geval van Generation Axe soms meer dan drie uur. Nu deze tour Europa vooralsnog niet heeft aangedaan (wel tweemaal de Verenigde Staten) zijn we al lang blij een indruk te krijgen van het gebeuren. En die indruk is positief: we horen vijf topgitaristen die voor een livepubliek hun kunnen nog maar eens ten toon spreiden, en dat ondersteund door een prima band en in een kraakhelder geluid.
We krijgen diverse groepsperformances waaronder de Boston-song Foreplay, waar de gitaristen één voor één even hun shredpet opzetten. Daarbij worden zij elk geïntroduceerd middels circusaankondigingen die het geheel toch wat van dat door Vai zo ongewenste gevoel van vrijblijvendheid geeft. Positief is echter dat met deze eerste track al duidelijk wordt dat het bandgeluid niet ondergeschikt wordt gemaakt aan de hoofdrolspelers van de avond. Zo krijgen de toetsen hier de prominente rol die ze (in dit nummer) verdienen. Ook de afsluiter, een deels gezongen Highway Star (Deep Purple), is een collectieve inspanning die shredgewijs heel wat van de luisteraar vraagt.
Zelf ben ik meer geïnteresseerd in de andere tracks. Want wanneer je de namen van de “groepsleden” leest vallen er direct twee op tussen de meer klassiek melodieuze shredders: Tosin Abasi die gebruikelijk een moderner invalshoek kiest en Zakk Wylde met zijn ietwat hoekige stijl. Beiden brengen het er echter prima vanaf zij het elk op zijn eigen manier.
Eerstgenoemde zet in de paar minuten die Tempting Time duurt met zijn mathematisch gerichte gitaarspel en elektronische, soms wringende en schurende geluid een eigen universum neer. Een universum waarin vooruitstrevendheid, techniek en (toch nog steeds) emotie hand in hand gaan. Het geeft je het geruststellende gevoel dat, hoewel je die indruk soms zou krijgen, niet alles in de muziek al een keer gedaan is.
Bettencourt en Malmsteen doen beiden hun ding. De eerste zet een afwisselende medley van riffs en leads neer waarin ook de hoed wordt afgenomen naar andere bands dan Extreme. Wel jammer van het begin dat middels irritante geluiden gewoonweg op de zenuwen werkt. De tweede barst als verwacht uit in een niet ophoudend notenfestijn vol klassieke wendingen en referenties, waarin een respectabel aantal nummers uit zijn (vooral latere) carrière voorbij komen. Knap, maar daar blijft het voor mijn gevoel bij.
Zelfs tussen al deze gerenommeerde namen moet Steve Vai zich ietwat eenzaam voelen. Wat hij laat horen in Bad Horsie is buitencategorie (een term die je in deze tijden van de Tour de France nog wel vaker zult tegenkomen). De song zelf is afkomstig van zijn Alien Love Secrets album uit 1995, maar de riff werd al geschreven voor de film Crossroads (1986) en heeft in al die jaren niets van zijn impact verloren. Vai brengt een stevige versie waarin het paard maar door blijft stampen en bluesy solo’s worden afgewisseld met de heftig hakkende riff totdat het geluid van de pinched het dierlijk gehinnik benadert op dezelfde wijze als de gitaar van Jimi Hendrix het geluid van vallende bommen deed voelen in Machine Gun. Hoewel ook de nog volgende groepsperformances en het duet/duel van Vai met Malmsteen (Malmsteen’s Black Star)de moeite waard zijn wordt het eenzame niveau van Bad Horsie niet meer gehaald. Om stil van te worden.
The Guitars That Destroyed The World, Live In China is daarmee een mooie, goedklinkende live gitaarplaat waar techniek het maar zelden van het gevoel wint (u weet vermoedelijk wie we bedoelen). Aanrader voor gitaarfans!
Label:
earMUSIC, 2019
Tracklisting:
- Foreplay (Generation Axe)
- Tempting Time (Tosin Abasi)
- Physical Education (Tosin Abasi en Nuno Bettencourt)
- A Side of Mash (Nuno Bettencourt)
- Sideways (Nuno Bettencourt en Zakk Wylde)
- Whipping Post (Zakk Wylde)
- Bad Horsie (Steve Vai)
- Valhalla / Baroque n Roll / Overture / From a Thousand Cuts / Arpeggios from Hell / Far Beyond the Sun (Yngwie Malmsteen)
- Black Star (Yngwie Malmsteen en Steve Vai)
- Frankenstein (Steve Vai, Zakk Wylde, Nuno Bettencourt en Tosin Abasi)
- Highway Star (Generation Axe)
Line-up:
- Steve Vai – Gitaar
- Zakk Wylde – Gitaar, vocalen
- Nuno Bettencourt – Gitaar, vocalen
- Yngwie Malmsteen – Gitaar
- Tosin Abasi – Gitaar
Links: