Gallhammer – Ill Innocence
Peaceville – 2007
De drie dames van Gallhammer zijn weer terug! Het trio wat ooit begon
als een Hellhammer-ode is zo langzaam uitgegroeid tot een tamelijk unieke
band. Een band die je of geweldig vindt, of compleet klote. Zoals mijn
waarde collega die de review schreef voor de verzamel cd en dvd die aantal
maanden geleden uit kwam, maar goed, goed personeel is moeilijk te vinden en voor
het van de straat houden van geestelijk gehandicapten krijgt een beetje
stichting tegenwoordig subsidie en nu kan Lenie ‘t Hart ten minste weer met een
gerust hart alle zeehondjes met uitgerekte aarzen terugzetten in de Waddenzee.
Zijn voornaamste beklag op deze drie dames was het gebrek aan muzikale
hoogstandjes. Dat een bewoner van de provincie waar men een paal in de broek krijgt van
skûtsjes begint te neuzelen over hoogstandjes is vanzelfsprekend een
beetje misplaatst. Twarres mag dan misschien een hitje gescoord hebben, maar dat
geeft de Friezen nog geen verstand van muziek. Het is namelijk nogal wiedes dat
als je een Hellhammer als voornaamste inspiratie neemt en verder een
duister en melancholisch sfeertje aan de muziek wilt geven, dat er dan geen
plaats is voor spielerij en ander gepiemel. Het gaat om rauw, puur,
misantropisch en het old school gevoel (maar dan niet de O.P.-stijl ..).
Productiewijs is de band er flink op vooruit gegaan. Men heeft ingezien dat
de band een aardige link heeft met de sludgegolf die de laatste jaren gaande is
en men heeft een betere productie die toch het kille erin houdt, maar waarbij de
zang beter hoorbaar is. De muziek klinkt gewoon wat voller en duidelijker dan op
een Gloomy Lights. Muzikaal gezien zijn er niet al te veel zaken
veranderd, het is een beetje professioneler geworden zonder dat de
aanlokkelijkheid van een übertrue undergroundgeluid verloren is gegaan. De mix
van hele old school black, vieze sludge/doom en een aardige vieze rochel voor
een mokkeltje van krap een meter hoog blijft wat apart, niet iedereen zal het
serieus kunnen nemen. Ik vraag me af of dat niet stiekem ook beetje de bedoeling
is van de dames. Kijk bijvoorbeeld naar een track als Blind my eyes waar
de hulp van een Chipmunk ingeroepen is voor de tweede stem.
Ik blijf deze band toch weer een geval apart vinden. Men weet een goede
pot muziek neer te zetten die enerzijds bol staat van de sound van weleer en
anderzijds uniek is. Het kunnen waarderen hiervan is kennelijk wel geografisch
gerelateerd.
Tracklist:
- At the Onset of the Age of Despair
- Speed of Blood
- Blind my Eyes
- Delirium Daydream
- Ripper in the Gloom
- Killed By the Queen
- Song of Fall
- World to be Ashes
- Slog
- Long Scary Dream
Line-up:
- Vivian Slaughter – Vocal, Bass Guitar
- Risa Reaper – Drums, Voice
- Mika Penetrator – Guitar, Vocal
Links: