Gaerea – Mirage

Geschreven door op 17-09-2022 om 19:00.

De redactie van Zware Metalen keek zodanig uit naar deze release dat er bij wijze van uitzondering maar liefst twee recensies zijn! Lees hieronder de recensie van Joris Meeuwissen en hier de bespreking van Marleen van de Kerkhof. 

Wat is het ultieme doel van de mens? Wat is de essentie van het mens zijn? Ik weet het. Alleen zijn. En niet zo maar alleen zijn, maar echt helemaal alleen zijn. Dat kan. Je kan alleen zijn en echt helemaal alleen zijn ondanks het feit dat je in een grote stad rond doolt, ondanks het feit dat je dag in dag uit mensen rondom je hebt. Jaren geleden las ik op een frontje van een CD, de beklijvende boodschap: “Allein Unter Menschen”. Dat was op de debuutplaat van het intussen ter zielen gegane, Duitse, Nagelfar. Het bleek een magistraal album te zijn, Hünengrab Im Herbst. Het bleek ook een boodschap te zijn die me tot op de dag van vandaag altijd is bijgebleven en dusdanig is blijven plakken in mijn diepste zelve. Dat alleen zijn is vaak het meest rustgevende wat er bestaat.

Intussen is er een andere band die de soundtrack van een eenzaam leven muzikaal en tekstueel vat en dat zijn de Portugezen van Gaerea. De vijf onbekende heren, ze dragen immers altijd een masker met hun eigen sigil, maakten al meer dan indruk met hun EP, Gaerea. Zij gooiden vervolgens hoge ogen met Unsettling Whispers met daarop het sublieme Absent. Daarna kwam het intense Limbo met het excellente Mare. En nu? Nu komen de heren met Mirage. Inderdaad, de soundtrack bij uitstek voor een leven dat gebouwd is rond alleen zijn. Heerlijk toch dat alleen zijn.

Productioneel staat dit geheel als een betonnen, torenhoog flatgebouw. De heren konden opnieuw beroepen op de kennis en kunde van niemand minder dan Miguel Tereso (Demigod Recordings). Deze heer is de vaste man achter de knoppen en dit al sinds het Unsettling Whispers-album en mijn God wat heeft die man toch gouden vingers. Bij een eerste ruwe luisterbeurt valt op dat deze productie het toelaat krachtig te zijn waar moet, maar ook breekbaar waar gewenst. Topklasse!

Iets meer dan op de vorige platen lijkt Gaerea te kiezen voor wat contemplatievere stukken. Luister naar de openingsmaten van Memoir of de tokkelende gedachtenstroom in het begin van Arson. Maar laat je niet vangen, de kracht en bruutheid die deze Portugezen altijd in hun riffs hebben weten te stoppen, zijn toch gewoon gebleven. Neem nu de intense blastpartij in Arson. De typische drumlijnen en vocale variaties worden ook hier weer heerlijk met elkaar verweven. De baslijnen knotteren nog altijd wellustig in het rond. En dan moet die excellente gitaarmelodie nog komen die werkelijk alles voor je voeten in brand zet!

Ebb kenmerkt zich ook weer door die typische, misselijkmakende, walsende gitaarthema’s waartussen de vocalen laveren en de bas nu en dan zijn eigen ding doet. Het valt ook opnieuw op dat er steeds meer plaats gemaakt wordt voor die penetrante, bij wijlen, ijskoude leadlijnen. Ook het titelnummer, Mirage, heeft die typische kenmerken. Bijzonder indrukwekkend hoe op een bepaald moment alles even wegvalt en een eerder scherpe melodielijn een rustiger thema aankondigt, ook op bas, om vervolgens op abrupte wijze weer agressief en ruw te ontplooien. Hier hoor je dat over elk detail, elke noot is nagedacht. Nochtans lees ik in de bijgeleverde achtergrondinformatie dat het robuuste raamwerk van de hele plaat op krap twee weken is geschreven. Man, man en dan ook nog eens afkomen met een bonustrack als Dormant.

Brutaal goede, magistrale plaat! Mirage van het Portugese Gaerea gaat ook weer erg hoog eindigen in de jaarlijst, wees daar maar zeker van. Wat houd ik toch van alleen zijn.

Score:

95/100

Label:

Season Of Mist, 2022

Tracklisting:

  1. Memoir
  2. Salve
  3. Deluge
  4. Arson
  5. Ebb
  6. Mirage
  7. Mantle
  8. Laude
  9. Dormant

Line-up:

  • Onbekend

Links: