Funus – Funus
Eigen Beheer, 2009
Daar wordt op de deur geklopt, hard geklopt, nog harder geklopt. De kapotte bel en de afwezige brievenbus zijn de oorzaak van een bonkende postbode die een pakketje in zijn handen heeft. Al een geluk dat de inhoud een cd-doosje is, anders had hij hem zeker onder de deur geschoven. Mijn halfnaakte lichaam maakte waarschijnlijk wel iets goed, maar toch. Eenmaal het pakket geopend zag ik een vreemd logo op de cover van een drie nummers lang album. Funus. Uit Nederland. Fris en fruitig van de net genomen douche nam ik een half uur de tijd om dit anoniem gebrachte album te peilen. Een groter contrast bleek nadien moeilijk in te beelden.
Black metal. Hier is de black metal. Midtempo black metal. Herhalend, hypnotiserend. Een sfeer vol droefnis, walging en leegte. Waar depressieve metal zich nestelt in ellende en miserie, ledigt Funus de kelk tot op de bodem om vervolgens een vacuüm te ontmoeten. Waar je bij suïcidale black een wak en weemoedig gevoel krijgt, wordt bij Funus alle gevoel uit je gezogen. Een deurloze kamer, isolatie, vervreemding. Zelfs deze verknipte ziel voelt zich ongemakkelijk bij zoveel anhedonie. De drie uitgesmeerde nummers lijken eindeloos lang door te drijven in een penetrante waas van roestige gitaargeluiden, constant vibrerende bastonen en deceptiegedrum. Ook al wordt ieder nummer lichtelijk gestoord door subtiele, illustere dramatiek middels meedogenloos hogenoot-gepingel of gedrone, de muziek is amper draaglijk.
Een uitmuntend stuk nihilistische black, daar zijn de titels van de nummers ook getuige van. Zeker de moeite waard om in huis te halen. Ik vrees wel dat de meeste mensen het derde nummer niet halen, omwille van een dreigende psychosomatische inzinking. Het ultieme middel tegen lachrimpels: Funus.
Tracklisting:
- I
- II
- III
Line-up:
- geen info
Links: