Een blackdoom-EP met een gastbijdrage van Aaron Stainthorpe (My Dying Bride)? Ja, doet u maar! Maar wanneer het driehoekje wordt aangetikt om de promo te starten, ontstaat er toch wat verwarring: is er misschien iets misgegaan met het uploaden van de EP? Zo niet, verleent iemand met een dergelijke status als de zanger van instituut My Dying Bride werkelijk zijn medewerking aan dergelijk sonisch broddelwerk? Kijk, u weet natuurlijk dat eenmansblackmetalprojecten nogal eens met een matig klinkend product durven komen aanzetten. Vermenigvuldig dat “matig klinkend” nu eens met twee, tel er twee bij op en je hebt een vrij aardig idee van de mix van Hail, The Forest Dark. Alle Dertien Stofzuiger zullen we maar zeggen.
Bas en gitaar gaan op in een (weliswaar zeer zwarte) brij van geluid waarin we zoeken naar de drums. Bezieler van de band, Autumn Ni Dubhghaill, probeert bij wijlen dit gemis in te vullen met haar Bodhrán. Het voegt een aardige folktoets toe – van huis uit houdt Forever Autumn zich vooral bezig met akoestische doom en “Blackened Death Folk” – maar een stevige basis voor de hardere muziek die hier gebracht wordt, blijkt deze karakteristiek klinkende Ierse lijsttrommel (dank u Wikipedia) niet te zijn. Dat de zang af en toe klinkt als Gollem die gewurgd wordt met zijn eigen ring, helpt de meer mainstream blackmetalfan vermoedelijk ook niet echt. Het zal inmiddels duidelijk zijn: met uitzondering van de aanwezige gast is deze EP behoorlijk underground. Ben je daarvoor in dan valt er echter heus wel wat te genieten. Die had je niet zien aankomen hè?
Met name in de derde track pakken de herhaalde riffs ineens, en nee dat is niet omdat de heer Stainthorpe hier zijn meest opvallende bijdrage levert. Zijn “spoken word” is prima, het is vooral het lagere tempo dat hier wordt gehanteerd dat het nummer maakt. In slakkengang slaagt Forever Autumn er namelijk ineens wel in om een gitzwarte sfeer over je te laten neerdalen die je doet voelen dat de winter eraan komt en het maar de vraag is of er ooit een lente zal zijn. Dat je dan inmiddels al een minuut of twaalf bent voorbewerkt en de licht hypnotiserende, ietwat sjamanistisch toon naarmate het album vordert alleen maar toeneemt zal daar zeker ook iets mee van doen hebben.
Hail, The Forest Dark is vooral een “acquired taste” die behoorlijk verder gaat dan een stevige blauwaderkaas. De plaat is nog niet gelijk te stellen met de niet eetbare dingen als haar en aarde die een picastoornis je dwingt naar binnen te werken, maar gemakkelijk naar binnen glijden doet het niet. En toch …. er is iets in de sferen die neergezet worden in de tweede en derde track dat ervoor zorgt dat je het driehoekje misschien toch vaker aan gaat klikken dan je in het begin zou denken.
Label:
Eigen beheer, 2021
Tracklisting:
- Listless Pacings of the Haunt
- Amoung the Roots
- The Firmament in Absence
Line-up:
- Autumn Ni Dubhghaill – Vocalen, gitaar, basgitaar, bodhrán, drums
- Jon McGrath – Cello
Links: