Flotsam and Jetsam – Blood In The Water

Geschreven door op 30-05-2021 om 23:13.

De situatie waarin de wereld zich bevindt is de heren van Flotsam and Jetsam kennelijk niet in de koude kleren gaan zitten. Hoe anders te verklaren dat Blood In The Water toch wat anders klinkt dan zijn ook al uitstekende voorganger? Bij mij is The End Of Chaos (man, het moest nog beginnen!) in ieder geval blijven hangen als een energieke en positieve heavymetalplaat waarbij de motor van de oude rotten uit Arizona volle toeren maakte: “Live your life without regret, or be a prisoner of time!”. De nieuwe worp is echter grimmiger en laat meer ruimte voor bezinning.

In Too Many Lives met zijn korzelige intro bijvoorbeeld lijken de depressieve gevoelens zelfs door te slaan naar welgemeende misantropie. Er zijn teveel mensen op de wereld en de hoofdpersoon van de song heeft hier wel een – nogal gewelddadige – oplossing voor. “Too many people, too many lives, and most are evil, look in their eyes!”. Natuurlijk, de alweer fantastisch zingende Eric “AK” Knutson pakt hier het perspectief van iemand met een ernstig verwrongen beeld van de realiteit (in ieder geval voor wat betreft “het wieden van onkruid”), maar dat doet niet aan af de drukkende sfeer. A Place To Die is al niet veel vrolijker, al blijkt het nummer eerder te gaan over een schier onmogelijke zoektocht naar een plek waar je volledig je zelf kunt zijn (“a place where I can be who I see in my mind”) dan het zich slepen naar een laatste rustplaats.

Vooral in het midden van de plaat is het tempo ook wat lager. The Walls is met zijn melodieuze twinsolo’s en verleidelijk commerciële thema eerder een hardrocker dan een volbloed thrasher. Een probleem is dit niet omdat de muzikanten ook deze kant van het muzikale spectrum gemakkelijk aan kunnen. Ook voor een semi-ballad, zoals die op klassieke melodieuze thrashplaten uit de jaren ’80 welhaast verplicht was, wordt de spreekwoordelijke hand niet omgedraaid. Cry For The Dead heet hij hier en het is een fraaie. Muziek, zang en tekst omhelzen elkaar in een droevige, maar opstandige dans (die tegelijk ook een beetje eng is want zit de geplaagde hoofdpersoon nu op een begraafplaats?). Het is hier dat Flotsam And Jetsam de onzekerheid die velen de laatste anderhalf jaar hebben gevoeld het dichtst nadert: “I can’t live without the ones I need, don’t know if I know how”, zo huilt Eric AK ons toe, terwijl het ijzersterke leadwerk de luisteraar nog verder meesleept in de beproevingen van de ik-figuur.

Bij vlagen klinken deze songs, met name door de gevoelens die in de solo’s en zang worden gelegd, als metal ingespeeld door hardrockmuzikanten. Denk bijvoorbeeld aan Something Wicked, het vijfde album van Nuclear Assault dat dat mede door de eenmalige nieuwe bezetting ook een beetje in zich droeg: agressie en snelheid teruggenomen ten faveure van flow en gevoel. Niet iedereen zal zich daarin kunnen vinden, maar mij kun je er ’s nachts wakker voor maken (niet vergeten: aanvullen in mijn Zware Metalenprofiel!).

Paradoxaal genoeg is Blood In The Water tegelijkertijd meer een thrashplaat dan de twee voorgaande albums waarop toch vooral de kaart van goed lopende heavy metal werd getrokken. Opener Blood In The Water is al een uptempo rakker. De dubbele basdrums ratelen en de riffs hakken thrashy door terwijl Eric AK nog maar eens laat horen dat de rek nog steeds (!) niet uit zijn toch ook ouder wordende stembanden raakt. Burn the Sky begint zelfs met een bijtend riffje met een flow als ware het er een van Chuck Schuldiners Death. De lekker lopende twinsolo onderbouwt nog maar eens mijn stelling uit de vorige alinea. Brace For Impact galoppeert bliksemsnel weg, aangevuurd door strakke drums en thrashy gitaarwerk. Om dit thrashbommetje van nog wat extra agressie te voorzien zoekt Eric AK hier naar een niet eerder door hem gebruikt loeiend stemgeluid, als wordt er een luchtalarm getest. Om maar te zeggen dat (ook) de fans van melodieuze thrash zich schrap kunnen zetten voor een heerlijke rit.

Die rit komt tot na 54 minuten tot een einde met het licht geweldige Seven Seconds ‘til The End Of The World waarin al hetgeen in de voorgaande elf songs voorbij kwam nog eens in volle glorie de revue passeert. De song begint nog traag en episch maar krijgt al snel een schop onder de kont van de strak drummende Ken Mary want dit intense album moet uptempo worden afgesloten! In een welhaast poppy song (krijg dat refrein maar eens uit je hoofd) gaat AK nog eenmaal tot het uiterste. Terwijl de gitaristen Megadeth-gewijs de ene na de andere vloeiende solo neerleggen en er zelfs een klein strijkje wordt ingezet betrap ik mezelf erop dat ik langzaam naar het puntje van mijn metalzetel schuif om nog eens op play te drukken zodra de plaat (met een wereldvernietigende knal inderdaad) zijn eindpunt heeft bereikt.

Die druk op de knop om de plaat direct nog eens te horen is veelzeggend. Waar de vorige twee platen van Flotsam and Jetsam prima te pruimen waren, doet de band er hier nog een schepje boven op. Blood In The Water is dynamischer, pakkender en vooral intenser. Het zal dan ook deze veertiende plaat zijn die ik vanaf nu tevoorschijn haal wanneer ik het Flotsam and Jetsam van de eenentwintigste eeuw wil horen. En dat zal best vaak zijn, schat ik zo in.

Score:

90/100

Label:

AFM Records, 2021

Tracklisting:

  1. Blood In The Water
  2. Burn The Sky
  3. Brace For Impact
  4. A Place To Die
  5. The Walls
  6. Cry For The Dead
  7. The Wicked Hour
  8. Too Many Lives
  9. Grey Dragon
  10. Reaggression
  11. Undone
  12. Seven Seconds ‘til The End Of The World

Line-up:

  • Eric A.K. – Zang
  • Michael Gilbert – Gitaar
  • Steve Conley – Gitaar
  • Ken Mary – Drums
  • Bill Bodily – Basgitaar

Links: