Hoe ouder je wordt, hoe vaker je terugdenkt aan de leuke momenten uit het verleden (ik wel, tenminste). Eén zo’n leuk moment dat ik heb mogen meemaken (en waar ik zo nu en dan nog eens aan terugdenk) was een concert van het Amerikaanse Flogging Molly in de Paradiso te Amsterdam in 2006. Daarna ben ik de muziek een beetje uit het oog verloren, maar voilà: zestien jaar later bestaan ze nog steeds en is er een nieuw album! Plaat nummer zeven, getiteld Anthem, nemen we onder de loep. Eens kijken hoe nostalgisch ik mij ga voelen.
Voordat ik mij waag aan het nieuwe werk, nog even een kleine toelichting waarom het optreden in de Paradiso in 2006 zo memorabel was. Ik was zestien jaar oud, had nog maar tien euro op zak en van dat geld moest ik met het OV vanaf regio het Gooi naar de Paradiso zien te komen (en weer thuis), iets van avondeten scoren en wat drinken tijdens het optreden. Zelfs in die tijd was dat al een onmogelijke opgave, natuurlijk. Dus ik had bedacht, met al mijn creativiteit (hoogstwaarschijnlijk onder invloed van een pretstick), om een longboard van een maat te lenen en dat als alternatief vervoersmiddel te gebruiken. En dan praten we over een afstand van circa 30 kilometer enkele rit! Afijn, kapot en gebroken kom ik aan op het Leidseplein in Amsterdam, om snel een burger bij de Febo uit de muur te trekken en dan naar binnen in de Paradiso (ik zie de gezichten van de garderobemedewerkers nog voor me terwijl ik de longboard aan hen af geef, haha!). Daar zie ik dan eindelijk Flogging Molly en de tent gaat los. Eén en al feest, dansen, hossen en zuipen! Maar niet voor deze metalhead, want er was nog precies genoeg geld over voor twee bier. Krijg ik toch ineens een blikje Guinness toegeworpen van bassist Nathen Maxwell! Heuj, bier!
Het eerste nummer van Anthem begint gelijk goed en klinkt best wel toepasselijk op bepaalde hedendaagse situaties. Proost, dan maar? Muzikaal gezien is het zoals ik Flogging Molly ben gewend: jolig, feest, dansbaar en lekker op tempo. Zo ook met A Song of Liberty, dat al gauw als een meezinger klinkt zodra het refrein zich aandoet. Wat dan wel weer een mooi gebaar is: dit nummer is opgedragen als steun aan Oekraïne en er is ook een fundraiser geweest met de release van dit nummer. Hossen, dansen, de armen in elkaar slaan en een pul bier hijsen doen we met Life Begins And Ends (But Never Fails). De aanstekers gaan de lucht in en het is meezingen met No Last Goodbyes. Bij The Croppy Boy ’98 moet ik al gauw denken aan een knipoog naar een ‘sea shanty’ (red.- een zeemanslied dat vroeger aan boord van grote zeilschepen werd gezongen als arbeidslied). De daaropvolgende nummers blijven een beetje in dezelfde stijl als wat we van de band zijn gewend. Pas bij de laatste twee nummers, These Are The Days en The Parting Wave, gaat het tempo er uit en eindigen we de plaat met twee ballads.
Wat een mooie en goede herinneringen heb ik aan deze band. En om nu het album, Anthem, te horen maakt mij op meerdere momenten nostalgisch. Verwacht geen vernieuwing of grote veranderingen op deze plaat, want dat zal je hier niet aantreffen. Het is nog steeds Flogging Molly in een notendop en zeer geschikt voor een levendige en feestelijke avond. Dat gezegd hebbende hoor je wel een beetje terug dat de heren en dame wat ouder beginnen te worden en voelt het einde van het album ergens een beetje als een afscheid. Is dat ook zo? Zo ja, dan zou ik de luisteraars die deze muziek wel kan bekoren zeker eens aanraden om naar een show van Flogging Molly te gaan. Regel wel een slaapplek of een taxi na afloop…
Score:
77/100
Label:
Rise Records, 2022
Tracklisting:
- These Times Have Got Me Drinking / Tripping Up The Stairs
- A Song Of Liberty
- Life Begins And Ends (But Never Fails)
- No Last Goodbyes
- The Croppy Boy ’98
- This Road Of Mine
- (Try) Keep The Man Down
- Now Is The Time
- Lead The Way
- These Are The Days
- The Parting Wave
Line-up:
- Dave King – Zang, akoestisch gitaar, bodhrán, banjo
- Bridget Regan – Viool, tinwhistle, zang
- Dennis Casey – Gitaar, zang
- Matt Hensley – Accordion, concertina
- Nathen Maxwell – Basgitaar, zang
- Spencer Swain – Mandolin, banjo, gitaar, zang
- Mike Alonso – Drums, percussie
Links: