Fat Bastard – Barely Dressed

Geschreven door op 13-06-2025 om 21:04.

Nadat het Belgische Fat Bastard in 2013 het debuut Feel The Pain uitbracht, volgde in 2018 de EP Junk Yard Fest. In 2025 ziet het tweede album Barely Dressed het levenslicht. De band omschrijft zijn muziek zelf als een kruising tussen Motörhead en Peter Pan Speedrock. Daarmee schiet de band raak qua omschrijving maar legt de lat tegelijkertijd hoog. Zal het lukken om de verwachtingen waar te maken?

Het album schiet uit de startblokken met het sterke Never Told Me Her Name. Een lekker catchy gitaartje opent dit nummer en wordt voortgedreven door een stuwend ritme. Halverwege komt daar ineens de blazerssectie als een duvel uit een doosje, waardoor er een Mexicaans sfeertje ontstaat en de smaak van Corona-bier je in de mond vliegt. Het nummer is direct een oorwurm van jewelste, mede door het genoemde instrumentarium. Hierdoor wordt het enige minpuntje van Fat Bastard blootgelegd: het stemgeluid van Jorn. Zijn stem is even rauw als weinig authentiek.

You Know You Are Gone is een nummer waarbij de aandacht al snel verslapt omdat het simpel van opbouw is en het catchy gitaartje wordt gemist. Gelukkig wordt dat in Hammer vlot rechtgetrokken. Opnieuw is het een uptempo nummer met vlot gitaarwerk. Het blijkt een voorbode voor de rest van het album: nummers waarbij de gitaar op de voorgrond staat, zijn prima te pruimen. Waar ze het moeten hebben van het bijna vertellende vocale gegrom zakt het allemaal behoorlijk in.

Is Fat Bastard daarmee een slechte band? Nee! Vooral op een festival zal het voor een vermakelijke drie kwartier zorgen waarbij liefhebbers die zowel Motörhead als Peter Pan Speedrock missen, goed aan hun trekken zullen komen. Op cd hinkt het teveel op twee gedachten. Als er op vocaal gebied meer variatie aangebracht kan worden, bijvoorbeeld door de achtergrondvocalen in Piece Of Shit en er variatie aan de standaard rock ‘n’ roll instrumenten wordt toegevoegd (waar is die mondharmonica??) dan klinkt het direct meer dan vermakelijk. Tegen het einde vormt We Are The (over)Killers een fraaie tribute aan Motörhead waarbij ik, niet alleen vanwege de titel, ook steeds aan Overkill moet denken. Afsluiter Kill My Soul maakt het lekker af. Met een loodzwaar thema als seksueel kindermisbruik klinkt het muzikaal erg luchtig en levert Fat Bastard opnieuw een oorwurm af waardoor er een positief gevoel overblijft over dit album.

Score:

75/100

Label:

Eigen beheer, 2025

Tracklisting:

  1. Never Told Me Her name
  2. You Know You Are Gone
  3. Hammer
  4. Going Crazy
  5. Piece Of Shit
  6. Come Out And Play
  7. Tiger Queen
  8. We  Are The (over)Killers
  9. Mister Rock
  10. Kill My Soul

Line-up:

  • Jorn Mazet – Zang
  • Jan Someryns – Gitaar
  • Geller Von Reeth – Basgitaar
  • Kurt Pals – Drums

Links: