Black metal is een zeer divers genre, een schijnbaar onuitputtelijke bron van inspiratie voor vele bands en nét daarom zo onweerstaanbaar boeiend om te exploreren. Eens het kaf van het koren gescheiden blijft er nog steeds een enorm aanbod aan geweldig interessant materiaal over. Een bont allegaartje aan muzikale composities, geschreven vanuit verschillende invalshoeken, met veel variatie inzake tonaliteit en instrumentatie, maar ook thematisch, conceptueel en tekstueel, en met diverse invloeden vanuit andere genres. Je kan met black metal werkelijk alle kanten uit. Het genre heeft gelukkig een heel solide en kwalitatief sterke basis meegekregen uit de tweede golf van de jaren ’90, een quasi bodemloos vat vol waardevolle basisideeën waar veel bands nu nog steeds gebruik van maken. En waarom ook niet? Het is altijd interessant om te observeren hoe een band vanuit dat bestaande materiaal vertrekt, hoe men ermee aan de slag gaat en hoe men eigen accenten en variaties toevoegt. Vaak levert dit op zich al heel fijne muziek op. “The past is alive”, nu niet minder dan vroeger, en geen enkele blackmetalfan die daar een probleem mee heeft. Het wordt echter pas écht interessant wanneer men zich durft los te maken van wat anderen reeds voorheen hebben gedaan, en met een open geest nieuwe muziek begint te componeren. Pas dan wordt nieuwe kvlt geschreven, pas dan worden iconische albums gesmeed die een plekje verdienen in de blackmetalgeschiedenisboeken. Jammer genoeg gebeurt dit maar zelden en té vaak raakt men niet los van de gevestigde waarden. In sommige gevallen is dat niet storend. Maar in het onderstaande geval is het dat dus jammer genoeg wel.
Faruln is een voor mij totaal onbekende band, afkomstig uit het Zweedse Umeå. Dit éénmansproject van een zekere Btsm is nog jong (gesticht in 2013) en met uitzondering van twee demo’s is dit inderdaad volledig onbekend en ongerept terrein. Op zijn Facebookpagina beschrijft Btsm de stijl van Faruln als “Neo Nordic Metal”, en al klinkt dat misschien wat kunstmatig en pretentieus, ik vond het alleszins intrigerend genoeg om die allereerste EP die net in maart is uitgebracht, The Black Hole of the Soul, aan een luistertest te onderwerpen.
Na een eerste luisterbeurt was ik behoorlijk overdonderd door zoveel branie, zoveel maturiteit, zoveel knappe ideeën en zoveel energie. En dat voor zo’n jonge band. De heer Btsm lijkt ook bij geen enkele andere band reeds zijn sporen verdiend te hebben, en dan moet ik toegeven dat dit best wel een indrukwekkende binnenkomer is. Een beetje research leert wel dat drie van de vier nummers afkomstig zijn van de demo Faruln (2017), en één nummer komt uit de demo Unfettered (2015). Een soort democompilatie dus, maar dat gebeurt uiteraard wel vaker.
Op zich klinkt de muziek zeer afwisselend en lijken er heel wat creatieve ideeën in gestopt te zijn. Hoewel er typische blackmetalelementen in te vinden zijn, ligt de muziek op The Black Hole of the Soul wat tussen black en death in. Black met een death-kantje, eerder dan echte blackened death weliswaar. Het tempo ligt meestal niet al te hoog, de riffs zijn eenvoudig maar doeltreffend, de vocalen hees, boosaardig en qua timbre ergens in het midden van het spectrum. De productie is strak en behoorlijk vlekkeloos.
So far so good dus. Faruln klinkt stevig en meer dan degelijk, maar niet echt vernieuwend. Je zou kunnen zeggen: ik heb dit allemaal al eens eerder gehoord. Jammer genoeg is dat ook het overheersende gevoel na een aantal luistersessies. Op het openingsnummer, de titeltrack The Black Hole Of The Soul, hoor ik heel wat Rebel Extravaganza-stijl Satyricon en een vleugje Thorns, al klinkt Faruln bij lange na niet zo fris en scherp als deze bands. Faruln klinkt eerder als een loggere en doffere variant, waarbij de basgitaren wat meer op de voorgrond komen. Op zich is dit kwalitatief echt wel oké en is het zeker allemaal interessant, maar het lijkt gewoon nét teveel op de muziek van die twee voornoemde bands. En het is ook gewoon minder goed. “The purest music I’ve ever heard”, zegt Btsm. Het zal dan toch niet die van Faruln zijn vrees ik.
Dan volgt Recreator Of The Great Silence. Een stuk sneller dan het eerste nummer, maar opnieuw doet het me denken aan Satyricon. Vooral Supersonic Journey komt bij me op, in die mate dat je er de Satyricon-lyrics gewoon op zou kunnen plakken. Zelfde tempo, gelijkaardige riff. De tweede riff lijkt dan weer uit een album van Hate te komen. En zo kan ik dus nog een tijdje doorgaan. En dan begin je uiteraard overal wel iets in te horen. The Sworn Enemy is een stapvoets nummer met echo’s van Dimmu Borgirs Allegiance en alweer veel Satyricon-ideeën. Ik vind het eigenlijk redelijk eentonig en zelfs wat saai. Gelukkig gaat het tempo dan weer de hoogte in bij Dissolution, maar o wee, dit is gewoon een typisch Gorgoroth-nummer.
Inspiratie opdoen bij andere bands is één zaak, maar op The Black Hole of the Soul is het gewoon te veel van het goede. Ja, dit klinkt lekker, maar dat is dan niet zozeer de verdienste van Faruln. Jammer, want op zich zitten de nummers goed in elkaar. Btsm weet hoe hij een instrument moet hanteren en ook qua productie is hier niet veel op aan te merken. Ga op zoek naar een eigen identiteit zou ik zo zeggen, en dan kan Faruln zeker nog verrassend sterk uit de hoek komen.
Label:
Battlesk’rs Productions, 2019
Tracklisting:
- The Black Hole Of The Soul
- Recreator Of The Great Silence
- The Sworn Enemy
- Dissolution
Line-up:
- Btsm – Alles
Links: