Fall Of Messiah – Senicarne

Geschreven door op 02-09-2020 om 18:45.

Post-hardcore speelt het Franse Fall Of Messiah volgens de omschrijving die ik aangeleverd krijg. De ‘scene’ voor deze muziek is nogal bezig geweest met een opmars de laatste jaren, met namen als AmenRa en Admiral’s Arms. Maar denk daar vooral niet aan wanneer je deze plaat op zet. Fall of Messiah is een band die eigenlijk gewoon uitstekende screamo maakt. Een kwestie van heel veel post rock/metal spelen en af en toe wat serieuze screams erbij. Geen pubergilletjes hier, maar eerder wat schorre hardcore screams. Denk aan een band als Pijn en Conjurer, maar dan een tikkie minder sludge.

Senicarne is een behoorlijk volwassen album. Na de eerste keer luisteren was ik teleurgesteld; wat is dit voor aaneenschakeling van post-rock gepingel? Maar om een review te schrijven moet je zulke dingen een kans geven. Dus ging ik er nogmaals voor zitten, en nogmaals, en nogmaals. Langzaam drong het door. Wat een emotie, verdriet en verlies zit er in Senicarne! Wat een opbouw en lijnen, wat een techniek. Ja, ik werd langzamerhand toch overtuigd door dit werkje van dit Franse vijftal. Het blijft echter overeind staan dat er op deze plaat een overdaad aan post-rock te vinden is. De balans had iets meer richting metal mogen uitstaan van mij, maar dat is smaak.

La République Du Vide heeft een prettige crescendo, decrescendo opbouw, maar de gitaarlicks zijn wat beperkt om het voor de volle vier minuten interessant te houden. Contreforts heeft een precies tegengestelde opbouw qua songwriting, met de zwaartepunten aan het begin en einde. Hier wordt je overstelpt met dissonanten. Riveloup is een interessant instrumentaal werkstuk waar de band zoekt naar tegenstellingen en waar het die opheft, bijvoorbeeld in de drumritmes. De vocalen zijn wat afwezig op het album. Of het bescheidenheid is? De opnamekwaliteit van de vocalen laat ook wat te wensen over, met een compressie alsof er een auto tussen twee persers in elkaar wordt gebeukt. Zeker in samenwerking met de heldere muziek klinkt het wat vreemd om er zo’n anti-geluid tegenover te zetten. Afsluiter The Loneliest Whale in the World voert de luisteraar mee in trance, in een vrij zwaar sluitstuk, waar de emotie doorheen schreeuwt.

Muzikaal gezien een vrij sterk screamo album. Het staat boordevol rustig opgebouwde post-rocksoundscapes. Deze passages weten zich op te blazen als een ballon en knappen daarna in woestheid uiteen. De afwisseling tussen distortion en transcenderende cleane lijnen loopt door het hele album heen. Zoals gezegd zie ik de balans alleen liever wat meer richting metal. Het solide samenspel en de fijne dynamiekjes zijn de pluspunten. De band weet de spanningsboog op te bouwen en ook enigszins te laten ontploffen, ware het niet dat daar nog net wat meer vocale inspanning bij hoort. De vocalen worden dikwijls gemist in de songs. Deze band heeft een vocalist van formaat nodig, die de lead neemt en de boel naar een hoger plan brult, schreeuwt en krijst. Heb je weinig met vocalen dan kan je gerust nog een halve punt bij de score optellen. Voor nu bevindt Fall of Messiah zich aan de bovenkant van de middenmoot. Senicarne is bovendien het sterkste werk tot zover, dus dat belooft wat voor de toekomst!

Score:

78/100

Label:

Holy Roar Records, 2020

Tracklisting:

  1. La République Du Vide
  2. Contreforts
  3. Riveloup
  4. Vertes Vignes
  5. Young Pines
  6. Atlantique
  7. Sand Mountain
  8. Sequoia
  9. The Loneliest Whale in the World

Line-up:

  • Pierre Bailleul – Drums, vocalen
  • Sylvain Moulin – Basgitaar, vocalen
  • Benjamin Defer – Gitaar, vocalen
  • Matthieu Raoult – Gitaar
  • Martin Moulin – Gitaar

Links: