Geschreven door Remco Faasen op 31-05-2023 om 21:43.
Final Festering. Inderdaad, de titel van Exoto’s vierde album slaat op het feit dat dit het afscheidswerk van dit orkest is. Vocalist Chris Meynen ondervind steeds meer de gevolgen van een verkeersongeluk waar hij in 2019 bij betrokken was, wat hem het oefenen en live spelen steeds lastiger maakt. Het comebackalbum van het in 2016 opnieuw gestarte gezelschap is dan ook gelijk het afscheid van de klassieke death/thrashmetalband met een historie die teruggaat tot 1989. Het is de derde keer dat Exoto de stekker eruit trekt, maar nu lijkt het voor de laatste keer: er staan nog enkele concerten op de planning met op 16 december de laatste in Westerlo.
Met stille trom vertrekken doet de groep uit Mol echter niet. Integendeel: Final Festering is een heerlijk album. Haal voor het afspelen maar even diep adem want daar komt het de volgende drie kwartier niet meer van. De vette riffs vliegen je om de oren terwijl de ritmesectie vakkundig de gaatjes dichtsmeert. En daaroverheen: de venijnige, schorre schreeuw van Meynen die het geheel samenbrengt. De originaliteitsprijs zal niet in Mol worden afgeleverd, daarvoor ligt de muziek teveel in het straatje van eveneens in eind jaren ‘80/begin jaren ’90 gewortelde bands als Pestilence, Vader en Dead Head. Maar Exoto levert simpelweg teveel kwaliteit om daar te lang bij stil te staan levert. De eerste drie nummers gaan voorbij volgens het oordeel ‘hee, da’s best aardig’, maar vanaf Intertwinted Souls neemt Final Festering een vlucht naar voren. Wát een beest van een nummer: bijna vier minuten aan één stuk beuken met een inmiddels haast maniakaal brullende Meynen die de troepen aanvoert.
Het feest gaat verder met het heerlijke Mountain of Pain en daarna blijft de lat hoog liggen. Het is alsof Exoto zich opeens realiseert dat het eind in zicht is en de band er met een klap wil uitgaan. Lit From Within bijvoorbeeld is het beste nummer van deze plaat tot dan toe: volwassen opgebouwd met alle ruimte voor beheerste agressie en melodie. Dripping Blood echter gaat nog een tandje sneller en ik begin me nu toch echt serieus af te vragen of er geen bloedbanden zijn tussen Chris Meynen en zanger Martin van Drunen (Asphyx, ex-Pestilence), al klinkt de Nederlander nèt wat zieker dan zijn Vlaamse broer.
Het titelnummer is uiteraard ook de afsluiter van de plaat en het is een passende. Er wordt machtig opgebouwd naar een punt waarop Exoto nog een laatste maal alles uit de kast trekt en het onmogelijk is om stil te blijven zitten. Het is nog één keer rammen en beuken, nog één keer checken of je huis aardbevingsbestendig is. Heerlijk. Het outro eindigt dan iets te abrupt maar aan de andere kant: waarom nog onnodig rekken tot het onvermijdelijke einde zich aandient. Helaas, want Final Festering laat horen dat er nog volop leven in Exoto zit, maar soms zijn dingen nu eenmaal zoals ze zijn. De groep rond Meynen verlaat de arena echter met opgeheven hoofd.
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
