Enigmatical – Transmissions

Geschreven door op 20-10-2021 om 10:24.

Dit Zweedse duo doet er alles aan om mysterieus uit de hoek te komen, vandaar ook de naam. Volgens hun bio is één van de bandleden een mens, de ander een buitenaardse levensvorm. De instrumenten worden gehanteerd door “The Entity”, de stem is afkomstig van “The Voice”. Wie precies de alien is, heb ik uit de korte info niet helemaal kunnen opmaken, maar aangezien Simon C. (aka The Voice) blijkbaar afkomstig is uit Frankrijk (hoe Zweeds is deze band dan eigenlijk?) ga ik er maar vanuit dat hij de menselijke van de twee is. Hoe dan ook, de bandfoto hieronder spreekt boekdelen. Enigmatical brengt ons kosmische electro-industrial black metal, waarin het ons meeneemt “doorheen het duistere multiversum, gezien vanuit het perspectief van interdimensionale entiteiten die rondwaren in de donkere energie die ons omgeeft.” Een spacy mix van electro en black metal dus, met als slagzin “Join the agenda!”. Qua concept is het alvast geniaal.

Dankzij films als Close Encounters of the Third Kind, Contact, Signs en uiteraard Mars Attacks! (de jongere lezers zou ik zeker willen aanraden om deze “oldies” eens te bekijken) weten we hoe belangrijk het is om op de juiste manier met buitenaardsen te communiceren. Enigmatical zendt daarom sinds 2018 regelmatig signalen de ruimte in. Transmission I en Transmission II werden verzonden in 2019, Transmission III in 2020. Voor wie de band wat beter wil leren kennen is er goed nieuws, want deze drie EPs werden dit jaar samengebracht op een compilatie die de logische titel Transmissions meekreeg, uitgebracht in eigen beheer.

Wat dit allemaal te betekenen heeft wordt al snel duidelijk op het openingsnummer: Cosmic Domination. Het pulserende synthgeschal waarmee gestart wordt zet onmiddellijk de toon: mystiek, spacy en vooral heel erg intrigerend. We horen eerst zuivere, melodische black metal (inclusief de typische rauwe schreeuwvocalen) met een belangrijke maar niet-leidende rol voor de synths. Plotsklaps stapt men over op stampende, opzwepende electro, al is ook dit weer van korte duur. Doorheen het nummer wisselen black en electro elkaar verder mooi af, lopen in elkaar over en lenen gaandeweg bepaalde elementen van elkaar. Een symbiose tussen het aardse en het kosmische, een zeer natuurlijk aanvoelende integratie van electronica en zware metalen. Nergens komt het gekunsteld over. Het is jammer dat er geen teksten bij de promo werden meegeleverd, want meebrulbaar is dit zeker. Vocaal is er overigens best wel veel afwisseling te horen, van hoge krijs tot lage, ruwe, gescandeerde “zang” en zelfs een soort koorzang. De twee heren… Sorry, de heer en de alien hebben beide stijlen duidelijk goed onder de knie en weten de connectie perfect te maken. Uiteraard zijn de techno-stamppassages het meest prikkelend voor de dynamiek van het lichaam, maar ook de beukende black metal op zich mag er zeker zijn: het is geenszins opvulling. Wat ook bijzonder goed geslaagd is, is de productie: alles is perfect herkenbaar, mooi uitgebalanceerd en de instrumenten staan redelijk gelijkwaardig in de mix. Netjes.

Het is zeker niet zo dat op elk nummer hetzelfde stramien wordt gehanteerd. Op Wormhole hoor je bijvoorbeeld geen aparte electrostukken, maar worden de stijlen door elkaar gemixt. Zweverige electro met gitaarondersteuning? Of is het black metal met een groot synth-aandeel? Tja, het is beide eigenlijk. De vocale aanpak van The Voice (blaffend en schreeuwend) is hier behoorlijk in-your-face, de drums klinken dof, droog en geprogrammeerd en de gitaren en synths vormen een scherp, stuwend, gejaagd duet. Het is een behoorlijk drukke aangelegenheid en geen easy-listen, maar het is tegelijk opzwepend en door verschillende thema’s te laten terugkomen zit er ook een duidelijke structuur in.

Een noodsignaal uit de leegte. Een schreeuw om hulp. Call From The Void is opgebouwd rond het bekende morse-signaal voor S.O.S. (kort kort kort lang lang lang kort kort kort), dat als een rode draad doorheen het nummer terugkomt. Er wordt mee gestart, het is tussendoor ook af en toe te horen en het krijgt vooral aan het eind een hoofdrol. Het is een leuke vondst en de manier waarop het in de muziek wordt geïntegreerd is knap uitgewerkt. De electronica en het morsesignaal doen me hier wat Feindflug-achtig aan, al is de hoofdmoot toch gewoon industrial black. Er is ook een duidelijke dualiteit te horen in de vocalen hier, die op het einde een soort dialoog vormen tussen beestachtige, gescandeerde uitroepen (duidelijk een belangrijk element van hun stijl) en een rauwe krijs.

Enigmatical maakt regelmatig gebruik van samples. Zo ook op We Are The Demons, dat een iets rustiger aanpak heeft, meer richting atmosferische black metal. Opnieuw hoor ik er Feindflug in, maar evenzeer Aborym en Blacklodge. Enigmatical werkt met eenvoudige, herkenbare thema’s, die vrij “basic” zijn, waardoor elk nummer een eigen identiteit heeft, zonder echt uit te blinken in originaliteit. De thema’s komen soms uit de symfonische blackwereld (Limbonic Art bijvoorbeeld) en soms uit meer electronische sferen. Op We Are The Demons zijn beiden terug te vinden.

Het nummer E.T.A.I. toont jammergenoeg dan weer aan dat deze stijl ook zijn beperkingen heeft als je als band niet keer op keer met geniale ingevingen voor de dag kan komen. De herkenbare thema’s zijn een plus, maar het blijft niet boeien zonder extra creatieve stimulans. Dan kies je beter voor wat bijna-dansbare electro om je nummer wat op te leuken, zoals dat het geval is aan het begin van Dark Energy Entities. De electronische stukken zijn overigens een stuk lichtvoetiger dan wat we bijvoorbeeld op oud werk van GosT te horen krijgen. Het is de black metal die hier moet zorgen voor grimmigheid en donkere energie. Hoe dan ook is Dark Energy Entities een dynamisch nummer mét meebrulbare songtitel.

Eén van de boeiendste nummers op dit album is zeker Zero One (Infancy of Infinity). Het onderscheidt zich op verschillende vlakken. Door het gebruik van strijkers bijvoorbeeld, waardoor het onmiddellijk een heel ander (organischer, epischer) gevoel oproept dan de andere nummers. Deze track is repetitiever dan de andere, met een vaste cadans die lange tijd aangehouden blijft. Het is ook het enige nummer waar ik blijkbaar absoluut niet kan bij blijven stilzitten. Het hoogtepunt hier is de wat haperende, VON-achtige scandering van de titel rond 03:28 en de daaropvolgende sequentie waarbij strijkers en vreemd zoemende synths voor een mysterieus (zeg gerust “enigmatisch” in dit geval) sfeertje zorgen.

Na het relatief anonieme Enstrangled Cosmic Spirals eindigt deze compilatie met het volledig electronische Ekpyrotic Gateways. In mijn studententijd durfde ik al eens naar een gothic-electrofuif te gaan en dit nummer had daar zeker niet misstaan, al hadden de rauwe blackvocalen misschien wel wat wenkbrauwen doen fronsen. Het is bijzonder dansbaar en briljant in zijn minimalistische eenvoud en bevestigt eigenlijk dat Enigmatical geen super hoog niveau hoeft te halen om vlotjes de aandacht te trekken. Met een dergelijke stijl loop je wel het risico om tussen wal en schip te belanden, maar Enigmatical houdt zich toch net recht vind ik. Wat meer diepgang zou de nummers wel naar een hoger niveau tillen, en dat mis ik soms wel wat. Qua concept is het natuurlijk prachtig uitgewerkt, maar er lijkt nog meer mee te doen. Er is desondanks heel wat interessants voor de luisteraar om te ontdekken, maar beide stijlen moeten je dan wel liggen natuurlijk. You hate it or you love it. Ik neig toch naar het tweede kamp.

Label:

eigen beheer, 2021

Tracklisting:

  1. Cosmic Domination
  2. Wormhole
  3. Call From The Void
  4. We Are The Demons
  5. E.T.A.I.
  6. Dark Energy Entities
  7. Zero One (Infancy of Infinity)
  8. Enstrangled Cosmic Spirals
  9. Ekpyrotic Gateways

Line-up:

  • The Entity – Gitaar, basgitaar, keyboards
  • The Voice – Stem

Links: