Endstille – Infektion 1813
Season of Mist, 2011
Het is al enkele jaren geleden maar ik vergeet nooit de kracht, agressie en vooral de ijskoude en doordringende sfeer die Endstille wist te brengen toen ik hen voor het eerst zag met de voorstelling van hun album Navigator. Topnummers als Bastard en With The Fog They Come deden menig luisteraar in de zaal proeven van de melancholische blaaskracht van deze oorlogsmachine. Dit voorjaar lanceert deze band onder de vleugels van Season of Mist de nieuwe full-length Infektion 1813. Het was even zoeken naar een oorlogsverwijzing in dit geval, maar 1813 was naar verluid het jaartal waarin het startschot werd gegeven voor het opkomende Pruisische nationalisme na het verlies van Napoleon te Leipzig. Of het al dan niet om een erg anachronistische instelling gaat laten we hier maar even in het midden, voor de heren van Endstille vormt het tijdstip alvast het ideale aanknopingspunt voor de thematiek van hun nieuwe album: het opkomende nationalisme als plaag die zou uitmonden in de wereldoorlogen (dat is in ieder geval wat ik ervan maak).
De geschiedenisles even terzijde nu. Met de vorige releases Endstilles Reich en Verführer daalden de scores van de band binnen de meeste reviews drastisch. Het leek alsof de oorlogsmachine nog wel voorzien was van de nodige brandstof maar desondanks wat moe begon te worden. Tijd voor wat vernieuwing dus! Het voornaamste vernieuwende feit was ons reeds bekend, met name dat zanger Iblis de band had verlaten en Zingultus zijn plaats had ingenomen. Ongetwijfeld een sterke partij aangezien hij bij oldschool bands Nagelfar en Graven al naam maakte, doch aanvankelijk voor mezelf een schok omdat het vooral Iblis was die de koude atmosfeer in en rond Endstille bracht. De ommezijde van de medaille wordt op Infektion 1813 dan weer duidelijk: De nieuwe frontman creëert een nieuw spectrum aan variaties op deze plaat die vaak voor de gezochte afwisseling zorgen en in nummers als Deepest Place On Earth en Wrecked wel emotioneel graafwerk verrichten.
Ook de fluistertonen in Anomie en de gesproken interludia in World Aflame en Bloody H brengen net die afwisseling die de band nodig had. Muzikaal blijft de band knallen als weleer met de nummers Trenchgoat en Deepest Place On Earth als absolute hoogtepunten en met hier en daar zelfs een korte flashback naar het Navigator-tijdperk. De kritiek op de voorgaande werken, met name de langdradige riffs en het constante en monotone gebeuk, blijven aan de andere kant ook wel voor een groot deel aan de orde. Een absolute vernieuwing brengt dit werk ons muzikaal dus zeker niet, al wordt hier en daar wat geëxperimenteerd met iets tragere en stilvallende stukken. Een apart en gedurfd einde wordt ook gebracht met het nummer Völkerschlächter: Verfrissend en totaal uit de lijn van wat Endstille normaal brengt, maar echt geen nummer om tien minuten te laten duren.
Een strakke plaat dus, zoals wel te verwachten was van deze band, met zelfs hier en daar wat vernieuwende input. Het tijdperk van de ijzingwekkende screams is ten einde gekomen met het aantreden van Zingultus, en maakt plaats voor wat vocale afwisseling. Aan de muzikale monotonie wordt eveneens het mogelijke sleutelwerk verricht. De beste Endstille-plaat uit de voorbije zes jaar als je het mij vraagt.
Tracklisting:
- Anomie
- Trenchgoat
- Bloody H (The Hurt-Gene)
- The Deepest Place on Earth
- When Kathaaria Falls
- Satanarchie
- World Aflame
- Wrecked
- Endstille (Völkerschlächter)
Line-up:
- Cruor – Bass
- Zingultus – Vocals
- L.Wachtfels – Guitars
- Mayhemic Destructor -Drums
Links: