Emmure – Felony
Victory, 2009
Zo, hier zat ik al een hele tijd op te wachten. Emmure is een band die erg hoog aangeschreven staat bij mij, dus qua anticipatie langs mijn kant zat het al niet verkeerd (lees: ik zit al maanden te bibberen van enthousiasme) . Het debuutalbum Goodbye to the Gallows sloeg in als een bom. De band maakte een chaotische mix van vette ‘moshcore’ (nog steeds een vaag begrip) en metalcore, erg gelijkend op een band als The Acacia Strain (hun grote rivalen overigens, om er wat drama bij te gooien). Er werd een gezonde portie melodie aan toegevoegd, die er echter voor zorgde dat het nog krankzinniger klonk en het geheel nog minder gemakkelijk te verhapstukken was.
Een jaar later bracht de band The Respect Issue uit, een plaat die helaas erg tegenviel. Te hoge verwachtingen? Neen, gewoon een misser. De melodieuze stukken traden te veel naar voren, en de songs waren gewoon niet zo catchy, nog zo overrompelend als die van op het debuut. Het zorgde in ieder geval voor een vermoeden dat Emmure een typische one-hit wonder was. Maar toen lekte er nieuws over een nieuwe plaat, genaamd Felony, en begon de adrenaline in mijn bloed op gang te komen. Dit zou namelijk de plaat zijn waarbij het erop of eronder was, stevige band of one-hit wonder.
En mensen, jullie kunnen tevreden zijn met deze schijf! Er wordt weer als vanouds gebeukt en geramd, en overtuigend klinkt het alleszins. Let wel, er zijn weer wat zaken gewijzigd. De melodieën die The Respect Issue verpestten zijn weer meer naar de achtergrond gedreven. Slechts één keer leiden ze een song weer, en dat is op The Philosophy of Time Travel, naar mijn mening ineens ook de minste van de twaalf tracks. Ook Frank Pamerei klinkt iets anders. Zijn diepe grunts worden maar op enkele momenten uit de kast gehaald. De nadruk gaat meer op zijn gorgelende screams, en hij maakt ook veel meer gebruik van het ‘pratend zingen’, zoals te horen in de intro van 10 Signs You Should Leave van op het debuut. Irritant wordt dit echter nergens, al zal het niet ieders pakkie-an zijn. Wat echter wel een kleine misstap is, is de poging tot cleane zang in I <3 EC2 en Don’t Be One. Het is niet al te geslaagd te noemen, maar gelukkig duren deze momenten niet te lang, waardoor ze de pret niet kunnen bederven.
De moddervette breakdowns zijn er ook weer te vinden, zoals in First Impressions. Opnieuw zitten de nummers vol met de pompende dynamiek die live voor heel wat stofwolken en gebroken botten zal zorgen. De nieuwe gitaristen Jesse Ketive en Mike Mulholland, die de broertjes Lionetti vervangen (aangezien die een aantal maanden geleden uit de band gestapt zijn) leveren ook erg goed werk af, met de af en toe lekker technische riffs (Bars In Astoria). Het geheel stampt ook met een goede productie tegen je borstkas, wat het luistergenot nog beter maakt. Eén van mijn favoriete tracks is ook het nummer R2 Deepthroat (hehe), een nummer dat zou gericht zijn aan Vincent Bennett, de zanger van The Acacia Strain, de rivalen, ik heb het al vermeld.
Jawel, het is geslaagd. Meer dan zelfs. Beter dan het weergaloze debuut kan ik het nog niet noemen, dat zal de tijd moeten uitmaken. Maar ik kan in ieder geval zeggen dat iedereen die de band had laten liggen sinds The Respect Issue dit een poging moeten geven, want de kans zit er dik in dat ze weer aangenaam verrast worden. Stilzitten zit er in ieder geval weer niet in bij dit werkje.
Tracklisting:
- Sunday Bacon
- I Thought You Met Telly and Turned Me Into Casper
- I <3 EC2
- Felony
- You Sunk My Battleship
- The Philosophy of Time Travel
- First Impressions
- R2 Deepthroat
- Bars In Astoria
- Lesson from Nichole
- Don’t Be One
- Immaculate Misconception
Line-up:
- Frank Pamerei – zang
- Jesse Ketive – gitaar
- Mike Mulholland – gitaar
- Mark Davis – bas
- Mike Kaabe – drum
Links: