Emme Ya – Beyond The secret Flame, The Aiwass Manifesto
The Mercurius Collective, 2010
Ik ben soms best een aardige vent, al zeg ik het zelf. Collega Willem zou
eigenlijk dit album van een review voorzien, maar gaf aan niets met het genre te
kunnen. Ik dacht, what the fuck, het is bijna Kerst, kom maar op.
Met de beste bedoelingen begon ik aan het esoteric ritual dark ambient-plaatje van Emme Ya, maar de eerste luisterbeurt was er geen van veel
plezier. Vroeger toen de serie Friends nog leuk was, was er een aflevering
waarin Ross Geller muziek ging maken met een debiel kindertoetsenplankje en de
meest wazige teksten en geluiden, natuurlijk tot vermaak van het afwezige
publiek. Ik geloof dat ik de tekstschrijver van die aflevering te pakken heb.
Emme Ya produceert erg minimalistische en te simplistische dark
ambient, die om dat te verbloemen de termen esoterisch en ritueel er ook nog
eens tegenaan gooit. Dromerige, ietwat duistere ambient wordt her en der een
klein beetje opgeleukt door cymbalen, bellen, klokjes, alle instrumenten die de
gemiddelde thuismonnik in huis heeft. De muziek is dan nog niet eens het ergste
aan deze schijf, it grows on you, zullen we maar zeggen. Het meest irritante is het
voortdurend opdreunen van Crowley’s Book of the Law. De stem klinkt alsof
iemand een echte studio niet kon betalen en daarom maar in een te goedkope Gamma
douchecabine de tekst op staat te dreunen omdat dat moet van zijn moeder.
Zonder die hoogst irriterende stem zou de muziek nog enigszins te doen zijn,
maar die stem irriteert mij dermate dat ik deze schijf met moeite af kan
luisteren. Waarschijnlijk is dit een release voor een zeer selecte groep mensen
die nog onder de indruk is van een evil aandoend geluidje en zielloos opdreunen
van teksten.
Tracklisting:
- The secret flame (The dance of Nuit)
- The coiled serpent (The invisible light of Hadit)
- The throne of power (The mask of Heru-Ra-Ha)
Links: