Dubbel Zo Zwaar: Tremonti – The End Will Show Us How

Dubbel zo vet, dubbel zo heavy, dubbel zo prachtig. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Een troostvolle nieuwe plaat, die simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Daarnaast zouden de redacteuren elkaar de tent uitvechten om te bepalen wie uiteindelijk het lot in handen krijgt. Deze keer behandelen we The End Will Show Us How van Tremonti. MaartenO (favoriete genre: metalcore/deathcore) en Lara van Sundert (favoriete genre: progrock/metalcore) zijn deze keer de gelukkigen.

Bij de rockformatie Alter Bridge is niet alleen frontman Myles Kennedy een bezige bij als het aankomt op het maken van muziek naast de band. Zijn compagnon op gitaar, Mark Tremonti, kan er ook behoorlijk wat van. De muzikant werkt al sinds 2012 aan eigen materiaal en bracht onder de naam Tremonti reeds vijf albums uit. Sinds 2018 worden de platen -net als bij Alter Bridge– uitgebracht via Napalm Records en of het er mee te maken heeft of niet, maar sindsdien ligt de kwaliteit van het geleverde werk ook steevast lekker hoog. We zijn dan ook erg benieuwd hoe The End Will Show Us How zich verhoudt in de discografie van de snarenplukker.

Waarom duiken jullie zo graag op deze nieuwe release van Tremonti?

MaartenO: Ondanks dat ik doorgaans wat hardere metal en core luister, heeft Alter Bridge mij altijd weten te bekoren. Zodoende leerde ik uiteraard ook het werk van Tremonti kennen en waarderen. De eerste keer dat Mark een heel nummer inzong voor Alter BridgeWaters Rising op Fortress– wist indruk op mij te maken en sindsdien volg ik ook zijn solowerk op de voet. Met name de twee voorgaande albums zijn regelrechte knallers, dus het is niet vreemd dat ik deze ronde ook erg nieuwsgierig ben wat de heren ons zullen brengen.

Lara: Waar sommigen Mark Tremonti kennen als gitarist van Creed, was ik daar toentertijd helaas te jong voor. Alter Bridge is daarentegen wel een van de bands waarmee mijn liefde voor rock en metal is begonnen, en dus was de stap naar het solowerk van Tremonti ook snel gemaakt! Hoewel het zo mooi aansluit, vind ik dat Mark zijn muziek nooit verveelt. Hij weet namelijk niet alleen die melodische kant fantastisch aan te halen, maar ook keer op keer dikke riffs af te leveren, waardoor het nooit verandert in een slap rockalbum dat je halverwege uit wilt zetten. Dat hij na dertig jaar en achttien albums nog steeds zulke sterke platen weet af te leveren, zorgt ervoor dat ik enorm uitkijk naar wat Tremonti dit keer weer voor ons in petto heeft!

Horen we nieuwe invalshoeken op The End Will Show Us How?

MaartenO: Nee. We krijgen op deze nieuwe plaat precies wat we verwachten van Tremonti. Ik durf het in dat opzicht ook wel een herhalingsoefening te noemen. Nu: daar is niets negatiefs aan, want er is geen zwakke broeder te vinden op deze plaat. Alle nummers zijn weer keurig uitgevoerd en bevatten ook voldoende afwisseling. De verrassing is er weliswaar af aangezien The End Will Show Us How in grote lijnen in het verlengde ligt van de eerdere platen.

Lara: Nee, ik zou niet zeggen dat er echt nieuwe invalshoeken op dit album te horen zijn. Wat ik wel merk, is dat Tremonti zijn vertrouwde formule perfect blijft uitvoeren. Het album is weer een verzameling van keiharde riffs, melodische hooks en zijn kenmerkende stem – en dat is absoluut niet verkeerd, want hij doet het nog steeds geweldig. Maar als je op zoek bent naar iets wat echt anders is dan zijn eerdere werk, dan zul je hier niet veel vinden. Het klinkt allemaal heel consistent met wat we van hem gewend zijn, en dat is tegelijkertijd een kracht en een zwakte van dit album.

Wat is de beste song op dit album en waarom die keuze?

MaartenO: Nails en Just Too Much van hierboven. Deze songs bevatten een mooie afwisseling tussen wat ruigere stukken met heerlijke stevige gitaarriffs en drums, maar ook fraaie zanglijnen en wat rustigere stukken die pakken en beklijven. Tijdens deze nummers smelten de twee werelden perfect samen. Daar hadden we er gerust wat meer van willen horen op The End Will Show Us How. Ik mag er maar eentje kiezen? Oké, dan ga ik voor Nails vanwege dat fraaie soleerwerk en de opzwepende drums op de helft van het nummer.

Lara: Hoewel er echt wel een paar nummers zijn op het album die er voor mij tussenuit springen, ga ik heel eerlijk zijn; er is niks waar ik blijer van word dan een hele dikke opener, en The Mother, The Earth and I is dat zeker! Het begint heel rustig om de spanning wat op te bouwen, om vervolgens los te barsten, en trekt je daarmee meteen de rest van het album in. Het is het perfecte voorbeeld van wat Tremonti zo goed maakt: hij weet die balans tussen kracht en melodie te vinden en ik denk dat de band daarmee álle fans met dit nummer weet te pakken. Het is gewoon de perfecte manier om een album te starten en dat maakt The Mother, The Earth and I voor mij daarmee ook meteen een dik hoogtepunt!

Kan de band zichzelf voldoende onderscheiden van het Alter Bridge-geluid?

MaartenO: Het stemgeluid van Mark is natuurlijk anders dan dat van Myles Kennedy. Zijn bereik ligt een stuk lager, maar daarentegen vind ik de vocalen van Mark wel wat minder geforceerd en warmer klinken. Aangezien Tremonti de riffs schrijft voor Alter Bridge zal zijn geluid altijd aan die band verbonden zijn, zoals bijvoorbeeld de vocalen van Till Lindemann dat voor Rammstein zijn. Toch klinken de gitaarpartijen wel goed en inspiratievol, wat maakt dat het op nog geen enkele plaat verveelt of voorspelbaar klinkt. Volgens mij is er ook geen enkele fan die slechts één van de twee kan waarderen. Sommige nummers komen aardig in de buurt van Alter Bridge, terwijl we andere (The Mother, The Earth And I en Tomorrow We Will Fail) juist niet snel zullen horen van die band. Ik zeg dus: deels ja, deels nee.

Lara: Hoewel Mark Tremonti’s gitaarwerk herkenbaar blijft, heeft zijn solowerk muzikaal een iets andere focus. Waar Alter Bridge vaak kiest voor langere, gelaagde composities met progressieve elementen, gaat Tremonti in zijn soloprojecten voor een meer rechttoe rechtaan benadering. Op The End Will Show Us How komt dit vooral tot uiting in de ruwere, energiekere sound en de kortere, directere nummers. Hierdoor klinkt zijn solowerk wat mij betreft wat meer to-the-point, in tegenstelling tot de complexere en soms meer epische structuren van Alter Bridge. Daarmee weten ze zich wat mij betreft dus ook zeker te onderscheiden, al gebeurt dit wel op een vrij subtiele manier en is de connectie met Alter Bridge nog altijd hoorbaar.

Wat zijn sterke en wat zijn minder sterke punten van deze plaat?

MaartenO: Naar mijn mening staan er net wat teveel rustige nummers op dit album. In sommige gevallen zijn die vervolgens ook nog achter elkaar geplaatst (It’s Not Over, The End Will Show Us How en Tomorrow We Will Fail bijvoorbeeld). Een steviger nummer zoals One More Time of Live In Fear had daar perfect tussenin gepast natuurlijk, wat de afwisseling alleen maar ten goede was gekomen. Sterk punt is de constante kwaliteit en het algemene niveau van de nummers, geschreven door een erg goede gitarist.

Lara: De stevigere nummers zijn kort, krachtig en blijven echt lekker hangen. Dit maakt dat het album een no-nonsense vibe heeft en precies is wat je van Tremonti verwacht. Echter ben ik het met Maarten eens dat er iets te veel rustigere, melodische nummers op het album staan. Hoewel dit soort nummers mij normaal zeker wel kunnen bekoren, zorgt het er op dit album voor dat het met momenten soms toch wat eentonig aanvoelt. Ik had zelf wel wat meer variatie en proggy-elementen gewild, zoals we dat van Alter Bridge kennen. Voor de fans van de rauwe, pure Tremonti-stijl denk ik echter dat dit album absoluut geslaagd is.

Wat is je favoriet van de drie meest recente platen: The Dying Machine, Marching In Time of dit The End Will Show Us How?

MaartenO: Dan ga ik toch voor de voorganger Marching In Time. The Dying Machine was nog nét een tikkeltje ruiger, maar de balans tussen rustige en hardere arrangementen vind ik op Marching In Time helemaal top. Zoals eerder geschreven, is The End Will Show Us How een stabiele plaat geworden, maar voelt het ergens ook wel een beetje als een herhalingsoefening. Dat resulteert voor mij in het onderstaande cijfer.

Lara: Ook voor mij is Marching In Time de absolute winnaar! Dit album heeft toch weer een nét iets epischere opening dan The End Will Show Us How en over het hele album heen bevat het wat mij betreft de meeste nummers die er echt tussenuit springen en die bij mij keer op keer op repeat staan!

Score MaartenO: 78
Score Lara: 75

Score:

77/100

Label:

Napalm Records, 2025

Tracklisting:

  1. The Mother, The Earth and I
  2. One More Time
  3. Just Too Much
  4. Nails
  5. It’s Not Over
  6. The End Will Show Us How
  7. Tomorrow We Will Fail
  8. I’ll Take My Chances
  9. The Bottom
  10. Live In Fear
  11. Now That I’ve  Made It
  12. All The Wicked Things

Line-up:

  • Mark Tremonti – Gitaar, vocalen
  • Eric Friedman – Gitaar
  • Tanner Keegan – Basgitaar
  • Ryan Bennett – Drums

Links: