Dry Can – Meanwhile
Eigen Beheer, 2015
Dry Can uit Frankrijk, nog nooit van gehoord? Die kans is erg reëel, want hoewel de band al rockt sinds de jaren 90, zijn er steeds wel wat problemen geweest met het zoeken van een geschikte line-up en bovendien was de band rond 2009 ook even op sabbat. Een debuut uit 2007 dus, en nu het fijne vervolg met Meanwhile. Geen authentieke rockgroep: hier zitten een boel grunge en andere zaken in verweven.
Er komt zelfs zoveel op je af dat het moeilijk wordt om echt alles onder de loep te nemen. Warme rock met een funky en lichtjes progressieve ondertoon op tracks als Aside en Blue Horizons, erg fijne zachtaardige of lichtjes psychedelische rock met wat post-rockhints zoals op Something Beautiful of Mad Aero, of met een zwoel baslaagje (Nothing Came), maar evenzeer tracks met wat meer pit zoals Wasted. Of weer net het omgekeerde, zoals op het prachtige Away dat erg aanleunt bij de rustigere stijl van Pearl Jam, inclusief de rakende zanglijn.
Diversiteit troef, maar altijd wel met een fijne flow, zo vat je een band als Dry Can samen. Mijn enige kritiek gaat uit naar de wat rommelige fases waarin dit duo samenzingt of naar de momenten waarop de vocalist ongepast wat gekrijs mee in de mix gooit. Leuk geprobeerd, maar Dry Can vormt echt geen basis om wat Nirvana-moods in aan te brengen. Dit is het type grunge rock dat meer aanleunt bij bands als Alice In Chains en Pearl Jam, maar het toch met een eigen stem doet. Grunge fans die houden van wat afwisseling proberen deze zeker eens uit.
Tracklisting:
- Path
- Aside
- Dry Eyes
- Sort Of
- Something Beautiful
- Nothing Came
- Sarah’s Blue
- Wasted
- Nu Start
- Blue Horizons
- Tease
- Away
- Part Time Job
- Mad Aero
Line-up:
- Anne Lupieri – Zang, gitaar
- Antoine Abinun – Zang, gitaar
- Olivier Crescence – Bas
- Pascal Desmet – Drums
Links: