Dropkick Murphys – Blackout
(Hellcat Records, 2003)
Het verhaal van de uit Boston afkomstige band Dropkick Murphys is een verhaal
apart. Bescheten en verguisd zijn ze door de harde kern van de hardcore-/punkscene
en geliefd door de wat minder fanatieke liefhebber van dit soort muziek doch
telkens weer geprezen als energieke, uitmuntende live-band, en staan op het
podium garant voor een waar feestje.
Blackout is alweer het vierde wapenfeit van de heren, en laat een bevlogen,
goed op elkaar ingespeelde band horen. De mix van punk, rock ’n roll en folk
blijkt nog steeds te helpen, en werkt nog steeds vreselijk aanstekelijk.
Blackout start met het gave Walk Away; een typische Murphy-live-track, die het
door het hoge meebrul-gehalte zeker goed zal gaan doen op de bühne. In Worker’s
Song mag Spicy McHaggis’ opvolger Joe Delaney laten horen wat hij op de
doedelzak waard is, en doet dat met verve. Het nieuwe album is inmiddels pas
twee nummers oud en nu al een waar feest!
De tekst van het refrein van The Outcast klinkt als een regelrechte
verwijzing c.q. knipoog naar I Broke the Law van het legendarische The Clash (Blackout
is dan ook o.a. aan de overleden Joe Strummer opgedragen). Black Velvet Band is
dan weer een echt feestnummer. Gonna be a Blackout Tonight kennen we al als
single, maar vreemd genoeg is dit het enige nummer wat mij totaal niet kan
bekoren. Het mooie acoustische World full of Hate maakt echter weer een hoop
goed, evenals het aan de mijnwerkers uit Pennsylvania opgedragen Buried Alive.
Dirty Glass is een vreemde, doch niet onaangename eend in de bijt, welke mij
zeer doet denken aan Kitchen Knife, van het Amersfoortse RockerArms. Zanger Al
Barr gaat hier in een duet aan met een zangeresje (die overigens niet
onverdienstelijk klinkt), en ook al klinkt het allemaal erg melig moet ik
bekennen dat ik dit soort dingen wel kan waarderen. Niet iedereen zal het met
mij eens zijn, echter.
Dan volgt de klapper van de plaat: Fields of Athenry; een nummer waar ik niet
veel woorden aan vuil hoef te maken. Dit zijn de Murphys ten voete uit, vrolijk,
feestelijk en ruim voorzien van doedelzakken! Klasse.
De navolgende drie nummers zijn eveneens sterk, maar het niveau van Fields of
Athenry wordt mijn inziens niet meer gehaald. Blackout eindigt met het lollige
Kiss me, I’m Shitfaced, waarvan ik denk ik niet hoef uit te leggen waar de tekst
over handelt.
Blackout is een wat rustigere, meer gevarieerde plaat geworden dan we van de
band uit Boston gewend zijn, maar zeker niet minder goed. De veertien nummers
zijn overwegend sterk, en de plaat kent eigenlijk geen grote gebreken. De
gelimiteerde oplage is ook nog eens voorzien van extra DVD (wordt dit een trend,
of zo???) met twee live-nummers en een videoclip. Aanrader voor de liefhebber.
Tracklist:
- Walk Away
- Worker’s Song
- The Outcast
- Black Velvet
- Gonna be a Blackout Tonight
- World Full of Hate
- Buried Alive
- The Dirty Glass
- Fields of Athenry
- Bastards on Parade
- As One
- This is your Life
- Time to Go
- Kiss me, I’m Shitfaced
Line-up:
- Al Barr – lead vocals
- Ken Casey – lead vocals, bass
- Matt Kelly – drums
- James Lynch – guitar, vocals
- Mark Orrel – guitar, accordion, vocals
- Joe Delaney – bagpipes
- Ryan Foltz – mandolin, tin whistles
Links: