Draconian – Arcane Rain Fell
Napalm Records 2005
Mag ik bij deze even de absolute aandacht van alle DOOM fanaten hier op deze site? Want mijn god, deze schijf mag niet ontbreken in de cd kast van een zich zelf respecterende
doom metal fan. Het zweedse Draconian liet bij mij werkelijk alle stoppen door slaan. Arcane Rain Fell is een absolute kroonjuweel die fier schittert in de duistere gedoemde wereld. Op eenzame hoogte
flonkert deze ster aan het firmament van deze godvergeten aardkloot waar gevallen engelen regeren en geen sprankeltje hoop te vinden valt. Neemt u maar van mij aan dat u nu kunt stoppen met het lezen van deze recensie (die ik voor de ongelovigen hier nog wat zal uitbreiden) en met een goed gemoed
richting de platenwinkel kunt wandelen en deze plaat aldaar blind aan kunt schaffen. “They Shall Raise Me A Saviour, And Crown Me A Liar” als ik u teleurstel met de blinde aanschaf die ik u hier op het hart druk.
De reden waarom ik zo onder de indruk ben van Arcane Rain Fell heeft te maken met het feit dat dit album bol staat van lood en loodzware ultra logge doom, vol met melodie en zo veel gevoel dat ik hier met kippenvel over mijn hele lichaam deze resencie voor u zit uit te tikken. Op het moment dat u deze
prachtig vormgegeven (ja, artwork van meneer Travis Smith) schijf in uw cd speler stopt zal uw hart in vervoering geraken. Onheilspellend onweer is de boodschapper van een dik uur lang ultra melancholieke muziek. Zodra de vette riffs zich inzetten en zanger Anders jacobson zijn apocalyptische strot opengooit barst de hemel open en dalen de gevallen engelen neer op aarde. En hiermee hebben we meteen het thema van deze concept plaat
te pakken. Gevallen engelen: “Adonai, Elohim, El-Shaddai… Thou Hast Become The Father Of Lies And i Serve Thee Henceforth… No More!” zegt meer dan genoeg over dit thema.
De grunts op dit album zijn van ongelofelijke kwaliteit. Een hele duistere donkere grunt a la Mourning Beloveth afgewisseld met een agressievere net iets hogere grunt in de snellere passages van dit album. Een referentie punt voor hoe deze grunts klinken kan gevonden worden op het beste album Widows Weeds van Tristania. Het Mourning Beloveth gevoel gecombineerd met My Dying Bride associaties komt zeker naar voren in de vele gesproken teksten. Lange uitgesponnen nummers blijven stuk voor stuk hypnotiserend uw aandacht vasthouden. De sporadische engelachtige vrouwen vocalen geven
een sprankelende wending in de duistere nummers. Ook de grand piano doet af en toe een fonkelende duit in het zakje waardoor de nummers inmens spannend gemaakt worden. Er wordt gesoleerd op een historische Anathema-Katatonia wijze wat enorm bijdraagt aan de droevigheid van dit album.
Het meest magistrale nummer van dit album is de aflsuiter “Death, Come Near Me” wat, gelooft u mij gerust, een doom klassieker gaat worden. Een dreigend onheilspellend intro mondt uit in schitterende melodieuze gitaarlijnen, gesproken tekst en ongelofelijk mooie vrouwen vocalen om vervolgens 15 minuten lang door te walsen tot ongekende hoogten.
Is uw naam nu nog (ongelovige) “Thomas”? Ik ben gevallen! “Our Wings Are Stained Bloodred With Guilt and Shame… For The Love Of God, For The Love Of Nothing”. Ik heb met moeite naar woorden gezocht om dit pracht album voor u te beschrijven maar deze woorden zeggen meer over de sfeer van dit album dan ik ooit met vele woorden zou kunnen zeggen.
Wie kroont mij een leugenaar?
Tracklist:
- A Scenery Of Loss
- Daylight Misery
- The Apostasy Canticle
- Expostulation
- Heaven laid In Tears (Angels’ Lament)
- The Abhorrent Rays
- The everlasting Scar
- Death, Come Near Me (sample)
Line Up:
- Anders Jacobsson – Vocals
- Lisa Johansson – vocals
- Johan Ericsson – Lead Guitar, Backing Vocals
- Magnus Bergström – Rythm guitar
- Jerry Torstensson – Drums, Percussion
- Jesper Stolpe – Bass Guitar
- Andreas Karlsson – Keys, Programming
- Special Guest: Ryan Henry – Spoken Verse
Links: