Downfall Of Gaia – Ethic Of Radical Finitude

Geschreven door op 04-02-2019 om 21:39.

Muziek blijft wonderlijk. Want hoe kan het dat in het genre vaker gebruikte ingrediënten als lang uitgesponnen melodieuze gitaarleads, doomy passages en black metal op Ethic Of Radical Finitude ineens samenkomen tot een voltreffer?

De verklaring is deels te vinden in de wijze waarop Downfall Of Gaia de verschillende elementen van zijn muziek voor elkaar laat werken. Zo krijgen de prachtig weemoedige gitaarleads door snelle blackmetaldrums nergens de kans om over de klif van gezapigheid te donderen. Anderzijds zijn het juist weer de melodieën die maken dat de blackmetalscreams nog kouder binnen komen dan anders.

Kritisch naar onszelf als we zijn, moeten we echter erkennen dat vorenstaande technische benadering van Ethic Of Radical Finitude niet geheel recht doet aan de werkelijke kracht ervan. Veel belangrijker is het gevoel dat Downfall Of Gaia op de plaat heeft kunnen vastleggen. De band slaagt er namelijk met verve in om de luisteraar mee te nemen naar donker gotische sferen, zoals H.P. Lovecraft zo treffend kon oproepen in zijn beschrijvingen van steden. Donker, druilerig en dreigend.

Dit maakt ook dat een verder ontleden van de plaat bijna afbreuk doet aan haar grandeur. Want wat doet het er eigenlijk toe dat de drummer in track twee ergens een mooi accentje legt of dat het drumgeluid in de snelle stukken mogelijk wat beter had gekund als het geheel zo groots is en de muziek bij vlagen recht door je ziel snijdt? Hieronder desondanks een poging wat nummers eruit te lichten.

Na een lang sfeervol intro zet Downfall Of Gaia met de Grotesque Illusion Of Being direct de puntjes op de spreekwoordelijke i. Neergezet als een sludge/post metal band laat men horen dat dat toch echt te kort door de bocht is. Weliswaar zijn de gitaarleads wijds en harmonieus met lang aangehouden noten, maar de drums zijn a-typisch snel en zelfs blastbeat. Ook de ijskoude screams zijn zwartgeblakerd. Een kruisbestuiving tussen diverse genres dus, waarbij ik op enig moment het gevoel kreeg dat ik wel eens iets in een vergelijkbare richting had gehoord. Na enig nadenken schoot mij de plaat Sun, de laatste plaat van Secrets Of The Moon te binnen, met name vanwege de vergelijkbare wanhopige sfeer die daar wordt neergezet. Wel blijft Downfall Of Gaia wat dichter bij de blackmetalroots dan die andere Duitsers. En juist zo slaagt men er in het kippenvel huizenhoog op je armen te zetten door een melodieuze passage te laten volgen door een ziedende blackmetaluitbarsting met dito screams.

Na deze op zichzelf al indrukwekkende aftrap volgen twee nog majestueuzere tracks die elk ongeveer negenenhalve minuut duren. De eerste, We Pursue The Serpent Of Time, wordt opgeluisterd door gastzang van Nikita Kamprad van Der Weg Einer Freiheit. Meest indrukwekkende van deze twee songs – en beste nummer van het album – is echter Guided Through A Starless Night. Na een rustig intro met een sprankje licht in de vorm van tegendraadse gitaarloopjes, vinden we weer die afwisseling tussen warme weemoedige gitaarleads en ijzige screams, totdat… Tja, totdat Mers Sumida van Black Table diep onder je huid kruipt met haar voordracht van een nogal gotisch gedicht over de dood. Haar declamatie over een bijna minimalistische muzikale ondersteuning gaat van kil naar wanhopig en weer terug. Om werkelijk stil van te worden…

Misschien is het de (zwartgeblakerde) euforie van het moment die spreekt, maar deze plaat is sterk genoeg om je werkelijk een paar dagen van je à propos te brengen. Een bescheiden meesterwerk.

Score:

90/100

Label:

Metal Blade Records, 2019

Tracklisting:

  1. Seduced By …
  2. The Grotesque Illusion Of Being
  3. We Pursue The Serpent Of Time
  4. Guided Through A Starless Night
  5. As Our Bone Break To The Dance
  6. Of Withering Violet Leaves

Line-up:

  • Dominik Goncalves dos Reis – Vocalen, gitaar
  • Anton Lisovoj – Bas, vocalen
  • Marco Mazzola – Gitaar, vocalen
  • Michael Kadnar – Drums

Links: