Domain – The Chronicles Of Love, Hate And Sorrow
Limb Music Products, 2009
Mij nemen ze niet meer in de maling hoor! Domain kan nog zo hard roepen dat ze een melodic metal band zijn, het is gewoon ouderwets lekkere Duitse power metal inclusief keyboards en galm. Niks mis mee als het je smaak is en ook al zou ik het niet voortdurend in de speler willen hebben, als tussendoortje vind ik die muziek prima te kauwen. Bovendien heb je met Domain dan ook wel een van de beteren in het genre te pakken en de nieuwe cd The Chronicles Of Love, Hate And Sorrow bevestigt dat beeld.
Het lijkt wel standaard te zijn bij dit soort bands, maar ook Domain heeft weer een lange geschiedenis achter de rug die voornamelijk aan elkaar hangt van de veranderingen in de line-up, stoppen en weer opstarten en vooral ook succes in verre oorden zoals Korea en Japan. Deze Duitse band is opgericht in het midden van de tachtiger jaren van de vorige eeuw onder de naam Kingdom. Na het verschijnen van de debuut-cd moest de naam gewijzigd worden in Domain en onder die naam werden in de loop der tijd zeven studioalbums uitgebracht en daarmee zijn ze wel een instituut geworden in de Duitse metalscene. Nu ligt dan het negende studioalbum in de schappen. Zeker weten dat die, gezien de kwaliteit, in Duitsland en het verre oosten stof gaat doen opwaaien.
Domain rost er op The Chronicles Of Love, Hate And Sorrow behoorlijk op los. Van begin tot einde wordt een bijna adembenemend tempo aangehouden. Gitaarsolo’s en riffs hebben bij dit tempo een enorme impact, vooral ook omdat ze in de mix genadeloos op de voorgrond zijn geplaatst. Ook de bassist moet behoorlijk pijnlijke vingers hebben gehad of barstjes in het plectrum. De keyboards zijn duidelijk, mooi ondersteunend en beslist niet overheersend aanwezig. Het enige waar ik niet zo vreselijk van onder de indruk ben is het drummen. De variatie in het drummen heeft behoorlijk te lijden onder de kracht en het enorme tempo. Tenslotte de zang. Nicolaj Ruhnow bereikt geen enorme hoogten en doet daar ook geen moeite voor. Geen billenknijpend gegil maar fraaie cleane zang, recht-toe-recht-aan, met fraaie koortjes. Toch, wat vooral bij blijft, zijn gitaren, zang en het enorme tempo. Maar bovendien blijft het allemaal zeer melodieus en swingend en ook aardig afwisselend.
Zanger Nicolaj Ruhnow (Irony, Nick Hellfort) heeft een drama geschreven in tien hoofdstukken, gebaseerd op Von Goethe’s boek “The Sorrows of Young Werther“. De rest van de band heeft dat gezamenlijk omgezet in epische metal hymnes met orchestrale impact. Het geheel benadert het concept van een metal opera. Omdat ie zo lekker ging is er ook nog een elfde nummer op de cd gezet, dat verder buiten het concept valt maar ook gewoon heel lekker klinkt.
Deze plaat is, ondanks de enorme impact die de muziek maakt, één lange uitnodiging tot meeswingen. Headbangen is daarbij gezien het enorme tempo geheel op eigen risico, want blessures liggen voor de hand. Ik heb het dan ook maar bij rondedansjes door de kamer gehouden. Wat een dijk van een album is dit! Hoe is het mogelijk, vraag je je af, om de impact en sfeer van een opera te combineren met zo’n tempo en zulk muzikaal geweld. Dit is een absolute topper in zijn genre en een echte aanrader voor de liefhebber.
Tracklisting:
- Picture The Beauty
- Sweeping Scars
- Angel Above
- Circle Of Give And Take
- He’s Back
- My Inner Rage
- Diggin Their Graves
- Haunting Sorrows
- The Last Dance
- Twelve O’Clock
- Two Brothers & The Sinners Chess (bonustrack)
Line-up:
- Nicolaj Ruhnow – Vocals
- Erdmann Lange – Keyboards
- Axel Ritt – Guitar
- Steven Wussow – Bass
- Jens Baar – Drums
Links: