Disarmonia Mundi – The Isolation Game
Coroner Records, 2009
Zo, ga ik even een katharsis uitvoeren. Scarlet Records heeft de laatste tijd niets dan plastic afval in schijfvorm afgeleverd en nu stootten ze ook Disarmonia Mundi af. Tja, moeten ze zelf maar weten. Hoe dan ook, Disarmonia Mundi is terug. Niet van weggeweest, gewoon terug, je weet wel. De zanger is nog steeds gedeeltelijk Björn “Speed” Strid van Soilwork, ja, ik weet het. “Het is een Soilwork-kloon”, ik hoor het overal weerklinken. Kan me niet schelen. Fragments of D-Generation uit 2004 is beter dan drie vierde van alles wat Soilwork ooit uitbracht en toonaangevend in het powerboost metalcore genre. Daarna was het minder, veel minder. Ik was benieuwd naar de nieuwste inspanning.
En ja, veel melodisch gitaargeweld met synthtjes en frulletjes en prulletjes, het is weer van dattum. Echter, het tempo gaat de hoogte in, de refreinen glijden weer binnen als poepsnoepjes, de bassen pompen als zelden tevoren maar de ledermaten vliegen als vanouds door de huiskamer. Zowat ieder nummer is zo catchy als Q-koorts in Turkije, George Michael kan er een puntje aan zuigen. Een overdosis powerchords met een hyperkinetische energie. De productie is een oefening in pit en moderne vettigheid, het ligt er dik op dat de computer een bandlid is geworden. Kan me niet schelen. Feit is dat dit blijft kleven aan de ribben als Gentse Waterzooi. The Isolation Game wordt dan wel ingedeeld onder melodische death metal, daar heeft het geen sikkepit mee te maken. Het is razend aanstekelijke metalcore op Gothenborg-leest uit Italië. En het werkt. Als het dan toch zo glibberig als Vaseline moet zijn, geef mij dan maar dit. Het is stevig, het spettert, het is dynamisch en het blijft doorbeuken. In Flames slaagt er de laatste tijd niet meer in te boeien, Disarmonia Mundi doet dat wel. Dit album plaats ik dan ook schaamteloos naast Reroute to Remain.
Allemaal goed en wel, is het dan zo’n compleet album? Neen. Er is namelijk één zaak die ontbreekt op dit album: sfeer. Het is metal voor het lichaam, niet voor de geest. En ook al spreekt het inhoudelijke thema wel aan met zijn “jezelf word je door je als het ware in je eigen kasteel op te sluiten en jezelf te ontdekken”-symboliek, echt begeesterend is het niet. Neemt niet weg dat het een album is dat blijft drijven als een kurk boven water en hopelijk opgepikt zal worden door vele Soilwork-, In Flames- of Raunchy-fanaten. Vorig jaar was Marionette de vreemde eend in mijn jaarlijst, het had even goed Disarmonia Mundi kunnen zijn.
Tracklisting:
- Cypher Drone
- Structural Wound
- Perdition Haze 04
- Building an Empire of Dust
- Stepchild of Laceration
- The Isolation Game
- Blacklight Rush
- Glimmer
- Ties That Bind
- Losing Ground
- Same Old Nails for a New Messiah
- Digging the Grave of Silence
- Beneath a Colder Sun
Line-up:
- Claudio Ravinale – Vocals
- Ettore Rigotti – Clean Vocals, Guitar, Bass, Keyboards, Drums
- Björn “Speed” Strid – Vocals
Links: