Humor hebben ze wel, de Fransen van Dirge. Geven ze één van de nummers op het nieuwe album Lost Empyrean de titel A Sea Of Light. Dat terwijl de muziek op het album nauwelijks licht toelaat, laat staan een zee ervan. Nee, Dirge brengt ons zeven donkere, hypnotiserend doordreunende tracks met aangrijpend duistere zang. U begrijpt: we hebben hier te maken met een postmetal plaat. En wat voor één!
Laag voor laag bouwt Dirge zijn majestueuze nummers op en af. Zo ook in de openingstrack Wingless Multitudes. Het nummer begint met een riff die wordt overgenomen door angstaanjagend mooie – of zo u wilt angstaanjagende en mooie – gitaarmelodieën. Als het nummer al minuten onderweg is, wordt onze aandacht ineens getrokken door een kort stukje sacrale zang waarna de voor het genre bekende oerbrullen het roer stevig in handen nemen. Kennelijk niet stevig genoeg, want de prachtig uitgesponnen gitaarlijnen eisen al snel weer de hoofdrol op. Hoe de zanger ook schreeuwt en brult, de melodie overwint, waarna er niets anders rest dan leegte.
Nummer na nummer omringt de band ons met duisternis, maar wel van het warme soort. Ik hoor u roepen: dat slaat werkelijk nergens op! En misschien heeft u gelijk, maar toch voelt de duisternis, anders dan bijvoorbeeld de ijzige koude van northern blackmetal, vaak als een warme deken. En deze past prima bij de tijd van het jaar.
De ervaring van de band – men hoopt volgend jaar het zilveren jubileum (25 jaar!) te vieren en is met Lost Empyrean al aan het zevende album toe – laat zich over het hele album horen. Ten minste, ik denk dat ik de ervaring hoor en het feit dat meer dan twee jaar aan het album is gewerkt. In het geduld waarmee de nummers worden opgebouwd, in de soms industrieel klinkende drums, in de mooi uitwaaierende gitaren en in de aandacht die is besteed aan de verschillende soorten zang.
De meest geslaagde variant van die laatste vind ik nog wel de klagende zang in voornoemd A Sea Of Light. Wat een prachtmelodie. Je moet bijna van steen zijn, of gewoon helemaal niet van harde muziek houden (of allebei), als dit je niet recht in je hart raakt. Dit nummer is dan ook de absolute luistertip van het album en na een aantal keer luisteren is de titel ineens niet meer zo grappig. Niet alleen vanwege de vreugdeloosheid waarmee de zanger de zin uitstoot, maar ook omdat de track in de absolute duisternis van de rest van het album daadwerkelijk een glimpje (een zee zou ik het zeker niet willen noemen) licht brengt.
Dirge heeft met Lost Empyrean een meeslepend en bij vlagen emotioneel postmetal album afgeleverd. Een plaat die je meesleept naar de duisternis die zo goed bij de tijd van dit jaar past en je de kans geeft de waan van de dag even te vergeten. Rustgevend plaatje!
Score:
87/100
Label:
Debemur Morti Productions, 2018
Tracklisting:
- Wingless Multitudes
- Hosea 8:7
- Algid Troy
- The Burden Of Almost
- Lost Empyrean
- A Sea Of Light
- Sarracenia
Line-up:
- Marc T. – Gitaar, vocalen, programmering
- Stéphane L. – Gitaar, vocalen, programmering
- Alain B. – Drums
- Luz – Bas
Links: