Misschien moet ik eerst eens iets persoonlijks vertellen. Ik ben ooit christelijk opgevoed, zoals dat wel meer gebeurt in de bible belt. Bang gemaakt met de duivel en zijn demonen. U kent het vast wel. Ondanks dat ik het geloof jaren geleden vaarwel zei, krijg je toch een klap van de molen mee. Bij mij uitte zich dat in een vreemde interesse in alles wat ‘Satan’ of ‘Devil’ in de naam heeft. Het blijft toch een soort immanente angst van vroeger denk ik. Daarnaast is het wellicht de weergave van de antagonistische houding die nodig is om los te komen uit die wurggreep als alles in je leven christelijk is.
Vandaar dat Devil Master in de eerste plaats gelijk mijn aandacht trok. Sommigen van u zullen denken: wat een kinderachtige schijtnaam. U heeft gelijk. Maar toch is Devil Master meer dan een kinderachtige naam. Het is muziek gedrenkt in een satanische gloed waar zelfs een cultfilm als Satanis, The Devil’s Mass amper aan kan tippen. In 2019 werd Satan Spits on Children of Light uitgebracht, wat vriend en vijand verraste met keisterke melodieuze crustpunk/black die occulter was dan een heks op een bezem. Ecstasies of Never Ending Night is de opvolger, en die moet de hoge verwachtingen zien waar te maken.
Devil Master pakt op Ecstasies of Never Ending Night het stokje over van het laatste album. Je hoeft geen nieuwe dingen te verwachten, gelukkig. Het album klinkt wel wat anders, wat hem vooral in de niet zo gepolijste mix zit. Wat ook opvalt is dat het daardoor niet de maximale kleurrijke intensiteit heeft. Het past bij het artwork, dat ook ietsje minder kleurrijk is dan Satan Spits On Children of Light.
In de eerste plaats zet de band een paar extraverte catchy liedjes neer met Golgotha’s Cruel Song, Acid Black Mass en Enamoured in the Throes of Death. De zwaar verwrongen gitaareffecten zetten de melodieën zelfverzekerd neer. The Vigour of Evil klinkt bijna vrolijk in de gitaarintermezzo’s, en de vraag is of dat de bedoeling is. Een goede ontknoping mist ook. Met Funerary Gyre of Dreams & Madness wordt de pedalenwinkel van stal gehaald zonder dat een solo wordt weggelaten. Op Shrines in Cinder mogen de gitaren shredden als een hyperactieve bij. Dat hyperactieve is typisch aan deze band. Het is een pakket vol jeugdige energie en bluf, soms bijna wat gehaast. Opvallend genoeg komt de band op Ecstasies of Never Ending Night het best uit de verf komen op momenten dat er iets meer rust is. De band onderzoekt de verschillende mogelijkheden van de eigen sound en komt zo op de echte punkliedjes en aan de andere kant de shoegazende crust. Ik vind dat de band daarin een mooie balans creëert op dit album. De drums geven de punky ondersteuning. In de mix klinken de drums ruimtelijk. Toch zit er mij wat teveel compressie op het geluid. Max geeft ons zijn meest knapperige blaf. Om zijn verstaanbaarheid was het nooit te doen.
Ecstasies of Never Ending Night is een krachtig album geworden met een hoop typische Devil Master. Dat de band iets excentrieker en meer punky uit de hoek komt onderscheid het album van zijn voorganger. Ecstasies of Never Ending Night is soms iets te gehaast in de muziek, en de mix laat het hyperactieve karakter wat minder helder uit de verf komen. Het album schakelt daarom enkele tienden onder zijn voorganger. Echter, de kans dat dit jaar een betere zweverige melo black/crust plaat uitkomt is erg klein.
Score:
85/100
Label:
Relapse Records, 2022
Tracklisting:
- Ecstasies…
- Enamoured in the Throes of Death
- Golgotha’s Cruel Song
- The Vigour of Evil
- Acid Black Mass
- Abyss in Vision
- Shrines in Cinder
- Funerary Gyre of Dreams & Madness
- Precious Blood of Christ Rebuked
- Never Ending Night
Line-up:
- Cassidy McGinley – Basgitaar
- Dodder – Synthesizer
- Francis Kano – Gitaar
- Max – Zang
Links: