Devastator – Conjurers of Cruelty

Geschreven door op 08-03-2024 om 23:30.

Wanneer u net als uw redacteur van dienst geen genoeg kan krijgen van extreme muziek, bent u vast ook wel in voor een portie blackthrash. In mijn jeugdjaren (langer geleden dan ik wellicht zou willen) maakte ik kennis met bands als Sodom, Kreator, Motörhead en Bathory. Nadien is mijn muzikale smaak zich wat meer gaan verbreden, al grijp ik nog dikwijls terug naar de aloude platen uit de jaren ’80. En nog steeds zijn er ruim voldoende bands die heden ten dagen het geluid uit die periode een warm hart toedragen. Een band die dat ook zonder blikken of blozen doet is het uit Derbyshire (VK) afkomstige Devastator.

Opgericht in 2017 door drummer J. Scarlett en leadgitarist R. Amun uit de as van twee voormalige extreme metalprojecten en de toevoeging van ritmegitarist C.W. Wolfgang en leadzanger/bassist T. Nachtghul, veroverde Devastator al snel de underground met de meedogenloze kijk op de primitieve ‘Black Thrash Attack’ na de release van de titelloze demo. Nadien volgde het debuutalbum Baptised in Blasphemy (2019) dat bij Zware Metalen onbesproken bleef, maar volgens de promo lovende kritieken kreeg. In 2023 tekende de band een deal met het label Listenable Records en zie hier, het tweede album Conjurers of Cruelty is een feit.

 
In één-en-vijftig minuten ramt deze thrashblackband er een twaalftal nummers doorheen. De fundering is die van een typische thrashband, maar vergis u niet, de nummers hangen van behoorlijk wat zwartgallige lijm kleverig aan elkaar vast. Het hier gedeelde nummer Ritual Abuse (Evil Never Dies) is tijdens de eerste luisterbeurt daarvan wellicht het meest aansprekende voorbeeld daarvan. Swingen en rocken doet deze band in ouderwetse thrashstijl ook wel degelijk. Zo horen we onder andere tijdens het gelikte en stompende titelnummer. Het is al snel duidelijk dat we hier geen nieuwe innovaties hoeven te verwachten, dit is in alle opzichten een ode aan de grote(re) thrashbands uit het old-schooltijdperk.

Maar voegen de Britten dan ook wat toe aan het metalen landschap? Tja, dat hangt toch echt af, van uw persoonlijke voorkeur denk ik. Wanneer u bent blijven hangen bij de eerder genoemde bands wel degelijk, verwacht ik zo. De scheurende gitaarsolo’s vliegen u om de oren (Walpurgisnacht) en de up-tempo passage waarmee onder andere Necromantic Lust aftrapt roept bij mij veel herinneringen op aan het werk van Sadus en Kreator. Aan de andere kant weten de heren ook te imponeren met het slepende, monsterlijke geluid van Deathspell Defloration. Hier komt de kwaadaardigheid ook wat meer tot zijn recht, zoals de titel van het nummer al doet vermoeden. Rest mij nog om de langste track van bijna acht minuten Rabid Morbid Death bij u onder de aandacht te brengen. Een sloopkogel bestaande uit regelrechte blackthrash-krachtpatserij die zijn einde met een ietwat melancholische gitaarmelodie opluistert. Heerlijk!

Deze plaat zal met name de old-school thrash/blackliefhebbers gaan bekoren en mogelijk een eigen leven gaan leiden in de underground-kring(en), als dat op dit moment nog niet het geval was. Het zal geen straf zijn om deze band in een voorprogramma te zien tezamen met een band als Sodom of Kreator, hopelijk ook eens in de lage landen?

Score:

82/100

Label:

Listenable Records, 2024

Tracklisting:

  1. Beyond the Gate
  2. Conjurers of Cruelty
  3. Black Witchery
  4. Ritual Abuse (Evil Never Dies)
  5. Walpurgisnacht
  6. Necromantic Lust
  7. Deathspell Defloration
  8. Bestial Rites
  9. Sharpen the Blade
  10. Rabid Morbid Death
  11. Liar in Wait* (*CD bonus tracks )
  12. Death Forever * (*CD bonus tracks )

Line-up:

  • T. Nachtghul – Bas, vocalen
  • R. Amun – Gitaren
  • C. W. Wolfgang – Gitaren
  • J. Scarlett – Drums

Links: