Jawel, Desaster, de Duitse zatte oom van de hedendaagse blackenedthrashmetalbands komt weer aanzetten met een nieuw album. Weinig verrassend verhaalt de plaat weer vooral over satanisme, oorlog en gruwel. Een kleine bloemlezing uit de tracklist spreekt dan ook boekdelen: Exile is Imminent, Failing Trinity, Sadistic Salvation… Desaster ist zurück en heeft zich nog steeds niet verzoend met de christelijke God. Zoveel is alvast duidelijk en heb ik het album nog niet eens opgelegd. Het verbaast me ergens niet dat de band een nieuw album heeft. Vijf jaar geleden probeerde men al onsuccesvol onze samenleving in verderf te storten met het schitterende The Oath Of An Iron Ritual en ondertussen slaagde een onnozel, microscopisch klein virus daar wel in. Dat moet steken.
Ik haal de plaat uit de hoes en de kat vlucht onmiddellijk de tuin in. Het beest heeft nochtans jaren ervaring met kleine diertjes martelen en mij als een minderwaardige dienaar te behandelen en toch voelt ze instinctief aan dat dit haar petje te boven zal gaan. Evil herkent evil.
Na een zachte intro – de heren worden ook rustiger met de jaren zoals de meeste mensen – wordt de volumeknop omhoog gedraaid en gaan de poorten naar de Hel open. Learn To Love The Void klinkt precies zoals de titel laat uitschijnen. Een traditionele blastbeat heet ons welkom, waarop Guido Wissmann zijn keelgat opentrekt en het feest kan beginnen. Met de derde track Failing Trinity komt het album nu echt goed op dreef. Dit is een lekkere, rechttoe rechtaan thrashmetalsong. Geen fantasietjes, geen moderne toets, nee gewoon beuken en slaan. Infernal doet hierbij wat hij sinds de oprichting van de band het beste doet: duivelse riffs produceren en zich verder geen barst aantrekken van wat er rond hem gebeurt. Het volgende nummer Exile Is Imminent is “the point of no return”. Desaster is nu definitief op gang gekomen. Wissmanns boosaardige schreeuw laat daar geen twijfel over bestaan. Tempo, geweld, drukke blastbeats, een verschroeiend ritme en een malicieuze ondertoon bezegelen de deal. Heerlijk nummer. Deze plaat ligt volledig in de lijn van zijn voorganger. Daar vond je nog zalige nummers als Conquer & Contaminate op terug, maar een song als Endless Awaking heeft ook alles in zich om uit te groeien tot een klassieker.
Dit is een uitstekend Desaster-album dat de fans wel zal bevallen. De muziek is snedig, drukkend en diabolisch hard. Nummers als Hellputa kunnen zo op één van de oudere platen van de band terug te vinden zijn. Het voelt allemaal vrij old school aan. Hey, kaarten op tafel hier: meer wil je ook niet van deze band horen. Laat deze Duitsers morgen een meesterwerk als Opeth’s Sorceress uitbrengen en iedereen zou ontgoocheld zijn. Desaster, dat is ongenuanceerde, harde thrash zoals deze in zijn onbesneden vorm het levenslicht zag in de jaren ‘80. De band blijft maar gaan en versleet ondertussen al drie pausen. Ze staan voor op punten. Dit is niet de moment om te stoppen. Nu al benieuwd naar het volgende album.
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
