Demians – Mute
InsideOut, 2010
Zoals bij het schrijven van een recensie voor de debuut cd van Demians Building an Empire (2008) de inspiratie van alle kanten aan kwam zetten, zo was het bij Mute lang zoeken voor er überhaupt een begin gemaakt kon worden. Eerste oorzaak is daarvoor natuurlijk de cd zelf. Geen slechte, maar ik kan niet zeggen dat de éénmansband van Nicolas Chapel zichzelf overtroffen heeft. Zeer zeker niet.
Ook dat heeft oorzaken. Ten eerste is de aanpak veel directer dan op Building an Empire, en dat zegt al veel over wat je van de schijf kunt verwachten. Feel Alive is het hoogtepunt hiervan, dit nummer had best een Smashing Pumpkins-cover kunnen zijn. Ook Tidal is kort en krachtig en doet nog het meest aan Alter Bridge denken. Alles klinkt nog wel als Demians, maar de muzikale richting is duidelijk een andere. De nummers van langer dan zeven minuten zijn weg, de echte epiek is weg en meest belangrijk: de dynamiek is afgenomen. De productie is dan wel treffend, de pieken en dalen voelen veel meer catchy en veel minder harmonisch aan. Het idee van een muzikale reis is bij Mute niet echt aanwezig. Alles zit goed in elkaar, maar op een dusdanige manier dat de liefhebber van het debuut op zijn minst een luisterbeurt of twee zal moeten wennen. Het is meer Blackfield, minder Porcupine Tree om zo maar eens een variatie op een veelgehoorde vergelijking in het leven te roepen.
De mooiste momenten van Mute bevinden zich in de refreinen. Instrumentaal is het allemaal wat harder geworden (vooral de basisriffs, waarop de songs gebouwd zijn) en pas wanneer Chapel zich vocaal flink melodieus inzet is het genieten geblazen. Porcelain is de uitzondering die de regel bevestigt, want dit nummer is van de eerste tot de laatste seconde een muzikaal meesterwerk. Dergelijke momenten doen zich meer voor, maar veel nummers hebben last van wat tegengewicht zoals Hesitation Waltz met een einde dat op fabuleuze wijze de aandacht doet afdwalen. Ook belangrijk is dat Demians veel meer als een eenmansproject en minder als een band klinkt. Over het algemeen lijdt de cd hier niet of nauwelijks onder, maar er komen toch wat momentjes voorbij waarop het bandgevoel een welkome toevoeging zou zijn geweest.
Op tekstueel gebied is over Mute weinig negatiefs te zeggen. Of je je er in kunt vinden of niet, er valt niet te ontkennen dat het bepaald geen clichéwerk is wat de man zijn mond uit komt. Over het algemeen zijn de teksten hoogstwaarschijnlijk zeer bepalend voor de mening van de luisteraar, want de hoofdmoot van Mute spreekt je aan door de emotie die erin zit, niet door het (Neal Morse-waardig uitgebreide) instrumentale circus. Enigszins een love it or hate it-plaat dus, en het is zoals bij zoveel bands straks aan het derde opus om te bewijzen hoeveel Demians waard is. Slecht is Mute geenszins, en een vertrouwen op dat de man meer meesterwerkjes gaat maken is zeker niet misplaatst.
Tracklisting:
- Swing of the Airwaves
- Feel Alive
- Porcelain
- Black over Gold
- Overhead
- Tidal
- Rainbow Ruse
- Hesitation Waltz
- Falling from the Sun
Line-up:
- Nicolas Chapel – Alles
Links: