Demersal – Demersal

Geschreven door op 26-07-2024 om 22:44.

Zelden heb ik een screamoplaat zo rustig en gevoelig horen beginnen als deze nieuwe van Demersal. Opener Flakkende Som Tusinde Lys is een nummer voor bij het haardvuur. Een mooi, ingetogen stuk kamermuziek. Even check ik of ik wel de juiste band hebt, maar de naam, de plaat en de nummers uit de meegeleverde biografie komen allemaal overeen. Bij het tweede nummer wordt mijn twijfel in een één klap weggenomen; de band knalt met diverse screamoriffjes je speaker binnen. Want het Deense Demersal is in de eerste plaats een hardcore/screamoband, maar de opener was wel een voorbode wat we krijgen: variatie. En dat is o zo welkom in dit genre.

Demersal weet heel erg sterk hun nummers vol te proppen met breaks en riffs, maar weten net zo goed hele verstilde momenten, die soms aan Envy doen denken, op te nemen in hun muziek zoals bij Something, een vier minuten durend nummer waarbij het middenstuk alleen bestaat uit een gitaartokkel en heldere pianoklanken. En zo zijn er wel meer verrassende elementen, zoals het bijna jazzy aandoende stuk in Kunsten at Sla Tiden Ihjel, de opgevoerde post-rock in Vakuum en Sum Et Barn Mod Dit Bryst, maar ook de afsluitende beats in het laatste nummer.

Al die invloeden worden allemaal goed in de muziek verweven en houden de muziek spannend. De band weet bij vlagen goed door te stomen, maar altijd is er wel een verrassende melodieuze ingeving, riff of wending die de band wegtrekt van het dertien in een dozijn, aftikken-en-rammen-maar juk. In zowel Bedrager als Lys I Natten worden overgangen vergezeld met episch aandoende riffs, maar ook vaak snelle stop-and-go stukken. De band zelf draagt daarbij aan dat drum and bass een invloed is geweest, dat hoor ik ergens wel, maar dan flink opgevoerd en met een post-hardcore saus overgoten.

Je hoort soms ook wel Italiaanse screamo-invloeden zoals van La Quiete terug in de muziek, bijvoorbeeld bij Androide Identiteter, maar regelmatig doet de band mij ook wel wat denken aan Loma Prieta, waarbij Demersal wel wat rustiger te werk gaat en meer groove en ademruimte in de muziek laat. Eigenlijk is deze plaat een samenraapsel van al het goeds dat screamo uit Europa heeft afgeleverd. Luister bijvoorbeeld ook eens naar de razernij in het beginstuk van Vakuum.

Er worden een hoop ideeën op de argeloze luisteraar afgevoerd, maar het voelt nergens als knip- en plakwerk en dat is echt bijzonder knap te noemen. Veel nummers halen vaak de twee minuten grens niet, maar dat is genoeg; ze voelen toch af, al had ik soms best wel wat meer terugkerende thema’s willen horen, al past dat ook niet helemaal bij de muziek. De band vouwt hun wat langere nummers vaak uit met postrock-invloeden en weet daar een goed gevoel aan melancholie toe te voegen. Dat alles laat je teruggrijpen naar deze verrassende plaat. Verrassend goed, moet ik eigenlijk zeggen. Onbegrijpelijk dat deze band geen label heeft (is het een eigen keuze?). Dit is namelijk veruit het beste dat ik laatste tijd op screamo-gebied gehoord heb. Deze zelfgetitelde plaat is echt een parel die het verdient om gehoord te worden.

Score:

83/100

Label:

Eigen Beheer, 2024

Tracklisting:

  1. Flakkende Som Tusinde Lys
  2. Bedrager
  3. Lys I Natten
  4. Something
  5. Will Never Shows
  6. Kunsten At Slå Tiden Ihjel
  7. Androide Indentiteter
  8. Vakuum
  9. Selvhjælp
  10. Be Kind
  11. Det Mindste Ingenting
  12. Som Et Barn Mod Dit Bryst

Line-up:

  • Sebastian Greis Andersen – Vocalen, gitaar, bas
  • Viktor Ravn – Gitaar, vocalen
  • Jonas Maigaard – Gitaar, bas
  • Philip Jos Rosenlund Andersen – Drums

Links: