Delain – We Are The Others
Roadrunner Records/CNR, 2012
Wedden dat je na drie woorden al zal weten of je verder moet lezen of niet? Hier komen ze: female-fronted gothic. Er bestaan twee strekkingen: zij die er graag naar luisteren en zij die er alleen graag naar kijken. De makkelijk doorslikbare radiovriendelijkheid zal vooral de niet-ingewijde metalfan (je kent ze wel, zij die gestopt zijn bij Metallica) laten juichen. Goed, Delain doet bij hen geen belletje rinkelen, meteen bewijs dat ze alleen het puntje van de ijsberg, dat nog net boven het watervlak priemt, zien. Deze Nederlandse band is echt geen onbekende meer en dit derde album bevestigt hun plekje naast genregrootheden Within Temptation, Epica en heel de reutemeteut.
Delain mag in de titel best zeggen anders te zijn, ze passen gewoon prima in dat rijtje Nederlandse vrouwengroepen. Synthgedragen refreinen laten de voluptueuze en warme sirenezang met operette-aria’s erdoorheen helemaal opstijgen. Een machtsakkoord zet er zich als een blazende motor achter. De met industrial impulsen doorspekte, iets sterker riffende coupletten gaan hoffelijk uit de weg voor ontspannen en lagere zanglijnen om op te bouwen naar een nieuwe symfonische openbaring. In de obligate melodramatische popmomenten begeleidt de piano een veel zelfverzekerder en ontspannen zingende Charlotte. Ze toont meer en meer een eigen timbre en dat past bij de moderne, warme gitaarconfiguratie die hier zijn intrede doet. Al blijven de synth-dijken en piano-cantates de songs bepalen, de gitaren hobbelen er wat tussendoor.
Wat Delain prima beheerst zijn de oorwormen van synthmelodietjes die op de commercieel raggende gitaren dansen. Luister maar naar de titeltrack, waar je er zelfs een kinderkoor bij krijgt. Een speciale song die het verhaal van Sophie Lancaster vertelt, die dood geslagen werd omdat ze er gothic uitzag. Nog een gastrol is er voor een onherkenbare Burton C. Bell, wiens zang niet echt strookt met de luchtige symfo van het in verhouding iets zwaardere Where Is The Blood. We Are The Ohters volgt perfect de genreregels en doet dat zeer goed. Dat brengt ons terug bij de tweedracht uit de inleiding voor het vonnis. Omdat een recensent een mening moet meegeven, behoren wij vol overtuiging tot de kijkende groep die dit allemaal te commercieel en poezelig vindt. Of iets grover en Vlaamser gezegd: wijvenmetal.
Tracklisting
- Mother Machine
- Electricity
- We Are The Others
- Milk And Honey
- Hit Me With Your Best Shot
- I Want Your
- Where Is The Blood
- Generation Me
- Babylon
- Are You Done With Me
- Get The Devil Out Of Me
- Not Enough
Line-up:
- Martijn Westerholt – Keyboards
- Charlotte Wessels – Vocalen
- Sander Zoer – Drums
- Otto Schimmelpenninck Van Der Oije – Basgitaar
- Timo Somers – Gitaar
Links: