Deicide – In the Minds of Evil
Century Media Records, 2013
Deicide is zonder twijfel één van de grotere namen in het deathmetalwereldje. Hoewel ze niet de onwaarschijnlijke productiviteit hebben van een Cannibal Corpse of de consistentie van een Vader weten ze je tegenwoordig toch steeds opnieuw nieuwsgierig te maken naar hun releases. Deicide staat dan ook garant voor een zeker niveau.
Dat was ooit anders. Deicide nam immers een vliegende start, gebouwd op het succes van vier uitstekende platen en de commerciële blasfemie van frontman Glen Benton. Na twee dramatische en één matig album leek de band halverwege de jaren 2000 afgeschreven, zeker toen de gebroeders Hoffman, lange tijd de muzikale inspiratiebron van de groep, er de brui aan gaven.
The Stench of Redemption, een verfrissend album dat Deicide terug vol op ieders radar plaatste. De uitgebluste band blies zichzelf nieuw leven in en speelt sindsdien terug enkele divisies hoger. De twee opvolgers, Till Death Do Us Part en To Hell with God waren solide platen, maar geraakten de lat die Deicide voor zichzelf had gelegd toch niet over…
In the Minds of Evil doet dat wel. Het is dan wel geen The Stench of Redemption, maar het is wel weer een frisse, lekkere plaat, zonder dat het typische Deicide-gevoel verloren gaat.
Oef.
In the Minds of Evil scoort bij mij omdat Deicide het allemaal niet te ver gaat zoeken. De nummer zijn stuk voor stuk kort, waardoor ze niet onnodig gerekt worden en niet gaan vervelen. Dit is een fout die veel bands maken: als een nummer maar drie minuten moet duren, laat het dan gewoon stoppen na drie minuten. Glen Benton doet ook gewoon waar hij goed in is: grunten en als een bezetene zijn home made satanische litanie over je uitstorten. Wat hij niet meer doet is zijn screams over zijn grunts plakken, een truckje dat sowieso zijn beste tijd had gehad. Misschien daarom dat hij frisser en vitaler klinkt dan hij in tijden heeft gedaan.
De productie is nog een sterk punt van het album, de rommelige sound van bijvoorbeeld Till Death Do Us Part wordt achterwege gelaten en alle instrumenten klinken goed door. Vooral de drums van Asheim zijn bijna mechanisch te noemen, wat zeker kan worden toegeschreven aan ’s mans kunnen. Als hij de registers opentrekt wordt je als vanouds omver geblazen, ook (opnieuw) dankzij de sterke prestatie van Glen Benton. Maar wat Deicide voor mij zo herkenbaar maakt, is de afwisseling tussen pure agressie en herkenbare, bijna melodische passages. In elk nummer zit er zoals vanouds wel een catchy stukje dat je uit duizenden bands als vintage Deicide herkent. Bovendien zijn ook de solo’s weer van goede makelij, zonder dat ze zich te buiten gaan aan protserigheid.
Ten slotte nog dit: er zijn veel deathmetalbands die solide platen maken zonder echte uitschieters. Dit is niet zo’n plaat. Met name Between the Fles hand the Void en Even the Gods Can Bleed steken er sinds de eerste luisterbeurt met kop en schouders bovenuit. De plaat van het jaar wordt het niet, maar met In the Minds of Evil toont Deicide dat het nog lang niet afgeschreven is.
Tracklisting:
- In the Minds of Evil
- Thou Begone
- Godkill
- Beyond Salvation
- Misery of One
- Between the Flesh and the Void
- Even the Gods Can Bleed
- Trample the Cross
- Fallen to Silence
- Kill the Light of Christ
- End the Wrath of God
Line-up:
- Glen Benton – Vocalen, bas
- Kevin Quirion – Gitaar
- Jack Owen – Gitaar
- Steve Asheim – Drums
Links: