Defeater – Empty Days & Sleepless Nights
Bridge 9 Records, 2011
Als een album van Defeater zo begint, weet je dat je goed zit. De band vergaarde een befaamde status met het in 2008 uitgebrachte Travels, dat in een aantal jaar uitgegroeid is tot een ware hardcoreklassieker. Met de EP Lost Ground maakte de band zijn reputatie waar, maar het wachten bleef toch op een tweede langspeler. Nu is er dan eindelijk Empty Days & Sleepless Nights.
Empty Days & Sleepless Nights dient gezien te worden als een in tweeën gesplitst album. Hierbinnen is Empty Days het deel waar de emotive hardcore doorschijnt en Sleepless Nights een akoestisch deel dat dezelfde aard heeft als Prophet In Plain Clothes van Travels. Het conceptverhaal waar de band zo veel waardering voor kreeg, wordt vervolgd en het wordt er allemaal niet rooskleuriger op. Vergelijkingen met Have Heart zullen door velen gemaakt worden, maar ik wil deze kans aangrijpen om te vertellen dat emotive hardcore uitgegroeid is tot een legitiem subgenre en dat het afgelopen moet zijn met de eeuwige vergelijkingen met de oervaderen. Emotive hardcore is de suicidal black van de hardcore! Nu dat eruit is, mag met een gerust hart gezegd worden dat Defeater nog steeds Defeater is. Rustige passages, zoals Empty Glass, worden afgewisseld met emotionele midtempo krachtsuitspattingen, zoals Warm Blood Rush, die langzaam naar een soort climax toewerken, zoals White Knuckles. Dit alles met een omliggend verhaal dat als kader dient voor de grimmigheid en malaise.
Gedurende de eerste tien nummers laten de mannen geen steek vallen. Ieder voor zich zijn ze sterk genoeg om je in het verhaal mee te voeren en je te doen laten huilen. Meer problemen heb ik echter met de laatste vier akoestische nummers. De inhoud van de nummers is nog steeds alleszins positief, maar de folkachtige akoestische nummers worden op een iets te blijde manier gebracht, waardoor de sfeer van de voorgaande nummers verpest wordt. Een nummer als Brothers met zijn achterliggende violen en MaybeSheWill-achtige pianoloopjes weet een heel nieuwe sfeer te scheppen. I Don’t Mind en Headstone zijn echter niet speciaal genoeg om op dit album, met een speelduur van vijftig minuten, thuis te horen.
Misschien doe ik wel te moeilijk en denk ik er teveel over na. Want wanneer ik met het bijgevoegde boekje met de muziek meelees, ervaar ik toch een van de beste luisterervaringen van 2011 die ook met de luisterbeurt beter wordt. Wat u dus moet vinden van Empty Days & Sleepless Nights mag u dus zelf bepalen, maar wees gewaarschuwd; het is een groeiplaat die garant staat voor tranen.
Tracklisting:
- Warm Blood Rush
- Dear Father
- Waves Crash, Clouds Roll
- Empty Glass
- No Kind Of Home
- White Knuckles
- Cemetery Walls
- Quiet The Longing
- At Peace
- White Oak Doors
- But Breathing
- Brothers
- I Don’t Mind
- Headstone
Line-up:
- Derek Archambault – Zang
- Jay Maas – Gitaar
- Jake Woodruff – Gitaar
- Mike Poulin – Bas
- Andy Reitz – Drums
Links: