Defacement – Doomed

Geschreven door op 24-08-2025 om 20:00.

Gedoemd. Voorbestemd om te falen. Ongeacht wat je inspanning ook is, aan een onvermijdelijk mislukken valt niet te ontkomen. Je zult gegarandeerd ten onder gaan. Niet geheel ontdaan van enig fatalisme presenteert het internationale Defacement zijn vierde album, met de titel – ja, dat laat zich nu niet meer zo moeilijk raden – Doomed. Het album werd klaarblijkelijk geschreven in een periode van beklemmende, innerlijke benauwdheid. “Doomed was composed under heavy feelings. I just want to say fuck off and fuck your judgments I exist to make you hate your existence.” (“Doomed is onder zware gevoelens gecomponeerd. Ik wil alleen maar zeggen: rot op en rot op met je oordelen. Ik ben er om je je bestaan ​​te laten haten.”) Waarvan akte…

Als het op Defacement aankomt, kun je er van op aan dat je een aantal zekerheden gaat tegenkomen. Zo heeft elk album, en dus ook dit vierde album van de uit Utrecht afkomstige formatie, een titel die begint met een D en bestaat die titel uit één woord. Voor de derde opvolgende keer bevat het album acht nummers. En net als alle nummers die het viertal tot nu toe heeft uitgebracht, bestaan ook alle titels op het album uit slechts één woord. Blijkbaar is uitvoerige omslachtigheid, een omhaal aan woorden aan hen niet besteed. Maar dat is in het geval van Defacement ook helemaal niet noodzakelijk: dat komt wel in de muziek.

Wanneer je bekend bent met Defacement, weet je ongetwijfeld wat er muzikaal op je gaat afkomen. Voor hen die het internationale kwartet nog niet kennen, staat een heuse auditieve verrassing te wachten. Een imposante, snijdende stortvloed aan ongebreidelde onstuimigheid wordt over je uitgestort; razende riffs, ritmische chaos, bijtende structuren, turbulente ommezwaaien, ziedende vervorming en ontwrichtende dissonantie buitelen over elkaar heen. De waanzinnig verpletterende, zwartgeblakerde, compromisloze death metal bevat een haast beangstigende ambiance. Nummers als Unrecognised en Absent zijn loodzwaar, massief, desoriënterend en meedogenloos. Ze beklijven en weten te boeien doordat ze een dynamische, gelaagde structuur bevatten. In Unexplainable duikt er halverwege een meer ingetogen passage op, maar ook dan blijft de onderhuidse spanning volop aanwezig. De vocalen bestaan uit een zwartgeblakerde rochel, diep weggestopt onder het instrumentale geweld. Knap staaltje als je (meteen) weet wat er gezongen wordt. Maar juist doordat ze wat meer verscholen liggen, versterken ze de gitzwarte, beklemmende sfeer van het album.

Nee, deze muziek is verre van een allemansvriend. De eerste keer dat dit je gehoorkanalen binnendringt, kan het overkomen als een (te) overweldigende, onneembare muur aan geluid. Wanneer je echter niet bang bent om je eens te laten verrassen en bereid bent muzikaal eens koppie onder te gaan, wanneer je de tijd neemt je in deze razernij te verdiepen, dan blijkt die ogenschijnlijk ondoordringbare geluidsmuur opgebouwd uit doordachte, adembenemende muzikale kronkels. Er ontvouwt zich een krachtig muzikaal schouwspel dat boeit door zijn tweeledigheid: meeslepend en raadselachtig tegelijk. Ben jij in staat de schoonheid en gratie erin te ontdekken?

Een andere zekerheid zijn de altijd aanwezige instrumentale interludes op een album van Defacement. Op het eerste album Deviant (2019) kwamen we er eentje tegen (Isolated), als intro van het album. Op de albums die volgden, Defacement (2021) en Duality (2024), waren dat er vier. Voorafgaand aan elk nummer kwam er een instrumentaal stuk voorbij, dat vooral bedoeld leek te zijn om een verontrustende sfeer op te roepen. Ook dit Doomed kent een aantal instrumentale interludes. Deze keer beperkt de band zich tot drie stuks (Mournful, Forlorn en Clouding). Ze bestaan stuk voor stuk uit onherbergzame, onheilspellende, elektronische klanken: een twee minuten durend geluid dat het midden houdt tussen gezoem en ruis, met daaroverheen een etherische stem zonder woorden … geen tekst, enkel klank waarmee een duistere sfeer wordt neergezet. Clouding bevat geen vocalen en heeft daarmee een iets opener, lichter geluid. En toch weet ook deze diezelfde emotionele lading te creëren die door de andere twee zo krachtig wordt neergezet: een lugubere, huiveringwekkende ambiance, waarmee een naargeestig, unheimlich en verontrustend gevoel wordt opgewekt. Intrigerende, verbindende stukken die de doordringende sfeer voortdurend vasthouden. Als je de verbindende kracht ervan er echter niet in ontdekt, is de kans groot dat je ze eerder als overbodig of storend bestempelt.

Hartverscheurende leegte, emotionele vervreemding, innerlijke desolaatheid en kille onthechting. Het lijkt ook precies te zijn waaruit dit album is voortgekomen: “Doomed is a mirror cracked from within. It’s not meant to comfort or offer resolution. It’s an honest reflection of psychological collapse, disillusionment, and the torment of perceiving too much. These are wounds speaking.” (“Doomed is een spiegel die van binnenuit gebarsten is. Het is niet bedoeld om troost te bieden of een oplossing te bieden – het is een eerlijke weerspiegeling van psychologische ineenstorting, desillusie en de kwelling van te veel waarnemen. Dit zijn wonden die spreken.”)

Net als het vorige album Duality, of eigenlijk met alle muziek van Defacement, is Doomed niet zomaar een album om even op je gemak te beluisteren: het is een intense ervaring. Niet alleen door de ongebreidelde, meedogenloze onstuimigheid van het album, maar ook door de verontrustende, duistere ambiance. Houd je van het onverwachte? Daagt ongebreidelde complexiteit jou uit? Durf jij je grenzen van wat je muzikaal gewend bent te verleggen? De avontuurlijke, experimentele luisteraar wordt rijkelijk beloond met dit Doomed.

Score:

86/100

Label:

Unorthodox Emanations / Avantgarde Music, 2025

Tracklisting:

  1. Mournful
  2. Portrait
  3. Unexplainable
  4. Forlorn
  5. Worthless
  6. Unrecognised
  7. Clouding
  8. Absent

Line-up:

  • Forsaken Ahmed – Vocalen, basgitaar
  • Khalil Azagoth – Gitaar
  • Mark Bestia – Drums
  • Tadzio – Gitaar

Links: