Een onbekende Chileense blackmetalband, wat kan daar nu de meerwaarde van zijn. Gebaseerd op vorige ervaringen is de kans vrij klein dat na het schrijven van deze review nog iets overblijft van de band. Ook na het bekijken van de hoes ben ik geneigd te zeggen dat het geen vette vis zal worden. Verras ons, Dead Moon Temple, verras ons.
Nu, Throats Productions brengt soms materiaal uit dat meer dan degelijk is, tegenwoordig is het zelfs een aanmoediging om die twee woorden te zien staan op een release. Dead Moon Temple is er zo eentje waar je achteraf een goed gevoel bij krijgt. Troosteloze en sfeervolle black met een organische sound, grimmig en muzikaal onderlegd. Geen cliché’s hier, er gebeurt echt wel iets gevoelsmatig, iets dat verklankt wordt in baswalmen (Noorse stijl) en onalledaagse dissonantie. De nummers doen aan als nachtmerries, de muzikanten als bezeten actoren. De lichte vorm van chaos is net voldoende om de aanwezige trance niet slaapverwekkend of atmosferisch te laten worden, maar bezorgt je als luisteraar een neurotische gewaarwording.
Een heel aangename verrassing dit, Dead Moon Temple heeft het in zich om sfeervolle, grimmige black te brengen (zonder evil boosheid) met een authentieke sound, perfect in balans met een technische naturel. Een band met bestaansrecht. Duidelijk.
Score:
79/100
Label:
Throats Productions, 2018
Tracklist:
- Ænigma
- Darkness Shows the Path
- Obelisk of Grief
- Nothing but the Void
- Dissociative Introjection
- The Sun Inside
- Omniscient Resonance
- Where the Moonlight Dies
Line-up:
- Egregor of Sun – Bas
- Egregor of Pyre – Drums
- Egregor of Mourning – Gitaar, Keel
Links: