Derde langspeler voor het Finse Dead End (Finland), wiens debuut me wel kon boeien. De catchy melo-thrash had iets in zich dat bleef hangen en dat overkomt me niet dikwijls. Daarna was het net iets minder en koos men voor de mainstreamweg, maar met mate. Benieuwd naar Slaves to the Greed.
Het begint opnieuw bijzonder corig en keurig, met zeer toegankelijke melodische metal op bekende Scandinavische wijze. Een beetje grunts in de tweede zang, en heel veel gothic en electro in de kleverige, op het refrein gerichte songs. Ook in de daaropvolgende nummers gaat het tempo amper de hoogte in, in tegenstelling tot het gladde en moderne Nuclear Blast/Century Media metalgehalte. Veel te makkelijk allemaal, veel te poppy en veel te simpel. Het lijkt wel de Sonic Syndicate-versie van Samael. Extreme metal? Extreem makkelijk verteerbare metal zul je bedoelen. Zeer weinig luisterbeurten zullen hieruit volgen, dit is niet bestand tegen de tijd, hoe goed het ook geproduceerd moge zijn (en dat het een zeer sterke productie en sound heeft, dat is duidelijk). Als je de nieuwe Pain en Amaranthe sterk vindt, doe dan maar 10 punten bij mijn score. Waar is de groove, punch en power van de eerste twee albums heen?
Label:
Inverse Records, 2016
Tracklisting:
- Through the Echoes, Future & Past
- Inside the Void
- Fragments of the Innocent
- Messenger of Sorrow
- Nightfall
- Devil’s Triangle (Interlude)
- Screaming Back to Hell
- 5000 Voices
- The Devil Inside Me
- Slaves to the Greed
Line-up:
- Mikko Virtanen – Zang
- Santtu Rosen – Gitaar & Bas
- Miska Rajasuo – Drums
- Jarno Hänninen – Keyboard
Links:
Score: 72/100