Ik weet het, ik ga weer van heel wat gozers en gozerinnen verwensingen naar mijn hoofd geslingerd krijgen, maar het interesseert me geen roestige moer. Elk rechtsschapen metalluisteraar heeft zijn specifieke voorkeuren maar soms laat je jezelf wel eens toe wat geks te doen. Ik geef een voorbeeld uit het dagelijkse leven. Elke vrijdag is het bij ons frietjesdag of patatdag zoals ze dat dan in het Noorden noemen. Elke vrijdag dezelfde bestelling ook voor mij, mijn vrouw en heel de puber- en kinderkliek. Tot je besluit net even iets anders te doen, eens iets anders te proeven, te eten.. en je de lokale frituur buitenkomt niet met een gewone friet met zoete mayo, een taco en twee blikjes Orangina nee…maar met een gewone friet Julienne, een viandel en twee blikjes Orangina. Ik weet het… het zweet breekt me uit maar het kan zo waar gebeuren.
Jaren geleden, om het verhaal verder in de juist richting te oriënteren, luisterde ik een paar snuifjes melodische Zweedse black metal tot plotsklaps Youtube me een nummer van de Zweedse vrienden van Dead By April liet luisteren. Lekker zeemzoete, afgelikte, propere meezingbare emo/metalcore van de bovenste plank. Je kent het, twee keer horen en je kunt meezingen en meebrullen over het liefdesverdriet van een ander. Het hapte zo waar even lekker weg als dat bakje friet of patat, je mag kiezen wat je het liefste hebt.
Intussen hebben deze Zweden zo wat de hele wereld veroverd en speelden ze nog niet eens zo lang geleden op een steenworp van mijn woonplaats en zag ik ze live aan het werk. Het was niet om aan te horen maar kom dat kon de pret niet drukken want het was gewoon de geluidsman die er een zootje van gemaakt had. De vier heren hebben ruim zeven jaar na het vorige album Worlds Collide een nieuwe plaat klaar volledig in eigen beheer. Bandbrein Pontus Hjelm, verantwoordelijk voor de zevensnarige gitaarpartijen en de cleane vocalen, heeft samen met zijn drie matties deze The Affliction in elkaar gebokst. Ik ben benieuwd. Jij niet? Zo ja verder lezen, zo nee even goede vrienden.
Heel dat gastrolgedoe moet van mij niet, de band is op zich sterk genoeg om kwaliteitsvolle nummers te schrijven die lekker blijven hangen. Ik noem Heartbeat Failing. Agressieve screams, hondsbrutaal drumwerk wedijveren met een zeemzoet refreintje. Luister ook naar Break My Fall dat ook zo robuust in elkaar steekt. Op elke plaat van deze Zweden wordt er ook altijd een reepje tekst gebracht dat je toch wel bijblijft. Op dit The Affliction is dat “This is a song for us. Who feel all alone. When There’s No Reason To” uit het nummer Lonely Song. Ik brul het even mee als in het weekend één of andere nozem voor de deur staat om steunkaartjes te verkopen voor één of andere blije vereniging uit de buurt. Opzouten jongen… het is de nieuwe Dead By April die ik heb opstaan, hoor je dat dan niet!
Heb ik niet ergens een hoodie van deze Zweden liggen? Even zoeken… ja daar is ie! Aandoen! De auto in want het is vrijdag! Dead By April kicks ass! Geen roestige moer kan het me schelen wat iedereen verder denkt…
Score:
80/100
Label:
Eigen Beheer, 2024
Tracklisting:
- Swarm Mode
- My Light
- Outcome (feat Smash Into Pieces)
- Hurricane (feat Lex Press)
- Heartbeat Failing
- Break My Fall
- Save The Cheerleader
- Dreamlike
- Lonely Song
- Wasteland (feat The Day We Left)
- Anything At All
- Everest
- Dreamlike (Mendum Remix)
Line-up:
- Pontus Hjelm – Gitaar, zang
- Marcus Rossell – Drum
- Christopher Kristenssen – Zang
- Marcus Wesslén – Bas
Link: