Dark Tranquillity – We Are the Void
Century Media, 2010
Dark Tranquillity‘s negende album is een feit. We Are The Void volgt het in 2007 verschenen Fiction op dat het al bij al goed deed onder de fans. Drie jaar later ligt de lat opnieuw hoog en moet Dark Tranquillity zijn naam waarmaken. Een luxe digipack met bijhorende dvd deden alvast het beste vermoeden.
Het is even schrikken wanneer je de Lacuna Coil-achtige intro van het nummer Shadow in Our Blood hoort. Het is een toegankelijk nummer geworden, melodisch (d’uh), met een catchy refrein maar weinig avontuurlijk. De sfeer die Dark Tranquillity bracht in het verleden is er nog steeds, vooral dankzij het genivelleerde gitaarwerk dat voortdurend voortvloeit tussen lichte melancholie en lichte agressie. Hetzelfde doet zich voor in het vocale departement. Het is een teken aan de wand want deze cd draagt, zeker in vergelijking met vorige albums, minder agressie en eigenlijk minder emotie in zijn geheel met zich mee. Makkelijke melodieën die vooral lijken te steunen op wat de toetsenist teweegbrengt. Dream Oblivion, het tweede nummer, is nog zo een voorbeeld. Hier kun je zelfs spreken van een trendy groove waar je eerder zijlings dan headbangend op voortbeweegt. Gelukkig is het volgende nummer een knaller van formaat. Pure Damage Done-hooks, ingehouden melodrama en agressie! Een nummer om duimen en vingers bij af te likken, ook tekstueel. The Fatalist is de shit die je van Dark Tranquillity verwacht. Top!
Daarna wordt het wederom wat minder. Klassieke elementen (gitaarspel) gemixt met trendy melodeath die je eerder van een Arch Enemy-kloon zou verwachten. Berekend, weinig avontuurlijk, standaard materiaal. Qua compositie zijn het nog steeds uitstekende werkstukken (At the Point of Ignition) maar met talent alleen kom je er natuurlijk niet. Op Her Silent Language gaat de band nog even terug naar het Projector-tijdperk, waarmee ze sommige fans al helemaal nostalgisch geladen zullen maken. Arkhangelsk is dan weer een dark metal-nummer geworden waarin weinig Zweedse invloeden in terug te vinden zijn en waarbij de band de deuren opent voor black metal-invloeden. Gaat het dan toch nog goed komen met dit album? Titelnummer I Am the Void spreekt alleszins aan en hier etaleert de band dat men weet waar het gaspedaal zit. Surface the Infinite gaat door waar het titelnummer stopte en vlamt met momenten spetterend thrashend door de speaker. Iridium laat dan weer een geheel andere, haast gothic-achtige indruk na… wat een vreemd album.
Wat ik vooral miste aan dit album was enige vorm van rode draad. Het is geen evidente release geworden en hoewel er sterke nummers op staan, zijn er ook enkele tegenvallers. Het lijkt wel een album waar iedereen wel een nummer of twee/drie uit zal halen die hij/zij bijzonder kan waarderen maar ook nummers waar hij/zij weinig mee kan aanvangen. Dark Tranquillity breidt uit qua aanpak, wat niet voor de hand liggend is. Het zal wel met verwachtingsperspectieven te maken hebben.
Tracklisting:
- Shadow in Our Blood
- Dream Oblivion
- The Fatalist
- In My Absence
- The Grandest Accusation
- At the Point of Ignition
- Her Silent Language
- Arkhangelsk
- I Am the Void
- Surface the Infinite
- Iridium
Line-up:
- Mikael Stanne – Vocals
- Niklas Sundin – Guitar
- Martin Henriksson – Guitar
- Daniel Antonsson – Bass
- Martin Brändström – Keyboards, Electronics
- Anders Jivarp – Drums
Links: