Dark Tranquillity – Character
Century Media Records 2005
Sjonge jonge jonge zeg! Wat pakken de heren van het zweedse Dark Tranquillity uit met hun nieuwe schijf Character. Ongelofelijk, wat knalt dit album
door mijn speakers en het is jammer dat mijn volume knop maar tot 100 kan, want anders had ie zo op 356 gestaan! Vanaf nummer 1 tot en met nummer 11 stampt deze schijf kei en keihard
door. Herinneringen aan vervlogen tijden duiken weer op. Hoor ik daar niet iets terug van Skydancer? Of was het toch van het album The Gallery, Damage Done of Haven? Mijn god wat een gaaf album is dit.
Het is nu al 15 jaar geleden dat Dark Tranquillity met Skydancer zich hoog in het Gothenburg metal firmament nestelde. Die absoluut hoge plek werd nog maar weer eens bevestigd in 1995 met de klassieker The Gallery wat met zijn majesteuze nummers
toen ter tijd een diepe indruk op mij achterliet. De overgang tot een meer modernere sounds verliep soepel door de releases The Mind’s I, Projector, Haven en het geperfectioneerde Damage Done. In die ontwikkelingsperiode werd het wel allemaal wat softer bij Dark Tranquillity.
Het gebruik van fantastische clean vocals kwamen om de hoek kijken en ook de toetsen deden zich steeds meer voor in de muziek. Hoe zou dat overtroffen kunnen worden moeten de heren gedacht hebben. Awel… We brengen het tot nu toe hardste Dark Tranquillity album ever uit, zonder de nieuwe sound uit het oog te verliezen, moeten de heren gedacht hebben.
En jawel, daar gaat ie dan, vanaf het eerste nummer “The New Build” kun je dit horen. Zowaar openen blast beats de plaat, iets wat we al jaren lang niet meer gehoord hebben. Enorm ruig deze opener. Geen clean vocals meer… jammer? Neen ik mis ze in het geheel niet. Alleen maar de zeer agressieve grunt van Mikael Stanne die gemener is dan ooit en mij
zeker laat terug denken aan Skydancer en The Gallery. En de gitaar riffs op dit album zijn om van te smullen. Duistere donkere riffs raggen als een gek door elk nummer heen. en alsof dat nog niet genoeg is ondersteunen de toetsen vele melodielijnen. Luister maar eens naar het ietwat oosters aandoende “The Endless Feed” dan weet je waarover ik praat.
In de nummers “Lost To Apathy”, “One Thought” en “Senses Tied” zijn er grote delen weggelegd voor de toetsen. De toetsen doen trance-achtig aan en geven de nummers een iets spacy atmosfeer. Vooral “One Thought” springt er voor mij uit. Trance met een enorm gave riff eronder. Fantastisch! Wat mij opvalt is dat ondanks alle agressie het hele album toch beheerst klinkt.
Alles is verfijnd, prachtige melodieen, riffs, strak drumwerk, schitterende grunt en het gebruik van de toetsen, alles klopt. Het heeft geen zin om hier alle nummers te gaan bespreken, allen zijn stuk voor stuk klappers, een genot voor het doodse metalen oor, een orgasmische trip binnen de gothenburg sound. Dit is een meesterwerk, maar weinig mensen kunnen daar om heen!
Rest mij enkel nog af te vragen of er mensen zijn die dit niet goed vinden. Ik begrijp dat smaken verschillen maar wie kan dit niet goed vinden? Een ieder die dit niet goed vindt mag dat even fijntjes voor mij uitleggen, waarna ik u voor gek zal verklaren.
Tracklist:
- The New Build
- Through Smudged Lenses
- Out Of Nothing
- The Endless Feed
- Lost To Apathy
- Mind Matters
- One Thought
- Dry Run
- Am I 1
- Senses Tied
- My Negation
Links:
Wat??? Nog steeds niet naar de platenboer opweg? Een schop onder je hol moet je krijgen! Rennen kreng!