Crustacean – Insaniac
“Absolute killer thrash! The band plays an energetic mix between American thrash from the eighties, Nineties Scandinavian riffing and Pestilence-alike vocals.”
Dat zijn de (veel be)lovende woorden die in de bio van het Nederlandse Crustacean staan geschreven. In principe zou deze muziekstijl mij (op de vocalen na) op het lijf moeten geschreven zijn. Helaas, driewerf helaas, dat is het niet.
Allereerst is er de zang. Die is in vergelijking met het debuut “Burden of Our Suffering” toch wezenlijk anders. De bio meldde al Pestilence-alike vocals, maar wat die zanger uitbraakt is simpelweg identiek aan wat Martin van Drunen bij Pestilence deed. Nu ben ik nooit idolaat geweest van Martin van Drunens, laat staat dat ik deze complete kloon kan appreciëren. Foute boel dus.
De muziek dan. Was de band in het verleden een mix van (oude) Death, (oude) At the Gates en vooral Slayer, tegenwoordig is daar nog een vette kwak metalcore bijgekomen. Iets wat ik ten zeerste betreur. Nu, er staan op muzikaal vlak best wel leuke bangmomenten op, daar niet van, maar echt uit mijn dak ga ik hier dus niet bij.
De reden daarvoor is volgens mij het feit dat de riffs simpelweg niet pakkend genoeg zijn. Na de Cd toch een zestal keer te hebben beluisterd kan ik er geen uitschieters uithalen. De zeurderige zang die overal een beetje hetzelfde klinkt helpt daar natuurlijk ook niet bij.
Het enige wat ik eigenlijk wel goed vind aan deze plaat zijn de leads. Die hangen ergens tussen Slayer en Obituary in. Lekker gierend in een zweem van overdreven galm zoals dat in de jaren tachtig op nagenoeg elke plaat het geval was.
Concluderend moet ik stellen dat ik jammer genoeg niet overtuigd ben, terwijl dat vroeger wel het geval was. Had de band nu eens een stel pakkende riffs onder die heerlijke leads gezet en de oude zangstijl bewaard hebben, dan had ik nu misschien dezelfde lovende woorden als die in de bio geschreven. Van een band die al acht jaar bestaat had ik veel meer verwacht, temeer omdat ze in het verleden bewezen hebben dat ze het best wel in zich hebben. Volgende keer beter, zullen we maar zeggen.
Oja, het artwork is duidelijk ook geïnspireerd door de jaren tachtig, maar dan wel een paar klassen minder. Ook dit moet de volgende keer beter. Met het roze animatiehoesje en de kinderlijke tekeningen binnenin het boekje wekt men niet bepaald mijn interesse op.
Tracklisting:
1. Arena
2. Random Terror (Chemical Juggernaut)
3. Psycho 2001
4. Satanizer
5. Deathtrap (Infiltration part II)
6. Soulsucker
7. Bloodshot
8. Lost (Head)
9. Penance (Ad Infinitum)
10. Redeemer (Sanctum Sanctorum)
11. Foul Usurper
12. State Necropolis (The Very End of You)