Jay Gambit is een productief persoon. Onder de noemer Crowhurst heeft hij sinds 2011 meer dan zeventig (!) releases uitgebracht. Uiteraard een aantal EP’s en splitreleases, maar toch ook een verbazingwekkend aantal volledige albums. Zo ook het thans voorliggende III, dat naar verluidt het derde album van een cyclus van drie is. ‘Naar verluidt’, want hoewel ik in de discografie wel een II tegenkom, ben ik nog druk zoekende naar een album genaamd I. Vermoedelijk fungeert het ‘selftitled’ album uit 2015 als zodanig. Heel belangrijk is dat natuurlijk niet, ook al niet omdat het ondoenlijk is om alle releases van Crowhurst bij te houden. Veel belangrijker is wat het op III gebodene is. En laat ik nu net dat hieronder uiteen gaan zetten.
De muziek die Crowhurst op III brengt, is in grote lijnen neer te zetten als noise en black metal. Ter verduidelijking: in de vorige zin had ik eerst ook nog ‘een amalgaam van’ geschreven, maar daar ben ik toch van terug gekomen. Weliswaar komen beide genres aan bod, maar dan wel afwisselend.
Voor drie van de tracks (track twee, drie en vijf) lijkt Aurorae van Triptykon – dan wel de bronnen die Triptykon voor dit nummer tot inspiratie hebben gediend, denk aan Killing Joke en gelijkgestemden – als uitgangspunt te zijn genomen. Op die songs krijgen we langzaam aanzwellende gitaarlijnen en plechtige, sombere spraakzang in een mooie sfeer van zwaarmoedigheid die in de regel bevrijding vindt in uitbarstingen van radeloosheid. Uitbarstingen waarin de zang ineens meer klinkt als afkomstig uit donkerten gepredikt door de Church of Ra.
De andere drie nummers hebben echter elk een volledig andere stijl. Afgetrapt wordt met een relatief korte symfonische blackmetaltrack, inclusief koor. La Faim is dan toch vooral een noisenummer waarbij de muzikanten zich bij tijd en wijle Oost-Indisch doof houden voor wat de ander aan het doen is zodat een wat zenuwachtige track ontstaat, vol drukke feedback piepjes. De naar een aflevering van de legendarische serie The Twilight Zone genoemde laatste track valt vooral op door het volslagen overstuurde geluid waarin de muziek tot ons wordt gezonden en – naar het einde toe – de diepe industrial waarover de zanger nog eenmaal zijn woede uitkrijst.
Laat het u vooral niet weerhouden de plaat één of (beter) twee luisterbeurten te geven. Met een speelduur van dertig minuten moet dat toch kunnen. Te druk? Probeer dan de beste track van het album: Ghost Tropic. Laat men daar nu net een zeer indruk- en afschuwwekkende video voor hebben opgenomen. Uit onderzoek blijkt dat een dergelijke aankondiging mensen niet weerhoudt om een clip te gaan bekijken, maar u bent gewaarschuwd!
Score:
80/100
Label:
Prophecy Productions, 2019
Tracklisting:
- I Will Carry You To Hell
- Self Portrait With Halo And Snake
- The Drift
- La Faim
- Ghost Tropic
- Five Characters In Search Of An Exit
Line-up:
- Jay Gambit – Vocalen, elektronica
- McCann Painer – Gitaar
- Sean Clintonov – Drums
- Jonathan Nicosia – Basgitaar
Links: