Melodische death metal met een hoop symfonie, daar zijn er genoeg bands van tegenwoordig. Het meeste lijkt afkomstig uit de Scandinavische landen en ook Finland. Crepuscle komt echter uit geen van deze landen: de heren komen uit Californië, namelijk. Het album Heavenly Skies is het tweede album in de discografie. Brute solo’s en blastbeats, alstublieft?
In de categorie ‘u vraagt, wij leveren’, is dat exact wat de luisteraar krijgt. De melodische, ietwat epische toon wordt gezet met een prachtig stukje orkestratie in de opener Aurora, maar gelijk bij de start van de titeltrack razen de blastbeats en tremolo picking op de gitaren je om de oren. No rest for the wicked, right? Het bevat gelijk de elementen waar ik op hoopte, namelijk brute vocalen, snoeiharde drums, melodische gitaarriffs en epische gitaarsolo’s en orkestratie. Feestje! Of toch niet?
Na een overweldigende start met een track waar een bom van energie is ontploft, ben ik erg nieuwsgierig naar de progressie van de rest van het album en hoe men de dynamiek weet te behouden. En dat is gelijk een pijnpunt bij deze plaat. Hoewel er genoeg gebeurd in de daaropvolgende nummers en er een paar (zeer minieme) rustmomenten zijn, is het allemaal zo volgepropt met verschillende composities! De toetsen zijn in elk nummer volop aanwezig en betreden bijna een hoofdrol, met als gevolg dat de rest van de instrumenten een beetje verwateren in het geheel. Een tweede element dat het wat moeilijk te verteren maakt, is de oneindige hoeveelheid fretboardmasturbatie. Het is allemaal zo druk!
Los van de constante explosie aan melodieën en riffs, is er nog een ander stoorfactor: de productie. In het deathmetalgenre wordt het vaak gewaardeerd als de mix wat ruwer is, ook door mij. Bij zo’n epische en symfonische productie als op deze plaat is dat echter een doodsteek. De wat ruwere productie zorgt er hier namelijk voor dat de beleving van alles wat er gebeurd een stuk moeilijker is te volgen. Het vergt een hoop aandacht en energie om het goed te kunnen bevatten.
Oké, mijn zeikbeurt is nu wel even over. Er zijn ook goede dingen te benoemen over Heavenly Skies. Zo is het wel gelijk duidelijk vanaf de eerste tracks dat hier getalenteerde muzikanten aan het werk zijn. De drums is ondanks zijn extreme bruutheid wel veelzijdig en laat een interessante techniek horen. Het gitaarwerk is van een zeer hoog niveau en imponeert deze gitarist op meerdere vlakken. De orkestratie op de toetsen zet een interessante sfeer neer en benadrukt de melodielijnen goed. De zang is zo goor en zo vies als men maar kan wensen en kan prima een plaats vinden in het allesverwoestende deathmetalgenre.
Samengevat is dit niet een plaat om over naar huis te schrijven, maar dat is niet omdat Crepuscle niet kundig is. If anything, is het gewoon teveel van Crepuscle op één plaat. Alsof men op Heavenly Skies alles hebben gestort wat er in de creatieve geest naar voren kwam drijven. De potentie is er, de techniek ook, maar als deze recensist en muzikant één tip mag meegeven: less is more.
Score:
69/100
Label:
Creator-Destructor Records, 2019
Tracklisting:
- Aurora
- Heavenly Skies
- Faultline
- Severed
- Etheral Waters
- In the Winds of Glory
- Lunar Lullaby
- Elapsing Eternity
- Resignation
- Road to Peril
- Limitless
Line-up:
- Eligio Tapia – zang, gitaar
- Cameron Stucky – gitaar
- Gavin De Vaughn – basgitaar, zang
- Aaron Robitsch – keyboard, zang
- JB Schuler – drums
Links: