De echte meesters van de melancholie zijn terug, lees ik in de bijgesloten promo van dit Finse Counting Hours. Een deathdoomband inclusief dark-metalinvloeden met onder andere Jarno Salomaa Petrushevski en Tomi Ullgrén (Shape of Despair) in de gelederen. Nou, als dat geen trigger meer is voor alle doomers onder ons die hunkeren naar wat trieste melodieën dan weet ik het niet meer.
Verhaaltechnisch zit er een sprankje hoop in het tweede volwaardige album. Maar het zijn slechts glimpen. Het album handelt over een soort overgang van een ‘normaal’ bestaan naar een plaats of fase zonder tijd en een verlangen om vrij te zijn in een soort eeuwig voorgeborchte. Tekstueel gezien vormt de eerste echte track Timeless Ones een soort leidraad voor het gehele album. Het eerste album van de band met de titel The Will (2020), is ons bij Zware Metalen ontgaan.
All That Blooms (Needs to Die) heeft een aardig gitaarthema met riffs die als het ware om de zang heen cirkelen. Wanneer Ilpo Paasela zijn zuivere zangstem laat horen moet ik ook dikwijls denken aan Mikko Kotamäki, de zanger van Swallow The Sun. Er zit eenzelfde soort trieste emotie in zijn stemgeluid, al zal de intonatie wel een klein beetje afwijken. De schreeuwgrunt gaat zonder enige moeite door merg en been. Een fijne aanvulling op het geheel, waarbij er eigenlijk altijd wel wat te beleven valt. Soms dan mis ik net dat ene kleine beetje spanning, waarvoor ik op het puntje van mijn stil ga zitten. Het geheel begint dan bijvoorbeeld na een bruggedeelte wat te meanderen of te verzanden in langgerekte, voornamelijk rustige gitaarpartijen. Tevergeefs wacht ik dan op een climax of net een element dat er tussenuit springt. Hier merk ik duidelijk op dat de songwriting nog voor verbetering vatbaar is.
Als gevolg daarvan voelt The Wishing Tomb dan ook meer aan als een echt luisteralbum, in plaats van een deathdoomalbum waarop de fan uit zijn bol kan gaan. En dat is natuurlijk helemaal prima, wanneer u daar op zit te wachten. Ik zelf hoor het liever met net wat meer peper in de reet. Een kunst die een band als Swallow The Sun tot in de puntjes weet te beheersen. Tijdens Starlit / Lifeless lijkt er wel iets meer te gebeuren, wanneer het drumtempo wordt opgevoerd en de band naar enig momentum lijkt toe te werken. Ook het organische drumspel, vol dynamiek is één van de instrumentale noten die hier echt iets weet toe te voegen. Het titelnummer zelf kent een lange akoestische aanloop maar barst daarna in alle hevigheid los met een schurende schreeuwgrunt en fraaie melodieën. No Closure is vooral in de eindfase wat spannender wanneer de scherpe grunt weer ten tonele verschijnt, edoch is de laatste minuut weer wat anoniem van aard. De laatste twee nummers laten een beetje dezelfde receptuur op de luisteraar los.
In potentie is The Wishing Tomb een echt groeialbum. Het is voor mij niet direct een werk waardoor ik meteen bij de lurven en de kladden wordt gegrepen. Naarmate het album vordert komen de beklijvende momenten wel frequenter aan de oppervlakte. Die zijn dan ook wel degelijk genietbaar, echter te weinig uitzonderlijk voor een hoge score. Het niveau binnen dit specifieke genre ligt de laatste twintig jaar schrikbarend hoog. De gevestigde namen missen nimmer een schot voor open doel, waardoor het geen sinecure is om als relatief “jonge” band boven het maaiveld uit te steken. Toch hoor ik de poging van deze Finnen wel degelijk met enig optimisme aan, omdat de band zeker wel enig vakmanschap op deze plaat weet te etaleren.
Score:
77/100
Label:
Ardua Music, 2024
Tracklisting:
- Unsung, Forlorn
- Timeless Ones
- Away I Flow
- All That Blooms (Needs to Die)
- Starlit / Lifeless
- The Wishing Tomb
- No Closure
- A Mercy Fall
- The Well of Failures
Line-up:
- Markus Forsström – Bas
- Sameli Köykkä – Drums
- Jarno Salomaa Petrushevski – Gitaren
- Tomi Ullgrén- Gitaren
- Ilpo Paasela – Vocalen
- Jussi Hämäläinen – Keyboards
- Pekka Loponen, Jussi Hämäläinen & Riikka Hatakka – Achtergrondvocalen
Links: