Cosmic Void is een Duitse band die het ogenschijnlijk allemaal in eigen beheer doet. Sterker nog, de band schreef Zware Metalen eigenhandig aan om aandacht te vragen voor het debuutalbum Subterranean Rivers. De mail geeft een keurige omschrijving van de band, het te verwachten materiaal en alle bijbehorende links, inclusief artwork en dergelijke. Zonder namen te noemen, er zijn labels die met minder bruikbare informatie op de proppen komen, waardoor ik als redacteur zelf een zoektocht moet gaan initiëren. Het gaat in een recensie natuurlijk altijd over de muziek zelf, maar de aanlevering van het gebodene is in ieder geval vermeldenswaardig.
Cosmic Void bestaat uit een drietal heren, waarvan er twee de vocalen verzorgen. Verder maken de heren naast drums, gitaren en bas gebruik van een moog. Hiermee laten de Duitsers op het debuut niet minder dan 61 minuten aan muziek horen. In de mail kan ik teruglezen dat het trio afdaalt in een labyrintische onderwereld met kronkelende rivieren, uitgestrekte meren en gapende afgronden. De soundtrack van deze reis bestaat uit dissonante geluidsmuren, beukende doomriffs en razende blackmetal-uitbarstingen, maar ook, op de rustigere momenten, uit sfeervolle instrumentals en donkere jazzelementen. Dit laat zich dan door mij duiden als progressieve doom met een flink blackmetalfundament en een aantal genrevreemde elementen uit de post-metalhoek. Where the Bounds of Reality are Thin is met vijf minuten het kortste nummer van de plaat, de andere zeven nummers duren allemaal tussen de zes en elf minuten.
Het kortste nummer breekt het album dan ook even op, als donker-jazz-intermezzo, waarbij de moog een prominente rol speelt. Er zijn bands die in een identiteitscrisis verkeren, waarbij u als luisteraar verlangt dat dit wel even blijft voortduren. Ik veronderstel dat Cosmic Void ook in deze categorie valt. De rode draad op Subterranean Rivers is voor mij wel de melancholische en emotionele kant van het verhaal. Daarnaast krijgen we ook wel een portie zinderende gitaarriffs te verwerken, met name tijdens de nummers The Time of Contempt, Cotard Delusion en het gevarieerde Prometheus’ Agony. Het totaalgeluid op deze plaat is tamelijk organisch, maar zonder korrelige ruis of iets dergelijks. Een vrij moderne productie dus, waarbij de drums met name tijdens de snellere passages net een tikkeltje harder in de mix hadden mogen staan. Het afsluitende instrumentale A Sea of Flames kenmerkt zich naast een geweldig gevoel voor melodie ook door middel van een heerlijke, beladen baspartij die het nummer nog wat meer draagkracht meegeeft.
Score:
88/100
Label:
Eigen beheer, 2024
Tracklisting:
- Subterranean Rivers
- Disassociation
- Cotard Delusion
- Prometheus’ Agony
- Where the Bounds of Reality are Thin
- The Time of Contempt
- Infinite Staircase
- A Sea of Flames
Line-up:
- C. Schütz – Vocalen, gitaren, bas
- M.Kusche – Vocalen, gitaren, moog, bas
- M.Neumann – Drums, moog
Link: