Al ruim 25 jaar verplettert het uit Massachusetts afkomstige viertal Converge menig trommelvlies met een mix van experimentele metal en hardcore. De definitieve doorbraak kwam in 2001 met Jane Doe: een emotioneel gelaagd en complex album dat het hardcoregenre herdefinieerde en daarmee een legendarische status behaalde. Sindsdien heeft de band vier studioalbums afgeleverd waarvan de laatste uit 2012 stamt. Na vijf jaar is er nu eindelijk nieuw werk in de vorm van The Dusk In Us.
Opener A Single Tear verspilt geen seconde en schiet uit de startblokken met een verrassend aanstekelijke gitaarlijn over een harmonieuze chaos die de ritmesectie de wereld in slingert, terwijl zanger Jacob Bannon diens emotionele demonen met mach vijf uw oorschelp in spuwt. Men moest vijf lange jaren wachten tot deze schijf het levenslicht zag, maar dat is één klap vergeven en vergeten. Heel veel tijd om hierbij stil te staan geeft de band echter niet. Eye Of The Quarrel wordt namelijk ingezet, en diens tempo is moordend. Een pluim voor Ben Koller, die zich als een hyperactieve octopus over zijn drumkit beweegt en hiermee een kolossale ravage weet aan te richten. De tonen waarmee bassist Nate Newton vervolgens Under Duress opent, voorspellen tevens een naderend onheil. En warempel: twee tellen later volgt er een riff die als een wilde olifant dwars door de porseleinkast heen stampt. Converge is terug, en hoe.
Al vanaf de eerste klanken is het duidelijk dat deze plaat uit de productieschuur van gitarist Kurt Ballou komt. Bombastisch klinkende drums, bas die botten doet ratelen, vocalen die als een heet mes door een pakje boter heen snijden en natuurlijk die kenmerkende kettingzaag gitaartoon: elk instrument is kristalhelder te horen in de mix, ondanks de Chinese muur aan geluid die dit gemeenschap weet te produceren. Deze man kan zelfs een doorspoelend toilet als de vijfde symfonie van Beethoven laten klinken.
Voor bekenden met het andere productiewerk van Ballou zal dit niet als een verrassing komen, in tegenstelling tot wat er muzikaal op deze schijf gebeurt. Zo’n drie kwartier lang gooit de band de ene effectbal na de andere. Tijdens de brug van de eerder genoemde opener wordt er een opbouw ingezet die lijkt te gaan uitmonden in een beatdown die catastrofale gevolgen zal hebben voor uw directe omgeving. Niets is minder waar, zo blijkt. Juist op het moment dat de spanning is opgelopen naar het niveau van de Cuba crisis, wordt er een scherpe bocht naar links genomen en komt de band op de proppen met een ontroerende, haast tedere passage. Wildlife keert dit concept om: er wordt grotendeels geleund op een dalende gitaarlijn die gespeeld wordt op de hoogst gestemde snaren. Pas vijftien seconden voor de finish schakelt Converge over op het ruigere werk in een lager register, waardoor de ontlading des te groter is.
De band experimenteert er dus aardig op los. Zo is daar het schizofrene Arkhipov Calm, wiens gespleten persoonlijkheid op de minst voorspelbare momenten een subtiele messteek plaatst in het gehoor. Het excentrieke Trigger bevat een baslijn die rechtstreeks van de Blues Brothers soundtrack lijkt te komen, al wordt deze wel moeiteloos gecombineerd met een loodzware sludgeriff. Dit is overigens niet de enige keer dat de band buiten de bewandelde hardcorepaden treedt: zowel in het titelnummer, als tijdens Thousands Of Miles Between Us wordt er leentjebuur gespeeld bij het post-metalgenre. In de laatste van die twee nummers is de samensmelting van stijlen het meest succesvol, en wordt er middels melodieuze vocalen een aandoenlijke en meeslepende song afgeleverd die u emotioneel op de knieën krijgt. Dit zou een logische finale zijn, ware het niet dat u nog één keer vol op uw smoelwerk wordt geraakt door de monsterriff van Reptilian, welke zonder twijfel de “beste van het jaar” wisselbeker mee naar huis neemt.
Deze plaat is onvoorspelbaar, gedurfd, vernieuwend en boven alles: belachelijk goed. De band neemt de ééndimensionale grenzen van het genre en vaagt ze van de aardbodem met twee vingers in de neus. Na negen studioalbums nog altijd relevant zijn is al een prestatie an sich. Echter is het aantal bands dat ruim 25 jaar in hun carrière nog een album weten af te leveren dat zich kan meten met het beste uit hun oeuvre op één hand te tellen. Converge is zo’n band en The Dusk In Us is het glasharde bewijs. Dit zijn de ongekroonde koningen van het hardcoregenre.
Score:
92/100
Label:
Deathwish Inc., 2017
Tracklisting:
- A Single Tear
- Eye of the Quarrel
- Under Duress
- Arkhipov Calm
- I Can Tell You About Pain
- The Dusk in Us
- Wildlife
- Murk & Marrow
- Trigger
- Broken by Light
- Cannibals
- Thousands of Miles Between Us
- Reptilian
Line-up:
- Jacob Bannon – Vocalen, visuals
- Kurt Ballou – Gitaar, basgitaar, achtergrond vocalen
- Nate Newton – Basgitaar, achtergrond vocalen, gitaar
- Ben Koller – Drums, percussie
Links: