De New Wave of British Heavy Metal stuurde begin jaren ’80 een schokgolf doorheen het metallandschap. Bands als Saxon, Diamond Head en het machtige Iron Maiden fungeerden als vaandeldragers voor deze nieuwe metalstroming, maar in hun slipstroom volgden tal van talentvolle bands die helaas door de tijd vergeten werden en tegenwoordig amper nog een belletje doen rinkelen bij de modale metalhead. Ik denk hier dan vooral aan bands als Samson, Angel Witch, Grim Reaper en deze Cloven Hoof.
Deze band hield het verschillende keren voor bekeken, maar kwam evenveel keer terug bijeen om de wereld te pesten met een nieuw album. Van de oorspronkelijke bezetting blijft ondertussen enkel bassist Lee Payne over. Vooral de zangers werden in deze band sneller vervangen dan men tegenwoordig van wegwerpbare handschoenen wisselt. Toch is dit nu het tweede album op rij dat George Call als frontman mag fungeren. De man heeft dan ook een prachtig keelgeluid dat bij dit muziekgenre thuishoort. Als zanger van een klassieke heavymetalband moet je toch iets theatraal of opera-achtig hebben vind ik. Nu niet dat de band plots een toonbeeld van standvastigheid is. Voor dit nieuwe album werden een nieuwe drummer en een nieuwe sologitarist aangetrokken. Er zijn slechts twee zekerheden in de wereld: iedereen gaat ooit dood en Lee Payne blijft het enige vaste lid van Cloven Hoof.
De plaat opent met het heerlijke Bathory. Dit is Heavy Metal zoals de jaren ’80 het bedoeld hebben. Twee uitstekende gitaristen en een energieke drummer gekoppeld aan een temperamentvolle brulkikker als zanger. In het midden van de song weerklinkt zelfs een duister klinkende verteller om het nummer een horrorelement mee te geven. Zeer old school allemaal. Doet me wat denken aan Manowar’s Dark Avenger of zelfs Michaël Jackson’s Thriller. Vergezocht, ik weet het. In de jaren ’80 was dit echter allemaal normaal. Van Alderley Edge, Apathy en Touch The Rainbow raak ik minder overtuigd. Zanger George Call klinkt plots wel heel erg als Bruce Dickinson, maar de muziek volgt zijn voorbeeld niet want Iron Maiden zou zoiets nooit op plaat laten verschijnen. Veel tempo, dat wel, maar niets dat mijn hartslag meer op tempo brengt.
Het is pas bij de vijfde track – Bedlam – dat ik nog eens opkijk en spontaan de naam van de song wil weten. Dit nummer is het soort powerballade waar Cinderella of Whitesnake een natte droom van zouden krijgen. Ook Gods Of War vind ik een vrij leuk nummer. De band had er duidelijk veel zin in wanneer hij deze track opnam. Je voelt doorheen het nummer dat er opgebouwd wordt naar een lekkere gitaarsolo en die krijgt de luisteraar uiteindelijk ook netjes geserveerd. Met titeltrack Age Of Steel wordt de plaat uiteindelijk afgesloten. Dit nummer vat de volledige plaat ongewild mooi samen. Het is strak geproducet, mooi geschreven en uitstekend uitgevoerd. De lekkere gitaarsolo die als slagroom op de taart werd gegooid ging er bij mij makkelijk in.
In Vlaanderen hebben wij daar een woord voor: goesting. Het betekent zoveel als ergens veel zin in hebben. Zoals in, deze band had enorm veel ‘goesting’ om deze plaat te maken. Lee Payne zal ondertussen al bijna 200 jaar oud zijn en blijft lekker gaan. Hij verzamelde een paar uitstekende muzikanten rond zich en maakte een stevig NWOBH-album, zonder toegevingen te doen of invloeden te ondergaan van meer eigentijdse muziekstromingen. Ik vond het vorige album – Who Mourns For The Morning Star – beter want ik mis een Star Rider of I Talk To The Dead op deze nieuwste schijf, maar tegelijk moet ik toegeven dat het moeilijk was om die plaat te evenaren, laat staan te overtreffen. Nee, ik hoop oprecht dat Lee Payne er nog 200 jaar bij doet en lekker platen blijft maken met zijn Cloven Hoof.
Score:
75/100
Label:
Pure Steel Records, 2020
Tracklisting:
- Bathory
- Alderley Edge
- Apathy
- Touch The Rainbow
- Bedlam
- Ascension
- Gods Of War
- Victim Of The Furies
- Judas
- Age Of Steel
Line-up:
- George Call – Zang
- Lee Payne – Basgitaar
- Chris Coss – Gitaar
- Ash Baker – Gitaar
- Mark Bristow – Drums
Links: