Cloak – Black Flame Eternal

Geschreven door op 17-05-2023 om 23:17.

Het zou zomaar een nieuwe albumtitel van Watain kunnen zijn, Black Flame Eternal. Maar dat is het niet. Het gaat hier namelijk over het derde album van de Amerikaanse blackmetalband Cloak. Nog een relatief onbekende band met Atlanta als thuisbasis. In de promo lezen we dat de heren weinig kans hebben gehad om het vorige album The Burning Dawn live te promoten als gevolg van de coronacrisis. Slechts één tour met 1349 door het Amerikaanse vasteland voordat de hel losbrak. Aan de andere kant bleek het een geschenk te zijn, want zo kon er werk gemaakt worden van de muziek op Black Flame Eternal. Terug naar de roots van Cloak, namelijk ultieme vrijheid, zonder grenzen en met een open spirituele insteek, waarbij het zaak is om de oppositie te vertegenwoordigen in deze lege moderne wereld, aldus de promo. Tot zover de verdere gelijkenissen met Watain. Want ergens moet dat natuurlijk wel een keer ophouden. Een tweede Watain op deze aardkloot zou ook een beetje teveel van het goede zijn.

Nou ik kan u gerust stellen hoor, dit is black metal waar ook gotische invloeden te horen zijn. Qua tempo voornamelijk in de mid-tempo regionen, soms met wat snellere uitspattingen. Het gitaarwerk is uiterst melodieus en niet al te scherp afgesteld. De vocalen houden het midden tussen wat donker gebrul en een lichte intonatie enigszins gelijk aan die van de heer Ribeiro (Moonspell). De bas is niet overdreven goed hoorbaar, maar in de meeste gevallen ondersteunend aan het geheel. Na de eerste drie nummers te hebben aangehoord, zit ik nog steeds te wachten op een climax of iets wat mij grijpt, beroert of verwonderd. Onderwijl merk ik dat mijn aandacht meer dan eens verslapt en dat is geen goed teken. Het is niet dat de heren geen muziek kunnen maken of nummers met kop en staart kunnen bedenken, maar het blijft allemaal zo op de al reeds geplaveide paden hangen. Neem nu bijvoorbeeld die Watain-achtige (ja daar is ‘ie weer…) gitaarriff na de derde minuut van Invictus, waarna er een versnelling volgt. Het is allemaal zo uitgekiend, bedacht en gekunsteld. Veilige en te brave (black) metal met veel gevoel voor melodie.

 
Tijdens Seven Thunders horen we dan nog kort wat cleane zang, die het eerder genoemde gothic-gehalte bevestigd. Toegegeven, tegen het einde klapt het nummer wel lekker weg met wat feller drumwerk en meer overtuigende vocalen. En als dit je allereerste metalalbum zou zijn in je suffe commerciële collectie, dan durf ik te wedden dat je wel degelijk onder de indruk zal zijn. Maar de ervaren metaalhoofden verwachten nu eenmaal wat meer, dat is de gedachte die zich blijft opdringen. The Holy Dark vervalt in de beginmaten helemaal in een cliché benadering, waarbij de gesproken woorden weinig toevoegen aan het geheel. En natuurlijk hoor ik wel dat Cloak het blijft proberen. Ik maak er dan ook altijd een goede gewoonte van om mijn luisterbeurten over verschillende momenten te verdelen. Zo kan het voorkomen dat het kwartje uiteindelijk toch valt. Desondanks moet ik tot de conclusie komen dat het er in dit geval niet inzit. Bij de aanblik van de albumhoes was ik hoopvol en had ik verwacht iets bijzonders te gaan horen. Iets wat het gehoor uitermate prikkelt. Niets van dat alles, Season of Mist heeft hier een middelmatige metal band te pakken, die de schoenveters van Watain nog niet eens mag strikken. Daar kan zelfs het afsluitende bruut klinkende Black Flame Eternal niets meer aan veranderen. Het geheel is te gepolijst en dientengevolge niet vuil genoeg naar mijn smaak. Spijtig, maar het is niet anders.

Score:

70/100

Label:

Season of Mist, 2023

Tracklisting:

1. Ethereal Fire
2. With Fury and Allegiance
3. Shadowlands
4. Invictus
5. Seven Thunders
6. Eye of the Abyss
7. The Holy Dark
8. Heavenless
9. Black Flame Eternal

Line-up:

  • Scott Taysom – Vocalen, gitaren
  • Max Brigham – Gitaren
  • Billy C. Robinson – Bas
  • Sean Bruneau – Drums

Links: