Cistvaen – At Light’s Demise

Geschreven door op 07-04-2024 om 20:43.

Wie ooit in – of in de buurt – van het Zuid-Engelse graafschap Devon is geweest, weet dat het ruige landschap aldaar een lust voor het oog is; zo bevindt het nationaal park Dartmoor zich in deze regio. Welnu, de natuur is een (tekstuele) inspiratie voor de band Cistvaen, die ook nog onderwerpen als mentale gezondheid en depressie omvat. En zo is het debuut At Light’s Demise tot stand gekomen, na de eerder uitgebrachte EP Under the Silent Meadow Skies in 2021. Dit debuut is de eerste kennismaking met het kwintet bij Zware Metalen.

En als een band dan al meteen op zijn debuut haast een vol uur aan muziek op plaat zet, dan vermoed ik lang uitgesponnen, doomoverladen black met ofwel een goed gevoel voor songwriting ofwel net heel veel clichématige, niet al te indrukwekkende muziek. Zoals verwacht hebben de Britten een goed gevoel voor etherische, lange passages, zowel akoestisch als versterkt. Het bijna tien minuten durende The Epitaph is daar een schoolvoorbeeld van. Gelukkig weten de heren het wel af te wisselen met harde(re) furieuze passages, waarbij er niet enkel een blackmetalkrijs hoorbaar is, maar zo af en toe ook een doodsrochel.

Dit is natuurlijk ook zo’n band die het vooral moet hebben van sfeer en door zinderende tremolo’s te laten horen. U waant zich in gedachten zo in het mystieke landschap daar en zelfs als u er nog niet eerder bent geweest, komt dat met een beetje inlevingsvermogen wel spontaan naar boven. Niet ieder nummer zal in de smaak vallen bij de hardcore blackmetalpurist, ontkomen aan doompassages met een vrij klassieke opbouw is er echt niet bij. Doch rost het akelige Time The Mournful de pannen van het dak.

En toch blijf ik wat op mijn honger zitten. De composities voelen ondanks de vrij grote verschillen in tempo en prima vocalen soms net even teveel aan de veilige kant. Het is alsof de zwartkijkers te lang in een eigen idee verzanden waardoor de spanningsboog over de gehele lijn wat ontbreekt. Verder is het evident dat dit soort muziek geen nieuwe revelatie in het genre van atmosferische doomblack is, daarvoor is dit kunstje al eerder en veel vaker uitgevoerd. Desondanks stel ik vast dat de heren een prima potje kunnen musiceren, maar iets wereldschokkends komt er bij mij na een heel aantal luisterbeurten niet op de radar.

Het nummer dat bij mij nog het meest tot de verbeelding spreekt, is het sfeervolle en licht grillige Bleak House. De bevlogenheid tijdens het afsluitende The Blind Observer is tevens benoemingswaardig waarbij het mooie melancholische gitaarwerk echt wel de aandacht weet op te eisen.

Als deze band iets “compacter” te werk zou gaan – met behoud van de hier geëtaleerde sfeer en muzikale kunde – dan zou er wellicht nog wat meer in zitten. Voor nu blijf ik dit waarderen met een ruime voldoende. Tel daar gerust vijf, of als u wil tien, punten bij op als u wel te porren bent voor een flinke lading uitgesponnen gitaardoom in uw black metal of/en akoestische gitaarperikelen.

Score:

70/100

Label:

Eigen beheer, 2024

Tracklisting:

  1. At Light’s Demise
  2. Cessation Of Hope
  3. The Epitaph
  4. Time The Mournful
  5. Bleak House
  6. Silver Birch
  7. The Blind Observer

Line-up:

  • Lee Meade – Gitaar
  • Chris Finch – Gitaar
  • James Mardon – Bas
  • Ed Wilcox – Drums
  • Guy Taylor – Vocalen

Links: